η νομίζεις ότι είμαστε τίποτα.
Απλώς οι άλλοι είναι χάλια
Κ.Κρεμμύδας,Ξούθου και Μενάνδρου γωνία
Η ειδωλολατρεία των Ηγετών ή και της ίδιας της Ιστορίας των ‘ανατρεπτικών κινημάτων’ δεν αφήνει την Αριστερά ν’απογαλακτισθεί από τους μύθους της και τους αριστερούς να πάψουν να πετροβολούν Πατρίδα, Οίκο, Πίστη κλπ.
Όποια κι αν νομίζει κάποιος ότι είναι η ρίζα, το κύτταρο, η μήτρα της Αριστεράς στις σημερινές συνθήκες η μετάλλαξή τους είναι αναγκαία. Πολιτικοί των οποίων η μνήμη φτάνει μέχρι το χρόνο που γεννήθηκαν, τα διαβάσματά τους μέχρι το χρόνο που ενηλικιώθηκαν, ενώ τα βιώματά τους τα δανείζονται από τις ζωές των άλλων, δεν είναι δυνατό σε καμμία περίπτωση ν’αποτελέσουν το πρόπλασμα του μετασχηματισμού. Όσο απομακρύνονται μερικοί ιθύνοντες καθ-οδηγητές από την ψυχοσύνθεση του μέσου έλληνα,τόσο χάνονται οι ευκαιρίες για παραγωγή νέων ιδεών μεταμόρφωσης του κόμματος.
Μία αριστερή [;] εκδοχή που ‘χαϊδεύει’ το περιθώριο,ενώ ταυτόγχρονα φοβάται μήπως μπει στο πολιτικό περιθώριο καθώς σνομπάρει τη μεσαία τάξη του κυρ-Παντελή,πέραν της αλαζονικής και υπερφίαλης προσέγγισης των απλών ανθρώπων του μόχθου και της επιστήμης και πέραν ενός ιδιότυπου ‘αριστερού μονισμού’[στο όνομα του μονοπωλιακού ριζοσπαστισμού;], συνιστά τη χειρότερη [ή μήπως ,την καλύτερη;] συνταγή αποτυχίας.
Αν αληθεύει το ότι στα [πολυ]πολιτισμικά έθνη, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, οι πολίτες δεν είναι πάντοτε διατεθειμένοι ‘’να τα δώσουν όλα’’ για την υπεράσπιση των Μεγάλων Αφηγημάτων, αν οι συνδετικοί κρίκοι κοινωνικών ιδανικών και κομματικών σχηματισμών έχουν απισχανθεί, τότε η Αριστερά οφείλει να διαβάσει καλά τα σημεία των καιρών, εγκαταλείποντας τις γνωστές ρετσέτες.
Είμαι αντίθετος με το μοντέλο του’ στρατιώτη-πολίτη’’ αλλά η αίσθηση της ιστορικής κοινότητας και εθνικής κουλτούρας είναι αυτή [κι όχι η κομματική πειθαρχία] που συνδέει ή αποσυνδέει τις πολιτικές ομαδοποιήσεις με τη Δημοκρατία και τον Κοινοβουλευτισμό, με τις ταυτότητες και τις ταυτίσεις.
Κόκκινα Μανιφέστα εν έτει 2020 μπορεί να χαροποιούν ορισμένους κομματικούς παλαιοημερολογίτες αλλά δεν επιτρέπουν ούτε υπερβάσεις ‘πεθαμένων τσιτάτων΄,ούτε συνθέσεις ανανεωτικών δυνάμεων.
Η Αριστερά πρέπει να γίνει ελκυστική και να πάψει να μεμψιμοιρεί, να καταριέται τον Καπιταλισμό, ν’αρέσκεται στο ρόλο της μοναχικής ‘επαναστατικής μειοψηφίας’[;].
Η Αριστερά δεν αυτο-ορίζεται, δεν αυτο-διδάσκεται,δεν αυτο-δικαιώνεται,δεν αυτο-διαπραγματεύεται.
Αριστερά είναι αυτό που οι πολίτες, αριστεροί και μη, προσδιορίζουν κι αισθάνονται ως τέτοια, κι όχι όσα ανούσια κείμενα ψηφίζουν τα συνέδρια ή παπαγαλίζουν οι διανοούμενοί της[;].
Αν μόνον οι ‘αριστεροί’ μπορούν να κριτικάρουν τα πεπραγμένα της Αριστεράς κι αν η μισή Αριστερά κατηγορεί την άλλη μισή Αριστερά, το παιχνίδι έχει χαθεί.
ΥΓ.’Οι πεθαμένοι γράφουν Ιστορία;’[Κ.Κρεμμύδας]
tvxs.gr