Αριστερά της Λάρισσας και δεξιά του κοιμώμενου βουνού, αφού πρώτα χάιδεψε τις πορτοκαλιές ο Ήλιος αφήνεται να χαθεί πίσω από τα σύννεφα, παραχωρώντας στην νύχτα το δικαίωμα να καλύψει της ατέλειες που αποκάλυψε το φως του. Μέσα στην σιγή ξυπνούν στην μνήμη οι στοίχοι του Ομήρου:
«…είμαι μαντάτορας από το Δία σταλμένος,
που ας είναι αλάργα, όμως σε γνοιάζεται και σε ψυχοπονιέται.
Προστάζει ευτύς τους μακρομάλληδες Αργίτες ν᾿ αρματώσεις’
ήρθε η στιγμή που το πλατύδρομο το κάστρο θα πατήσεις…»
Ένα πρόσταγμα να βγει το Άργος από την αφάνεια και να αναζητήσει την πρωτοκαθεδρία στην ιστορία