Πουλάς: Η προστασία των δικαιωμάτων των οροθετικών να μην είναι κοινωνικό ταμπού (Vid)

Ημερίδα με θέμα: «Η Εθνική Στρατηγική για την επιδημία του HIV», πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα της Γερουσιας στη Βουλή. Ο βουλευτής Αργολίδας και Υπεύθυνος του Τομέα Υγείας του Κινήματος Αλλαγής Ανδρέας Πουλάς στην τοποθέτησή του ανέφερε τα εξής:

«Η Παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS σηματοδοτεί τον αγώνα της ανθρωπότητας κατά μίας ασθένειας, που από την αναγνώριση του ιού έχει προκαλέσει τριάντα δύο εκατομμύρια θανάτους παγκοσμίως.

Σήμερα τα θεαματικά άλματα της επιστήμης στην θεραπεία και στην έρευνα καθώς και η έμφαση στην πρόληψη και στην ενημέρωση έχουν περιορίσει σημαντικά τις συνέπειες της και την έχουν μετατρέψει από θανατηφόρα επιδημία σε χρόνιο νόσημα, το οποίο με την σωστή παρακολούθηση και αγωγή παρουσιάζει μεγάλο προσδόκιμο ζωής.

Η εξέλιξη αυτή δεν ήταν αναμενόμενη ή έστω ορατή όταν το AIDS διαγνώστηκε για πρώτη φορά. Η αναγνώριση του ιού και η γρήγορη κατάληξη του ασθενούς είχαν σοκάρει την κοινή γνώμη, ανασύροντας από την ιστορική μνήμη εικόνες συλλογικής απόγνωσης και ανθρώπινης αγωνίας, παρόμοιας με τα χρόνια της πανώλης, του λοιμού και της λέπρας.

Ο ρόλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας υπήρξε καθοριστικός στον συντονισμό και την αντιμετώπιση του ιού σε παγκόσμιο επίπεδο. Στο πλαίσιο αυτό προσδιόρισε μέχρι το έτος 2020 τον στόχο του 90-90-90 σύμφωνα με τον οποίο το 90% όσων ζουν με την ασθένεια να έχουν διαγνωστεί, το 90% αυτών να λάβει θεραπεία και από τους τελευταίους το 90% να μην έχει ανιχνεύσιμο φορτίο.

Στην χώρα μας τα στοιχεία είναι ενθαρρυντικά: Το 2016 το 87% αυτών που πάσχουν από AIDS έχουν διαγνωστεί, το 92% των διαγνωσμένων έχει λάβει αντιρετροϊκή θεραπεία και το 91% έχει πετύχει ιική καταστολή , πλησιάζοντας πολύ κοντά στην επίτευξη του τριπλού στόχου του ΠΟΥ και κατατάσσοντας την Ελλάδα στις 11 ευρωπαϊκές χώρες που τον προσεγγίζουν.

Όμως, η κατάσταση στην Χώρα μας, απέχει πολύ από το να είναι ρόδινη. Ιδίως στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, ο πρώτος τομέας που επλήγη ήταν ο χώρος της υγείας. Προτεραιότητα δεν ήταν η προστασία της δημόσιας υγείας, αλλά η επίτευξη αυστηρών δημοσιονομικών στόχων. Αποτέλεσμα ήταν η μείωση του προσδόκιμου της ζωής των Ελλήνων κατά 1,5 χρόνο.

Επί χρόνια κυριάρχησαν περικοπές στον προϋπολογισμό όλων των φορέων υγείας, υποχρηματοδότηση, πρόχειρες και αποσπασματικές λύσεις «μπαλώματα», εγκατάλειψη του ΕΣΥ, κατάσταση που αναπόφευκτα επηρέασε και τους πάσχοντες απόAIDS.

