Τί δεν πρόλαβε να δει ο Γιώργος Γκούβερης πριν πεθάνει
Ήλπιζε ότι κάποια μέρα το Ναύπλιο θα ξεφύγει από τη μιζέρια του και με τις κατάλληλες κινήσεις θα αναπτυχθεί τουριστικά περισσότερο, απ΄ ότι καταφέρνει μόνο του, λόγω της θέσης και της γραφικότητάς του.
Ο Τουρισμός για τον Γκούβερη ήταν μια δύσκολη υπόθεση και την ευθύνη έχει εκτός από το δήμο και ο καθένας ξεχωριστά, με πρώτους τους επαγγελματίες αυτής της πόλης.
Ένα χρόνο πριν το θάνατό του ο Γιώργος Γκούβερης με μια συνέντευξη – ποταμό για το Ναύπλιο και την τουριστική του ανάπτυξη που βαλτώνει, αναφερόνταν στην περιβόητη Μαρίνα – που δεν πρόλαβε να δει.
Δήλωνε στη συνέντευξή του στην Ενημέρωση Πελοποννήσου το Μάρτη του 2018: «αν αναλογιστούμε όλα όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν, γύρω από την υπόθεση της Μαρίνας Ναυπλίου, «κάλλιο αργά παρά ποτέ»… Υποστηρίζω αυτή την κίνηση του Δημάρχου Δημήτρη Κωστούρου, ο οποίος προσπαθεί με πάρα πολλούς τρόπους, σε ιδιαίτερα δύσκολες εποχές, να πραγματώσει το εν λόγω έργο και θα πρέπει όλοι οι φορείς να «συμπλεύσουμε» δίπλα του, γιατί πέραν από την τουριστική ανάπτυξη που θα σηματοδοτήσει μια Μαρίνα, χρειαζόμαστε και την «βιομηχανία», το «πλέγμα» όλων αυτών των επαγγελμάτων, που θα αναπτυχθούν εξ αυτής και θα δώσουν πολλές νέες θέσεις εργασίας».
Ο Γιώργος Γκούβερης έμπειρος επαγγελματίας σε σχέση με τον τουρισμό θεωρούσε το Ναύπλιο, μια δύσκολη πόλη:
«Η πρόσβαση δεν είναι το ευκολότερο πράγμα και ούτε υπάρχει καμία τρομακτική πληροφόρηση. Αντικειμενικά, μπορεί να έρθει κάποιος, μόνο με αυτοκίνητο ή λεωφορείο. Την πόλη την «κρατάει» κυρίως ο τουρισμός… Θα έπρεπε εδώ και πολλά χρόνια, να έχουν γίνει απαραίτητα έργα τουριστικής υποδομής όπως η Μαρίνα… Ήμουν κάποτε στην μεγαλύτερη φυσική Μαρίνα της Μεσογείου, στην Μινόρκα… Ελλιμενίζονταν τρεισήμισι χιλιάδες σκάφη. Τα συναφή επαγγέλματα που είχαν «ανθίσει» γύρω από τις δραστηριότητες της Μαρίνας, ανέρχονταν σε πολλές δεκάδες…»
Μιλούσε τότε όμως και για τους κατοίκους και τους επαγγελματίες της πόλης, οι οποίοι θεωρούσε ότι έχουν μερίδιο ευθύνης:
«Όλοι απαιτούν και όλοι εκφράζουν τις απόψεις τους, αλλά το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να γίνει αντιληπτό σε μια πόλη όπως το Ναύπλιο, είναι πως επαγγελματίες και κάτοικοι, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του τουρισμού».
Και πρόσθετε:
«Όταν φτιάχνουμε και προσέχουμε τα καταστήματά μας σημαίνει ότι γίνεται ένα θετικό ξεκίνημα… Τις βάσεις για να ξεκινήσει κάτι… Αν σε μια πόλη τα μαγαζιά ή τα σπίτια συνθέτουν ένα μπάχαλο, τότε «τουριστικά» δεν θα πάς πουθενά».
Κάνοντας δε έναν παραλληλισμό της συμπεριφοράς των κατοίκων έναντι των επαγγελματιών τόνιζε:
«Θυμάμαι στην Μύκονο, όταν έκλεινε ένα μπαρ στις πέντε το πρωί, κατέβαινε η γιαγιά από πάνω και άσπριζε τα πεζοδρόμια… Εδώ όμως, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι αλλού… Η πόλη του Ναυπλίου, είναι έρμαιο ενός Προεδρικού Διατάγματος… Το έχει αντιληφθεί ο Δήμαρχος και αναζητά λύσεις… Βέβαια τα Π.Δ. δεν αλλάζουν εύκολα… Εξαιτίας του, η πόλη είναι σε ομηρεία, διότι οι διατάξεις του συνευθύνονται για τα υψηλά ενοίκια, για τους απίστευτους «αέρηδες» στα καταστήματα, για τεράστια ποσά, που ποτέ δεν μένουν στην πόλη…».
Και κατέληγε: «…Ώστε στο εγγύς μέλλον, να μπορέσουν τα νέα παιδιά, με «φρέσκιες» ιδέες και καινοτόμα επιχειρηματικά σχέδια, να βρίσκουν κάποιο χώρο, χωρίς να καταθέτουν τεράστια ποσά, που εκ των πραγμάτων δεν υπάρχουν πια… με ό,τι αυτό συνεπάγεται…».
