Υπάρχουν πράγματα που βλέπεις σε ταινίες και που διαβάζεις σε βιβλία και λες ότι είναι αποκυήματα της φαντασίας του δημιουργού και δε συμβαίνουν πραγματικά. Όμως, η τέχνη αντιγράφει τη ζωή κι αυτό ποτέ δεν πρέπει να το ξεχνάμε όταν κάνουμε διάφορες κρίσεις. Επειδή βρίσκομαι για πρώτη φορά στην απίστευτη και δυσάρεστη για μένα θέση να γίνομαι μάρτυρας περιστατικού που με θίγει ως άνθρωπο, θα σας παραθέσω ορισμένα γεγονότα έτσι όπως ακριβώς τα έζησα.
Την Πέμπτη 24/10/2019 ταξίδεψα με το ΚΤΕΛ των Ιωαννίνων με ένα πρωινό δρομολόγιο. Αφού επιβιβαστήκαμε όλοι, αρχίσαμε να ακούμε έντονες φωνές προερχόμενες από την τελευταία σειρά θέσεων του λεωφορείου.
Η πηγή του τσαμπουκά ήταν μια κυρία η οποία επέμενε ότι η διπλανή της τής είχε πάρει τη θέση και επέμενε να τη διώξει από εκεί.
Η δεύτερη γυναίκα -που όλως τυχαίως ήταν αφρικανικής καταγωγής – εξηγούσε στα αγγλικά ότι κάθεται ακριβώς στη θέση που αναγράφει το εισιτήριό της και πως δε θα σηκωθεί επειδή δεν έχει κάνει κανένα λάθος.
Επειδή, όμως, η πρώτη κυρία η οποία μάλλον δεν ήξερε ούτε αγγλικά, ούτε να διαβάζει τους αριθμούς πάνω στις θέσεις, ξεκίνησε να ζητάει τον ελεγκτή και να δημιουργεί ένα σόου από το μηδέν, ουρλιάζοντας στην Αφρικανή και κάνοντας τα δικά μας νεύρα τσατάλια. Εκεί ξεκίνησε μια ρατσιστική φραστική επίθεση άνευ προηγουμένου.
Με μια αρχικώς κατευναστική διάθεση, πολλοί επιβάτες προσπαθούσαν να εξηγήσουν στην εν λόγω κυρία ότι αυτή κάνει το λάθος και το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να ζητήσει συγγνώμη και να σταματήσει το παραλήρημα.
Άδικος κόπος, ωστόσο. Φράσεις όπως «έχει σημασία που είναι μαύρη», «δεν είστε Έλληνες όλοι εσείς που μου εναντιώνεστε», «είμαι Ελληνίδα και δεν τα ανέχομαι εγώ αυτά» έβγαιναν απ’ το στόμα της ανά δευτερόλεπτα.
Σε τέτοιες περιπτώσεις αν είσαι άνθρωπος δεν μπορείς να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό. Έτσι, άλλοι της απαντούσαν στο ίδιο ύφος που είχε υιοθετήσει κι εκείνη κι άλλοι τη χλεύαζαν γελώντας.
Αν εγώ δούλευα στα όποια ΚΤΕΛ και γινόταν κάτι τέτοιο, θα κατέβαζα την κυρία κάτω επιστρέφοντας τα χρήματά της και στέλνοντάς τη στο καλό. Επίσης, θα έψαχνα να βρω τα στοιχεία της. Τίποτα απ’ τα δύο δεν έγινε και έτσι όπως ήμασταν όλοι μαζί μια ωραία ατμόσφαιρα κινούσαμε για το ταξίδι μας. Ούτε βλέμμα απαξιωτικό δεν της ρίξαμε, όμως, γιατί ούτε αυτό δεν της άξιζε.
Όλα αυτά τα αναφέρω επειδή κάποιοι στη ζωή τους έχουν μάθει να πουλάνε τσαμπουκά σε άλλους ανθρώπους, αδύναμους. Έχουν μάθει να πουλάνε μαγκιά, να παριστάνουν τον νταή σε τόπο και χρόνο που οι αποδέκτες της συμπεριφοράς τους δεν μπορούν να αντιδράσουν με τον τρόπο που θα ήθελαν. Υπάρχουν άνθρωποι που επιμένουν να διασπείρουν το μίσος εκεί όπου βλέπουν πως οι άνθρωποι τα έχουν βρει μεταξύ τους και δε δημιουργείται πρόβλημα. Όπου δεν υπάρχει πρόβλημα, δημιουργούν από ένα για να μην ξεμένουμε.
Δεν υπάρχει τρόπος να αντιμετωπίσεις τη βλακεία, παρά μόνο να την αφήσεις να περάσει απαρατήρητη. Όμως, πώς να κλείσεις το στόμα, τα μάτια και τα αυτιά σου όταν γύρω σου προσπαθούν να επιβάλουν το απαρτχάιντ άνθρωποι με μηδενική αγωγή και παιδεία, που μάλιστα νομίζουν ότι ξέρουν περισσότερα απ’ όλους; Πώς να κάνεις ότι δε συνέβη τίποτα, ενώ ξέρεις ότι αύριο μπορεί να μην τους αρέσει κάτι πάνω σου και να είσαι εσύ ο επόμενος που θα στοχοποιηθεί και θα υποστεί αυτές τις συμπεριφορές; Πώς να δώσεις ελαφρυντικά σε έναν τέτοιο άνθρωπο;
Υπάρχει ένα βιβλίο που διαβάσαμε και αγαπήσαμε όλοι ως παιδιά: το βιβλίο «Η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά». Αν δεν το διαβάσαμε, θα πρέπει οπωσδήποτε να το διαβάσουμε. Γιατί πολλά πράγματα έχουν αλλάξει από τότε που ήμασταν παιδιά, μπορεί να καταλάβαμε ότι η ζωή είναι πολύ πιο σκληρή και άδικη απ’ ό,τι μας μαθαίνουν, αλλά ορισμένες αξίες και συναισθήματα είναι σημεία αναφοράς και δεν μπορούν να αλλάξουν ό,τι κι αν συμβεί. Πρέπει να μάθουμε να μπαίνουμε στη θέση του άλλου, κι αυτό είναι ένα βιβλίο που μας το επιτρέπει αυτό.
Πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε κι αυτό έχει κόστος. Το να είσαι άνθρωπος, έχει ακόμα μεγαλύτερο.