Ε, και; Ένα ακόμα σκουπίδι της κοινωνίας.
Θα μου πεις… Τόσα προβλήματα έχω. Θα ασχοληθώ με το βρόμικο τσιγγανάκι που ζητιανεύει στο κέντρο του Ναυπλίου;
Το πολύ – πολύ να με ενοχλήσει η παρουσία του, όταν μου απλώνει το χέρι και ζητά το «περίσσευμα» από τα ρέστα.
Άρθρο του Άκη Γκάτζιου
Σαν σκουπίδι, δίπλα στο χαλί του μεγάλου σουπερμάρκετ είναι – καθημερινά σχεδόν – στην ίδια θέση. Με τη μάνα του παραδίπλα να ζητιανεύει και αυτή. Από συνήθεια; Από επάγγελμα; Επειδή δεν έχει να φάει;
Ποιος νοιάζεται.
Εμείς να είμαστε καλά!
Οι «Άθλιοι» του Ναυπλίου, φυσικά δεν αναφέρονται, στους τουριστικούς οδηγούς, όμως είναι υπαρκτοί και ζουν ανάμεσα στους ντόπιους, που μάλλον τους έχουν συνηθίσει.
Η κοινωνία ακόμα και στην επαρχία έχει γίνει σκληρή. Το ζητιανάκι δεν πάει σχολείο, κάνει τα πρώτα του βήματα, έρποντας στις εισόδους καταστημάτων και ποιος ξέρει αν θα είναι ευτυχισμένο στη ζωή του, όταν μεγαλώσει. Τί μας νοιάζει…
Μπορεί να γίνει και ένας υπέροχος άνθρωπος, που θα θελήσει να ξεφύγει από τη μιζέρια, να ενταχθεί στην κοινωνία, να αλλάξει τρόπο ζωής. Αν και όχι αδύνατο, είναι δύσκολο όμως.
Γιατί έτσι έμαθε.
Γιατί αυτή η ίδια η κοινωνία το ωθεί εκεί, με τα μέλη της που ξέρουν να σταυροκοπούνται, αλλά στρέφουν το βλέμμα αλλού, σε τέτοιες καταστάσεις.
Το πιθανότερο είναι να γίνει συνειδητά κλοσάρ (clochard). Γιατί έτσι θα έχει μάθει. Θα έχει αναγκαστεί γι΄ αυτό, θα έχει εξαναγκαστεί, θα έχει ωθηθεί προς αυτή την κατεύθυνση, γιατί έτσι το θέλουν κάποιοι.
Όχι, δε είναι λύση γι΄ αυτό το παιδί, το ένα ευρώ που θα του δώσει ο περαστικός.
Λύση είναι να βοηθηθεί να σταματήσει να σέρνεται από σουπερμάρκετ σε σουπερμάρκετ και από τράπεζα σε τράπεζα, επειδή έτσι κάποιοι του το επιβάλλουν.
Αυτό το παιδί, όπως και τα παιδιά μας αξίζει μια καλύτερη τύχη. Μια καλύτερη ζωή.
Η πολιτεία είναι ανίκανη, όπως έχει αποδειχθεί να το προστατεύσει. Η αστυνομία περνά σα να μην συμβαίνει τίποτα, οι κοινωνικοί λειτουργοί φαίνεται ότι δεν περνούν ποτέ από αυτό το δρόμο, οι κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου είναι κλεισμένες στα γραφεία τους (παραδίπλα), η εκκλησία έχει τα δικά της …προβλήματα, ο περαστικός δε νοιάζεται…
Αυτό το παιδί κανείς δεν το είδε, για να το προστατεύσει.
Τί κι αν αυτό το παιδάκι, το βάζουν να ζητιανέψει. Τί κι αν ο νομοθέτης προβλέπει να το προστατεύσει. Εμείς να είμαστε καλά και αν νοιώθουμε τύψεις, πετάμε κι ένα ευρώ στο απλωμένο του χέρι και θεωρούμε ότι κάναμε το καθήκον μας.
Σιγά μην ασχοληθούμε με το βρομιάρικο τσιγγανάκι…