Ο ρόλος του κομπάρσου στο θέατρο που λέγεται «κυρίαρχος λαός»

Αν εξαιρέσει κανείς τα γκουπούσκουλα, που ότι κι αν πει ο αρχηγός τους ανακαλύπτουν την σελήνη, στους υπολοίπους πολίτες γεννιούνται εύλογα πολλά ερωτηματικά γι αυτό που ονομάζεται εκλογική διαδικασία και την πεμπτουσία της δημοκρατίας που λέγεται συμμετοχή στα κοινά.

Σύμφωνα με το σύνταγμα «θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία». Τι σημαίνει όμως λαϊκή κυριαρχία σε ένα σύνταγμα που προβλέπει μόνο επικουρική και μη ουσιαστική την συμμετοχή του πολίτη στα κοινά, αφού δεν αναγνωρίζει ως δεσμευτικό το δημοψήφισμα, ούτε επιτρέπει για παράδειγμα την παρέμβαση του πολίτη σε μια συζήτηση στη Βουλή. 

Ο ρόλος του είναι στην πραγματικότητα περιορισμένος στο ελάχιστο, αφού μένει έξω από όλα τα κέντρα αποφάσεων. Αυτή είναι και η δήθεν λαϊκή κυριαρχία που του αναγνωρίζει το σύνταγμα. Οι εκπρόσωποί του είναι ο «Λαός» κι αυτή «η ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης, ως έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, τελεί υπό την εγγύηση όλων των λειτουργών της πολιτείας, που έχουν υποχρέωση να τη διασφαλίζουν σε κάθε περίπτωση. Νόμος ορίζει τις ποινικές κυρώσεις κατά των παραβατών της διάταξης αυτής».

Με άλλα λόγια οι καρπωμένοι των παραχωρηθέντων δικαιωμάτων των πολιτών, εγγυώνται πως θα συνεχίσουν να τα καρπούνται. Η «Λαϊκή» θέληση σταματά στην κάλπη!

Ο λαός είναι ουσιαστικά «κυρίαρχος» στο να παραχωρεί τη θέλησή του να τη διαχειρίζονται αυτοί που έχει εκλέξει.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι η δημοκρατία δι΄ εκπροσώπων λειτουργεί. Μήπως θυμάται κανείς πότε για τελευταία φορά ρωτήθηκε από τους βουλευτές πως περνά και ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες του;. Πότε έγινε λαϊκή συνέλευση στην Αργολίδα για ένα θέμα που θα υποχρέωνε τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους να εφαρμόσουν τις εντολές της συνέλευσης, να εκπροσωπήσουν πραγματικά τον λαό; Μην κοπιάζετε. Η μόνη «συνέλευση» που έγινε αποδεκτή απ΄ όλους τους τότε βουλευτές ήταν στο να μην πέσει κατηγορία ο Παναργειακός επί κυβερνήσεως Ράλλη.

Θα πείτε βέβαια πως έγινα συλλαλητήρια και ήταν παρόντες και οι βουλευτές. Ναι, έχετε δίκιο αλλά αναρωτηθείτε κατά πόσο εξέφραζαν την λαϊκή βούληση ή την κομματική τους γραμμή.

Το πιο πρόσφατο συλλαλητήριο για το Νοσοκομείο του Ναυπλίου αποδεικνύει περίτρανα το πιο πάνω. Μίλησαν μόνο εκπρόσωποι, του δήμου, των κομμάτων, των εργαζομένων. Δεν μίλησε κανένας πολίτης, δηλαδή δεν μίλησε ο άμεσα επηρεαζόμενος από την κατάσταση που επικρατεί στην υγεία. Χειροκρότησε όμως με βάσει τις πολικές προτιμήσεις των εκπροσώπων του.

Όμως αυτό που δεν αντιλαμβάνονται τα κόμματα και οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι ότι άμεσα επέρχονται υποχρεωτικές αλλαγές στον τρόπο έκφρασης.

Ρίχνοντας μια ματιά στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση, παρατηρούμε πως η συμμετοχή μειώνεται συνειδητά και δεν αφορά αυτούς που λόγω ηλικίας δεν μπορούσαν να πάνε στην κάλπη ή εκείνους που ήταν μακρύτερα από 200χιλιόμτρα από την περιοχή που είναι εγγεγραμμένοι. Αφορά τους νέους που προτίμησαν την βόλτα τους, το μπάνιο τους από το να παν να ψηφίσουν. «Απολιτίκ» ίσως. «Aπολιτίκ», αλλά πόσο απολιτικός μπορεί να είναι κάποιος που συνειδητοποιεί πως δεν του πάει ο ρόλος του κομπάρσου στο θέατρο που λέγεται «κυρίαρχος λαός»;

Από τον έντυπο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