Ένα κτήριο που δεν δείχνει μόνο τα χρόνια που πέρασαν από πάνω του, το Δικαστικό Μέγαρο Ναυπλίου, είναι αφιλόξενο, όχι μόνο στα άτομα με κινητικά προβλήματα, αλλά και στον καθένα από μας που για τον έναν ή τον άλλο λόγο θα χρειαστεί τις υπηρεσίες του.
Αν υποθέσουμε πως η βορεινή είσοδος είναι η κεντρική, τα ΑμΕΑ θα πρέπει πρώτα να μπουν από την Δυτική, να διασχίσουν το καφενείο και να φτάσουν στην βόρεια σκάλα κι αν είναι τυχερά θα λειτούργει και ο εξωτερικός ανελκυστήρας- κάθισμα. Το ποιος θα τα βοηθήσει να καθίσουν είναι δικό τους πρόβλημα. Για τόση ισονομία στην κίνηση μιλάμε.
Όμως το σημαντικότερο πρόβλημα δεν είναι μόνο η μετακίνηση αλλά και ο προορισμός. Δεν υπάρχει σε κανένα σημείο καμιά ταμπέλα, αν εξαιρέσεις αυτή για τις φωτοτυπίες. Πρέπει να περάσει κανείς απ όλες τις αίθουσες και απ όλα τα γραφεία για βρει που πρέπει να πάει. Σημαντικό ενδιαφέρον της πολιτείας για τον πολίτη!
Κι όμως υπάρχει ακόμα μια πινακίδα στο ισόγειο που σου δείχνει πως πρέπει να πας στον προορισμό σου μετρώντας πλακάκια, λευκά και μαύρα. Μετρώντας πλακάκια πας στην Πόλη, πόσο μάλλον σε μια δικαστική αίθουσα. Ένας σύγχρονος μίτος της Αριάδνης.