Δήμαρχοι χωρίς προγράμματα. Αδυναμία ή θράσος απέναντι στον πολίτη;

Πρώτη φορά στα χρονικά συμβαίνει να βρισκόμαστε στο τελευταίο δεκαπενθήμερο προ των αυτοδιοικητικών εκλογών και να μην έχει στα χέρια του ο πολίτης που καλείται να ψηφίσει, το πρόγραμμα των υποψηφίων δημάρχων.

Άρθρο του Άκη Γκάτζιου

Θράσος, αδυναμία ή αδιαφορία για τον δημότη αυτή η επιλογή;

Χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς συγκεκριμένες θέσεις για ζητήματα καθημερινά, αλλά και θέματα σοβαρά που αφορούν την πόλη και τον καθένα που ζει σε αυτήν, βαδίζουμε στις εκλογές αρκούμενοι να παρακολουθούμε ένα σόου εντυπώσεων που προσπαθούν να αντληθούν από την επαναλαμβανόμενη παράθεση ονομάτων που στηρίζουν τον μεν και τον δε, ή παρουσίες άνευ ουσίας σε κάθε είδους εκδηλώσεις ή σε μέρη που συνωστίζεται κόσμος, λες και αυτό είναι το ζητούμενο.

Ακόμα και αν πρόκειται για τακτική, να μην φανερώσει ο κάθε υποψήφιος δήμαρχος τα σχέδια του στον αντίπαλο, η απουσία ολοκληρωμένου προγράμματος αυτή την ώρα, δείχνει ασέβεια στον ψηφοφόρο και μια προσπάθεια χειραγώγησης του και αντιμετώπισής του ως πρόβατο, που θα ακολουθήσει τους όποιους μαυρογιαλούρους για να τον οδηγήσουν στο μαντρί. Σε αυτό άλλωστε αποσκοπεί και η τακτική επισκέψεων σε οικίες για να επηρεαστούν σόγια ολόκληρα με ταξίματα, υποσχέσεις διορισμών (ναι υπάρχουν ακόμα) και τακτοποίηση υποθέσεων μετεκλογικά.

Το μόνο που δείχνουν προς τον κόσμο είναι η αγωνιώδης προσπάθεια – με οποιονδήποτε τρόπο και μέσον – για την εκλογή τους, χωρίς να έχουν πείσει γιατί ακριβώς πρέπει να τους εκλέξουμε.

Πρόκειται για μια «χαζή» και πρόχειρη επικοινωνιακή τακτική, η οποία εφαρμόζεται από πολλούς υποψήφιους, που το μόνο για το οποίο δείχνουν να νοιάζονται είναι απλά να κρατηθούν στην επικαιρότητα και να κερδίσουν από την ενδεχόμενη δυναμική αυτών που τους ακολουθούν κρύβοντας κάτω από το χαλί την ανεπάρκεια τους.

Η αδυναμία να καταρτίσουν πρόγραμμα και να εξηγήσουν στον κόσμο γιατί κατεβαίνουν στις εκλογές και ζητούν την ψήφο τους είναι ένα φαινόμενο της εποχής που απαξιώνει τους ίδιους τους υποψήφιους και ντροπιάζει τους ψηφοφόρους.

Γιατί η φιλοδοξία ή ματαιοδοξία να γίνουν ηγεμονίσκοι του τόπου, αφορά μόνο αυτούς και όχι τον ψηφοφόρο.