Στις δηλώσεις που έκανε πρόσφατα ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Μπόρις Τζόνσον, για τη «σκληρή στρατιωτική πόλη της Σπάρτης», από την οποία δεν απομένουν παρά μόνο «ερείπια» απάντησε σήμερα ο δήμαρχος της Σπάρτης Πέτρος Δούκας, προσκαλώντας τον μάλιστα να την επισκεφθεί και να πάρει μια γεύση «της φιλοξενίας και της ιστορίας μας».
Ο Τζόνσον, μιλώντας πρόσφατα σε μαθητές δημοτικού σχολείου, αναφέρθηκε στις κλασικές σπουδές του, επισημαίνοντας ότι επί 20 χρόνια μάθανε λατινικά και αρχαία ελληνικά «και τώρα είναι πρωθυπουργός».
Στη συνέχεια όμως συνέκρινε την Αθήνα με τη Σπάρτη, λέγοντας ότι η πρώτη ήταν πιο δεκτική και υποδεχόταν ανθρώπους απ’ όλον τον αρχαίο κόσμο, ενώ η Σπάρτη τους έδιωχνε όλους.
«Η Αθήνα έχει αφήσει πίσω της απίστευτα ένδοξες στιγμές ενώ στη Σπάρτη υπάρχουν μόνο ερείπια. Αυτό δηλώνει κάτι σημαντικό: ότι οι πολιτισμοί πρέπει να είναι ανοικτοί και δεκτικοί, για να είναι επιτυχημένοι», είπε ο Βρετανός πρωθυπουργός.
Η επιστολή του δημάρχου Σπάρτης:
«Μιλώντας σε μαθητές δημοτικού στο Λονδίνο, είχατε την καλοσύνη να αναφερθείτε στη σπουδαία μας Πόλη. Απλώς να διευκρινίσω κάποια πράγματα για τη Σπάρτη. Η Σπάρτη ήταν δημοκρατία των πολιτών με προοδευτικό πολίτευμα», αναφέρει ο δήμαρχος στην επιστολή του και συνεχίζει:
«Την εξουσία ασκούσαν: 1. η γενική συνέλευση, η Απέλλα, 2. Οι πέντε Έφοροι που εκπροσωπούσαν τον δήμο (τους απλούς πολίτες) και επιλέγονταν από τον δήμο (πιθανότατα με κλήρωση, για μονοετή θητεία) και είχαν διευρυμένες πολιτικές και εκτελεστικές εξουσίες, 3. Η Γερουσία, αποτελούμενη από 28 άνδρες άνω των 60 ετών που εκλέγονταν από την Απέλλα και 4. Από τους δύο βασιλείς των δύο βασιλικών οίκων της Σπάρτης που ελέγχονταν ο ένας από τον άλλο και η στέψη τους έπρεπε να εγκριθεί από τη Γερουσία.
Οι βασιλείς ήταν αρχιστράτηγοι, μόνο εν καιρώ πολέμου. Όμως ο πόλεμος ήταν κάτι που αποφασιζόταν από την Απέλλα και τους 5 έφορους, όχι από κάποια στρατιωτική χούντα.»
Όσον αφορά την εκπαίδευση, «όλα τα παιδιά της Σπάρτης από την ηλικία των 7 ετών, λάμβαναν την ίδια σκληρή, δημόσια εκπαίδευση (μάθαιναν βασική αριθμητική, γραμματική, ανάγνωση, μουσική, χορό και γυμναστική), ουσιαστικά ώστε να είναι έτοιμα να υπερασπιστούν την ελευθερία τους και την Πόλη από την τυραννία και τους ξένους εισβολείς», τονίζει στην επιστολή του ο κ. Δούκας.
«Στην πραγματικότητα, η δυτική δημοκρατική πολιτική κληρονομιά μας, το ρωμαϊκό και το αμερικανικό σύνταγμα, αλλά και το πολιτικό σύστημα του Ηνωμένου Βασιλείου με τη συνταγματική Μοναρχία, τη Βουλή των Λόρδων και τη Βουλή των Κοινοτήτων, φέρουν περισσότερες ομοιόμτηες με το πολίτευμα που εισήγαγε ο Λυκύργος (830 π.Χ.) παρά με τα διάφορα πολιτεύματα της Αθήνας που υπόκειντο συχνά σε αλλαγές, όπως σημείωσε ο Αριστοτέλης», συνεχίζει η επιστολή
Παραθέτοντας ένα απόσπασμα από τον Θουκυδίδη, ο δήμαρχος επισημαίνει ότι κατά την αρχαιότητα, «ο γεωγράφος Παυσανίας περιέγραψε τη Σπάρτη ως μια ωραία πόλη, αν και όχι τόσο εντυπωσιακή όσο η Αθήνα. Όμως, όπως έγραψε ο μεγάλος ιστορικός Θουκυδίδης, ένας μελλοντικός ταξιδιώτης, παρατηρώντας απλώς τα κτίρια στη Σπάρτη, θα αισθανόταν πιθανότατα ότι η Σπάρτη ήταν υποδεέστερη απ’ ότι πραγματικά ήταν, ενώ η Αθήνα θα έδειχνε πιο ένδοξη και εντυπωσιακή, απ’ ότι πραγματικά ήταν».
Υπενθυμίζει επίσης ότι οι σεισμοί, οι Βησιγότθοι του Αλάριχου (396 μ.Χ.) «και ο τρελός Γάλλος αρχαιολόγος Μισέλ Φουρμόν (1690-1746) κατέστρεψαν ό,τι είχε απομείνει από την κάποτε ωραία και ελκυστική πόλη».
«Ναι, οι Σπαρτιάτες δεν ήταν χαλκέντεροι συγγραφείς ή ρήτορες ή αρχιτέκτονες μεγάλων κτιρίων, όμως διατήρησαν την πόλη τους ελεύθερη και δημοκρατική για περίπου έξι αιώνες, χωρίς διακοπή», παραδέχεται ο δήμαρχος. «Και, αν έδειχναν να τους κουράζουν οι ξένοι, ήταν επειδή αισθάνονταν πως οι ξένοι ίσως να διέφθειραν τις σπαρτιάτες αρετές αιώνων (και ίσως να κλόνιζαν την ισορροπία με την καταπιεσμένη τάξη των ειλώτων)» προσθέτει.
«Η Σπάρτη ήταν η μοναδική πόλη και το μοναδικό κράτος, το πολίτευμα του οποίου κατάφερε να διασφαλίσει την ομαλή διαδοχή της εξουσίας χωρίς πραξικοπήματα. Για αυτό και οι ίδιοι οι αρχαίοι θαύμαζαν τη Σπάρτη περισσότερο από την Αθήνα,» καταλήγει η επιστολή του κ. Δούκα.