Πλησιάζει η επέτειος απελευθέρωσης του Μπουρτζιού (19 Ιουνίου 1821). Γι αυτήν έχω ξαναγράψει. Αλλά επετειακά θα αναφερθώ σε ένα αξιοσημείωτο γεγονός που έγινε το καλοκαίρι του 1826 στο Μπούρτζι.
Νύχτα μια βάρκα φεύγει από το Ναύπλιο και πηγαίνει στο καστρονησάκι. Επιβαίνει ένας μαυριδερός αδύνατος τύπος που όλο έβριζε. Η βάρκα αράζει και κατεβαίνει κάτω… «Σε περιμένει η Κυβέρνησις», παρά την κρισιμότητα των στιγμών το μπινελίκι βγήκε από τα χείλη του. Μπαίνει στο γραφείο και έρχεται ενώπιος ενωπίω με τον άνθρωπο που του είχε λεηλατήσει το σπίτι.
Ο Καραϊσκάκης -όπως και όλοι οι Ρουμελιώτες- δυο χρόνια πιο πριν, στον δεύτερο εμφύλιο πόλεμο είχαν έρθει πληρωμένοι με τα λεφτά του Εγγλέζικου Δανείου ως κατακτητές στην Πελοπόννησο. Τα πρώτα σπίτια που λεηλάτησαν ήταν των προυχόντων που είχαν κάνει το λάθος να συμμαχήσουν με τον Κολοκοτρώνη… μεταξύ αυτών και του σπιτιού του Ανδρέα Ζαΐμη, που εκείνη την στιγμή ήταν εκεί στο Μπούρτζι ως πρόεδρος της νόμιμης Κυβέρνησης – που θα παρέδιδε στον Καποδίστρια.
Ευτυχώς, αντί για καβγά στο Μπούρτζι οι δυο άνδρες αγκαλιάστηκαν, υπογράφτηκε ο διορισμός του Καραϊσκάκη ως Αρχιστράτηγου στη Ρούμελη και … την πλήρωσαν οι Τούρκοι και οι Τουρκαλβανοί (Αράχοβα, Δόμβραινα, Χαϊντάρι).
Μην ρωτάτε τι ζητούσε η νόμιμη Κυβέρνηση στο Μπούρτζι… Ακατάλληλον για ανηλίκους. Στην πολιτεία μας γινόταν της…. Διάφορες πολιτοφυλακές προσπαθούσαν να επιβάλλουν την εξουσία τους. Η νομιμότητα είχε περιοριστεί στο νησάκι. Μια ζωή αυτός ο τόπος είχε μια καταρρέουσα Κυβέρνηση – καλή ώρα…
Ως εικονογράφηση ένα γραμματόσημο με το Μπούρτζι… η τιμή του τα λέει όλα.
