Ο ιδιοκτήτης του θρυλικού «Πελαργού» δεν είναι πια μαζί μας

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 96 ετών ο Τάσος Καραμέλης, τελευταίος ιδιοκτήτης του θρυλικού εργοστασίου «Πελαργός» στη Νέα Κίο, το οποίο ήταν συνδεδεμένο επί δεκαετίες με την οικονομική ζωή της Αργολίδας, δίνοντας δουλειά σε εκατοντάδες ντόπιους, και μάλιστα σε δύσκολες οικονομικά εποχές.

Ο Τάσος Καραμέλης, ήταν γιος του ιδρυτή του εργοστασίου Γεράσιμου Καραμέλη, πρόσφυγα από την Κίο της Μικράς Ασίας. Στα 17 του χρόνια, αμέσως μετά τον θάνατο του πατέρα του, ανέλαβε τον «Πελαργό» μαζί με τη μητέρα του Μαρίκα.

Ήταν ο συγγραφέας του βιβλίου «Ο Πελαργός της Νέας Κίου», το οποίο διηγείται την πολυετή ιστορία του εργοστασίου.

Τάσου Καραμέλη, Ο «Πελαργός» της Νέας Κίου, αυτοέκδοση, Ναύπλιο, 2011, 112 σελίδες.

Πρόκειται για τη μοναδική ιστορία μιας Αργολικής βιομηχανίας, γραμμένη μάλιστα από τον ίδιο τον Διευθυντή της, που έρχεται να συμπληρώσει την ιστορία της βιομηχανίας της περιοχής. Η Ναυπλιακή Εταιρία Κονσερβών Ο ΠΕΛΑΡΓΟΣ, στη Νέα Κίο, με έδρα το Ναύπλιο, ιδρύθηκε το 1930 από τον Κιώτη πρόσφυγα Γεράσιμο Καραμέλη, πατέρα του συγγραφέα. Είχε έρθει στην πόλη μας από το 1922 και σε λίγα μόλις χρόνια έγινε μεγαλέμπορος τροφίμων, προμηθευτής του Στρατού, των φρουρίων και των Αγροτικών Φυλακών Τίρυνθας.  Η παλιά Κίος, ελληνική πόλη 10.000 κατοίκων απέναντι από την Κωνσταντινούπολη, ήταν μια ακμάζουσα πόλη, τελείως εξευρωπαϊσμένη.

Ο Καραμέλης σχετίστηκε στο Ναύπλιο με την καλύτερη κοινωνία και, με την υποστήριξη του Προέδρου της Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων έριξε την ιδέα να έρθουν οι Κιώτες, που βρίσκονταν στην Αθήνα και αλλού, να εγκατασταθούν στις όχθες του Ερασίνου ποταμού, που του θύμισε τον δικό τους Ασκάνιο. Τα σπίτια χτίστηκαν το 1926-27 και το 1930, πάλι με ενθάρρυνση του καθηγητή Βασίλη Κριμπά, δημιουργήθηκε στο παλιό Ιπποφορβείο του Όθωνα η Βιομηχανία Κονσερβών Ο ΠΕΛΑΡΓΟΣ. Μια προηγούμενη απόπειρα δημιουργίας σηροτροφίας δεν συνεχίστηκε.

Ο συγγραφέας δίνει με απλό λεξιλόγιο και ενάργεια  όλες τις λεπτομέρειες της λειτουργίας αυτής της λαμπρής βιομηχανίας, που αναπτύχθηκε και ερχόταν δεύτερη σε σημασία μετά τον ΚΥΚΝΟ. Μέρος της επιτυχίας της οφείλεται βέβαια, εκτός από την εμπνευσμένη και ακάματη εργατικότητα του ιδίου, που είχε σπουδάσει Μηχανολόγος- Ηλεκτρολόγος στο Πολυτεχνείο, μετά το θάνατο του πατέρα του το 1940, και στην εργατικότητα των κατοίκων της Νέας Κίου, ιδίως των γυναικών. Τους αναφέρει ονομαστικά όλους, τεχνικούς, σωφέρ, εργάτριες και φαίνεται καθαρά η αμφίδρομη σχέση εμπιστοσύνης και αγάπης που υπήρχε μεταξύ τους. «Ποτέ δεν άκουσα κανένα παράπονο και ποτέ δεν έγινε καμιά οργανωμένη διαμαρτυρία», λέει ο Καραμέλης. Ο ίδιος έδινε το καλό παράδειγμα δουλεύοντας για 40 χρόνια από το πρωί μέχρι το βράδυ στο εργοστάσιο. «Ποτέ δεν καθόμουνα στα καφενεία στην παραλία, δεν είχα καιρό, ούτε το καλοκαίρι…» μας είχε πει ο Καραμέλης. Βρισκόταν συνέχεια στο εργοστάσιο. Αυτό ήταν το Ναύπλιο που δούλευε, που δημιουργούσε, που εξήγε, μακριά από τα στερεότυπα της τεμπελιάς των εξαρτώμενων από τη Διοίκηση Αναπλιωτών.

Περιγράφει ο Καραμέλης όλες τις περιόδους ανάπτυξης του ΠΕΛΑΡΓΟΥ, την Κατοχή, όπου αναγκάστηκαν να φτιάχνουν διατροφικές μερίδες για τους Γερμανούς στρατιώτες και να παραχωρήσουν στο κράτος υποχρεωτικά μεγάλες ποσότητες τοματοπολτού, τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια και την ανάπτυξη των δεκαετιών ’60, ’70 και ’80, όταν ο ΠΕΛΑΡΓΟΣ πραγματοποιούσε μεγάλες εξαγωγές, κυρίως στην Αγγλία, αλλά και τη Γαλλία και αλλού.

