ΠΑΝΤΑ κατά την περίοδο των διακοπών είχαμε αύξηση των τροχαίων ατυχημάτων, κυρίως λόγω “έλλειψης” συγκέντρωσης των οδηγών, όμως τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια όλο και περισσότερο αυξημένη οδηγική επιθετικότητα μεθερμηνευόμενη κυρίως ως ξέσπασμα των οδηγών στο τιμόνι με απρόβλεπτες συνέπειες για την κοινωνία. Οδηγοί ευέξαπτοι, οδηγοί “επιθετικοί”, οδηγοί άσχετοι με κάθε κανόνα οδήγησης. Το αλκοόλ, τα χαρτιά και το τιμόνι θα συμπλήρωνα δείχνουν τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Γενικά οτιδήποτε μπορεί να εκφράσει βία και αλαζονεία, να μειώσει τον συνάνθρωπο και να τον αναγκάσει να δεχτεί βίαια την πλασματική “ανωτερότητα” του άλλου, είναι πλέον εν δράσει.
ΣΕ ΚΑΘΕ περίπτωση πίσω από την κάθε μορφή βίας, βρίσκεται το ανικανοποίητο του δράστη, είτε αυτό λέγεται επιβολή, είτε αφορά την οικογένεια ή τις ανθρώπινες σχέσεις, είτε αφορά τον χουλιγκανισμό, είτε αφορά την συμπεριφορά των ανθρωποφυλάκων στις φυλακές κλπ, παντού παίζει ρόλο το ποίος έχει το επάνω χέρι, το ποιός ξεχωρίζει από την μάζα, το ποιός είναι ο κυρίαρχος του δρόμου κλπ. Η ωμή βία με στόχαστρο την επιβολή πάνω στους άλλους είναι η ίδια που βρήκε εμφανή πολιτική ολοκλήρωση στο φασισμό, αλλά και υφέρπουσα μορφή σε οποιονδήποτε επιβάλει της βίας την θέλησή του στον άλλο. Βεβαίως υπάρχει και η αμυντική βία, εκείνη που ασκείται ως μέτρο αντιμετώπισης της επιθετικής βίας και ως άμυνα ή προστασία του ατόμου ή του συνόλου και δεν έχει καμιά συγγένεια με την προαναφερόμενη επιθετική βία στην οποία αποτελεί το αντίδοτό της.
Η ΜΗ βία, ως όρος επικράτησε με την άποψη του Γκάντι ο οποίος όμως εννοούσε τη συμπεριφορά αυτών που, ενώ έχουν όλα τα απαραίτητα για να χρησιμοποιήσουν βία, εντούτοις αρνούνται να καταφύγουν σ’ αυτή τη μέθοδο για λόγους ηθικής τάξης και καθώς πιστεύουν ότι μπορούν να διεξάγουν τον αγώνα με διαφορετικό τρόπο.
ΑΝΤΙΘΕΤΑ η “μη βία των αδυνάτων” είναι η στάση αυτών που σε μια οξεία αντιπαράθεση δεν καταφεύγουν στη βία για τον απλούστατο λόγο ότι δεν διαθέτουν τα απαραίτητα μέσα για να διεξάγουν ένα βίαιο αγώνα, αν και θα το επιθυμούσαν.
ΣΤΙΣ αναφερόμενες περιπτώσεις δεν γίνεται σκόπιμα καμιά αναφορά στην επαναστατική βία, η οποία, εξουσιαστική ή μη εξουσιαστική, αποτελεί ιδιαίτερο κεφάλαιο εξέτασης γιατί συμπεριλαμβάνεται φανερά το ιδεολογικό της υπόβαθρο. Φυσικά και μέσα στην βία της κοινωνίας μας υπάρχει ενσωματωμένη ιδεολογία, αλλά στους περισσότερους χρήστες της δεν είναι συνειδητή.
ΜΕΓΑΛΟΣ αναπαραγωγός της βίας, μετά το πολιτικοκοινωνικό σύστημα, είναι τα ΜΜΕ και ιδίως η τηλεόραση. Τις βιαιοπραγίες των παιδικών «αθώων» κόμικς, έρχεται πλέον να συμπληρώσει η βία της καθημερινότητας, όπως αυτή σερβίρεται στο σαλόνι του κάθε σπιτιού, εξαγνισμένη από τον κάθε σκηνοθέτη μέχρι που ο νους συνηθίζει στην βιαιότητα της εικόνας ώστε να θεωρεί την βία σύνηθες καθημερινό φαινόμενο και εκούσια η ακούσια να την αναπαραγάγει.