Το Harvard επέλεξε το Ναύπλιο λόγω Ιλιάδας. Μακάρι κάποιος άλλος την Αιτωλία λόγω πρώτης Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας…
Με αυτό τον τίτλο ο Λίνος Υφαντής εκφράζει μια κρυφή του ελπίδα, χρησιμοποιώντας ως case study το Ναύπλιο.
Όπως αναφέρει στο άρθρο του για το agrinionews.gr:
«Πολλές φορές το πεπρωμένο ενός τόπου αλλάζει από έναν άνθρωπο. Το 2008 λοιπόν έτυχε ο υπεύθυνος Νεοελληνικών σπουδών του Harvard, κορυφαίου κατά πολλούς Πανεπιστημίου του κόσμου, Gregory Νagy να επιλέξει το Ναύπλιο. Ο νεοελληνιστής καθηγητής οραματίζονταν κάπου στην Ελλάδα ένα “παράρτημα” του. Μόνος του εμπνεύστηκε την πλησιέστερη στις Μυκήνες σύγχρονη πόλη, το Ναύπλιο, διότι εκεί γεννήθηκε η πλοκή της ομηρικής Ιλιάδας. Άλλωστε ο πυρήνας των ηρώων-επιδρομέων στην Τροία δρούσε εκεί (Αγαμέμνων, Ατρείδες κτλ).
Όταν αποφασίζει το Harvard τα πράγματα ήταν απλά: Ο Δήμος Ναυπλιέων,αποφάσισε να προχωρήσει στην αποκατάσταση του νεοκλασικού Μεγάρου Ιατρού (πρώην Δημαρχείου Ναυπλίου) και να εκμισθώσει εν συνεχεία το ιστορικό αυτό κτήριο στο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών. Έκτοτε κάθε χρόνο εκατοντάδες σπουδαστές, ερευνητές, μαθητές έρχονται στην Αργολίδα για το Κέντρο αυτό.
Στο Ναύπλιο δεν μπορούσαν πριν 20 χρόνια να φανταστούν κάποια αυτονόητη μοναδικότητα που θα τους επέλεγε το Harvard. Ας δοκιμάσουμε τουλάχιστον να το φανταστούμε εμείς υποψιασμένοι για το γεγονός αυτό. Εμείς πολύ απλά έχουμε την Αιτωλική Συμπολιτεία ως πρώτο παράδειγμα ομοσπονδιακής δημοκρατίας. Είναι ένα θέμα πολύ δημοφιλές επιστημονικά, αλλά και ακατέργαστο συνάμα. Από κει και πέρα τι λείπει; Ένας από μηχανής θεός τύπου Gregory Nagy από κάποιο μεγάλο Πανεπιστήμιο του κόσμου, ένα νεοκλασσικό όπως το Δημαρχείο του Ναυπλίου και είμαστε οκ.
Είπατε νεοκλασικό; Ναι, κάτι σαν το ανακαινισμένο του Ξυνόπουλου όπου στεγάζεται η ΔΕΗ ή σαν την νυν αίθουσα των Δημοτικών Συμβουλίων. Υπάρχει βέβαια και εκείνο της Εθνικής Τράπεζας της Ελλαδος μέσα στη Χαριλάου Τρικούπη, το οποίο η ίδια η τράπεζα ανήγγειλε προς μίσθωση.
Μέχρι λοιπόν να βρούμε τους από μηχανής θεούς, ας ψάχνουμε για όνειρα θερινής νυκτός. Τουλάχιστον για να ονειρευόμαστε πρέπει να έχουμε ελπίδα. Και αυτή γεννιέται από εστίες μοναδικότητας, τις αλήθειες (Veritas) που στο χωροχρόνο μπορούμε να εντοπίσουμε…»