Εκτός από τον τοματοπολτό, η Κίος παρήγε και έκανε κονσέρβες με μπάμιες, φασολάκια, αγκινάρες, λίγες μαρμελάδες και βερύκοκα κ.λπ. Όλα γίνονταν με το χέρι. Ο συγγραφέας δίνει τεχνικές λεπτομέρειες για τα μηχανήματα και τις διαδικασίες παραγωγής, πολύ χρήσιμες για τον αδαή αναγνώστη. Μας μαθαίνει ακόμα ότι ο ΠΕΛΑΡΓΟΣ, που είχε ξεκινήσει ως Γεωργικός Πιστωτικός Συνεταιρισμός, αλλά με την πάροδο του χρόνου είχε την οικογένεια Καραμέλη ως κύριο μέτοχο, κατασκεύασε το 1930 μια σειρά από 21 μικρά, ξύλινα γεφυράκια από καστανιές στο στενό χωμάτινο δρομάκι από το εργοστάσιο μέχρι το Ναύπλιο, δρόμο που παρέμεινε έτσι μέχρι το 1958, όπου το κράτος κατασκεύασε τον πρώτο αμαξιτό δρόμο. Ακόμα ο ΠΕΛΑΡΓΟΣ είχε παραχωρήσει μια μεγάλη έκταση μπροστά στο εργοστάσιο για να γίνει ο δρόμος που οδηγούσε στο κέντρο της Νέας Κίου.

Στο Ναύπλιο υπήρχαν κατά την περίοδο ακμής των εργοστασίων τοματοπολτού ο ΚΥΚΝΟΣ με δυναμικότητα 400 τόνων, η ΑΡΓΟΛΙΚΗ στο Μπολάτι 100 τόνων, ο ΑΝΘΟΣ του Κ. Μηναίου 60 τόνων, η ΔΗΜΗΤΡΑ επίσης στο Μπολάτι των αδελφών Λυκομήτρου 15 τόνων και ο ΠΕΛΑΡΓΟΣ στη Νέα Κίο 50 τόνων, ενώ στη Σαντορίνη ο ΝΟΜΙΚΟΣ με 50 τόνους.

Στην Ελλάδα, ο ΠΕΛΑΡΓΟΣ τροφοδοτούσε την Ολυμπιακή Αεροπορία με αγκινάρες και φασολάκια, αγκινάρες που είχαν μεγάλη ζήτηση σε κονσέρβες στη Γαλλία τη δεκαετία του ’50. Επίσης στέλνονταν στην περιοχή του Ηρακλείου μεγάλες ποσότητες μπάμιες, ενώ τοματοπολτό και μπάμιες έπαιρναν οι Σέρρες, Δράμα, Θεσσαλονίκη, Καβάλα, Ξάνθη κ.λπ. μέχρι το 1970. Μετά το έτος αυτό δημιουργήθηκαν μεγάλα εργοστάσια κονσερβών και στη Μακεδονία, από τα οποία, 30 χρόνια μετά, δεν έχει μείνει σχεδόν κανένα. Το ίδιο έγινε και στην Αργολίδα, όπου τα 40 «κομποστάδικα» εξαφανίστηκαν σχεδόν όλα λόγω της έλλειψης τεχνικών γνώσεων διαχείρισης μιας μοντέρνας βιομηχανίας από τους ιδιοκτήτες τους, σύμφωνα με τον Καραμέλη. Ακόμα, μετά το 1952, άρχισε στην Αργολίδα η καλλιέργεια πορτοκαλιών με ταυτόχρονη μείωση της τοματοπαραγωγής.

Αργότερα, το 1968, ο ΠΕΛΑΡΓΟΣ αναγκάστηκε να χτίσει νέο εργοστάσιο στη Γαστούνη της Ηλείας, όπου υπήρχε άφθονη πρώτη ύλη. Επίσης έδινε μεγάλο μέρος της παραγωγής του και στα σούπερ μάρκετ ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗ, που μεταγενέστερα αγόραζε μόνον από τον ΚΥΚΝΟ. Ο συγγραφέας αναφέρει όλες τις τεχνικές βελτιώσεις της παραγωγής με δικιά του πρωτοβουλία και τεχνικούς από ξένες χώρες, που μετακάλεσε, και καταλήγει με την πώληση του ΠΕΛΑΡΓΟΥ της Νέας Κίου το 1989 στη STAR, δηλαδή την ΕΛΑΪΣ, της Ιταλίας (μάρκα PUMMARO), επειδή δεν υπήρχε μέλος της οικογενείας ικανό να συνεχίσει τη διεύθυνση. Τότε, σε δυναμικότητα τοματοπολτού, ο ΠΕΛΑΡΓΟΣ βρισκόταν στη 10η θέση σε μέγεθος εταιρίας και στη 2η, μετά τον ΚΥΚΝΟ, την αρχαιότερη εταιρία τοματοπολτού (1915).

Μια σειρά από φωτογραφίες, ντοκουμέντα και άλλα έγγραφα, εικονογραφούν επιτυχώς αυτό το πολύ σημαντικό βιβλίο για την ιστορία της Αργολίδας, που ο συγγραφέας αφιερώνει στη μνήμη του πατέρα του, Γεράσιμου, του ιδρυτή της. Προφορικά ο Τάσος Καραμέλης εκφράζει και το παράπονό του για την αγνωμοσύνη των Κιωτών, που δεν έχουν ακόμα αφιερώσει έστω ένα δρόμο στη μνήμη του Γεράσιμου Καραμέλη.

(argolikivivliothiki.gr)