Ιδίως τα τελευταία 5 χρόνια η κατάσταση επιδεινώθηκε σοβαρά. Οι εξετάσεις ιικού φορτίου και γονοτυπικής αντοχής δεν διενεργούνται ή διενεργούνται με μεγάλη καθυστέρηση, σημειώνονται σημαντικές ελλείψεις σε αντιδραστήρια με αποτέλεσμα την πλημμελή εργαστηριακή παρακολούθηση των ατόμων με HIV λοίμωξη. Πολλές μονάδες λοιμώξεων έχουν τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό με κίνδυνο αναστολής της λειτουργίας τους.

Η χορήγηση της προφυλακτικής αγωγής, δεν καλύπτεται ακόμα από τον ΕΟΠΥΥ. Αναμφισβήτητα οι δυσλειτουργίες αυτές επηρεάζουν την σωστή παρακολούθηση και αγωγή των ασθενών.

Παράλληλα, ως πολιτεία οφείλουμε να δώσουμε μάχη κατά του κοινωνικού στίγματος, να στηρίξουμε τους ασθενείς και τις οικογένειες τους και να προωθήσουμε με συγκεκριμένα μέτρα την επαρκή πληροφόρηση (ιδίως μεταξύ των νέων και των εφήβων) και την έγκαιρη προστασία και διάγνωση. Δεν είναι στίγμα η εξέταση, αλλά υπευθυνότητα. Δεν είναι στίγμα η διάγνωση, αλλά προστασία της ανθρώπινης ζωής. Δεν είναι στίγμα η θεραπεία και η αποδοχή, αλλά κοινωνική αλληλεγγύη και αυτοσεβασμός.

Η προστασία των δικαιωμάτων των οροθετικών δεν πρέπει να είναι κοινωνικό ταμπού. Ενώ η κατάρριψη των στερεότυπων και των αναχρονιστικών αντιλήψεων πρέπει να είναι κοινωνική προτεραιότητα. Η περιθωριοποίηση των ασθενών δεν ανήκει στις επιλογές μας. Αντίθετα, η ενίσχυση των υπηρεσιών στήριξης και ενημέρωσης κατά του AIDSπροωθεί την υπευθυνότητα στον τομέα της σεξουαλικής αγωγής και τη μάχη απέναντι στις εξαρτήσεις.

Σε κάθε περίπτωση, για τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα δεν είναι αποτελεσματικές οι αποσπασματικές λύσεις και οι πρόσκαιρες κυβερνητικές επιλογές, που ενδεχομένως υπακούν σε συγκεκριμένες πολιτικές και ιδεολογικές αντιλήψεις.

Αντίθετα, μία υπεύθυνη πολιτεία οφείλει να εκπονεί διακομματικά και συναινετικά εθνικό σχέδιο δράσης μακρόπνοου σχεδιασμού, που θα δεσμεύει κάθε κυβέρνηση στην επίτευξη συγκεκριμένων στόχων.

Στόχων, που θα υπηρετούν πρώτιστα την υγεία των Ελλήνων πολιτών, την προστασία του πληθυσμού και τον σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή. Στόχων που δεν θα εξαρτώνται από την εναλλαγή των κομμάτων.

Στο πλαίσιο αυτό η διακομματική συμφωνία «δέσμευση» στον δημόσιο χαρακτήρα του Εθνικού Συστήματος Υγείας και σε έναν προοδευτικά αυξανόμενο προϋπολογισμό στον τομέα της υγείας, ώστε να φθάσουμε το μέσο όρο των υπόλοιπων χωρών του ΟΟΣΑ, θα είναι μία καλή αρχή.

Προσβλέποντας λοιπόν ότι η μάχη κατά του ιού HIV θα είναι τελικά μία μάχη κερδισμένη για την ανθρωπότητα σε επιστημονικό, αλλά και κοινωνικό επίπεδο, ελπίζω η Ελληνική Πολιτεία να θέσει στο επίκεντρο των προτεραιοτήτων της τη δημόσια υγεία και τη μάχη κατά των χρόνιων νοσημάτων , όπως το AIDS.»