Η Λαϊκή Συσπείρωση Επιδαύρου με ανακοίνωσή της υποστηρίζει πως το νομοσχέδιο για την Πολιτική Προστασία διαιωνίζει την υποβάθμιση των υπηρεσιών της.
Αναλυτικότερα:
«Η Λαϊκή Συσπείρωση θεωρεί ότι με το εν λόγω νομοσχέδιο της κυβέρνησης της ΝΔ για την πολιτική προστασία, αυτό που προωθείται είναι μια νέα δομή -που με πρόσχημα την διακριτή κατανομή ευθυνών και αρμοδιοτήτων- μεταφέρει βασικές ευθύνες αυτού του κρίσιμου αντικειμένου (σε επίπεδο σχεδιασμού – αντιμετώπισης) σε περιφέρειες και δήμους, ενώ πουθενά δεν διασφαλίζει το αναγκαίο προσωπικό και τους πόρους που χρειάζονται για να λειτουργήσουν στοιχειωδώς οι υπηρεσίες που δημιουργούνται, είτε στις περιφέρειες, είτε στους δήμους, για να μπορούν να καταθέσουν και πολύ περισσότερο να υποστηρίξουν επιχειρησιακά σχέδια πολιτικής προστασίας που τους αναθέτονται.
Πριν λίγο καιρό στη συζήτηση για το κρατικό προϋπολογισμό του 2020, κανένας άλλος δεν διεκδίκησε ουσιαστική αύξηση της κρατικής επιχορήγησης μέσω του ΠΔΕ για υποδομές και έργα για τις λαϊκές ανάγκες, αλλά και απ’ αυτά που παίρνουν οι δήμοι το μεγάλο κομμάτι το διαθέτουν για τις ανάγκες των επιχειρηματικών σχεδιασμών και ομίλων, όπως γίνεται και με το ΕΣΠΑ, ΠΕΠ, κ.λπ. Έτσι δομές πολιτικής προστασίας, αντιπλημμυρική, αντιπυρική, αντισεισμική θωράκιση παραμένουν ακάλυπτες επιταγές και μόνιμα ζητούμενο, ζητήματα που τα φέρνουν στην επιφάνεια τα τραγικά γεγονότα, τα ανθρώπινα θύματα και οι καταστροφές.
Οι πιστώσεις του προϋπολογισμού δημοσίων επενδύσεων του υπουργείου Εσωτερικών που χρηματοδοτούν δράσεις στην τοπική διοίκηση για πρόληψη και αντιμετώπιση ζημιών/καταστροφών που προκαλούνται από καιρικά φαινόμενα, αλλά και κοινωνικές υποδομές π.χ. “Φιλόδημος” Ι και ΙΙ, λειτουργία ΚΕΠ, εμπεριέχονται ως μέρος, στο ποσό των 212 εκατ. ευρώ για το 2020. Τα παραπάνω κονδύλια, όταν έχουν προηγηθεί τα τραγικά γεγονότα στο Μάτι, στη Μάνδρα, στη Χαλκιδική και είναι μόνιμα στο προσκήνιο οι πλημμύρες το χειμώνα και το καλοκαίρι οι πυρκαγιές ανά την χώρα, όταν το 80% των δημοσίων κτηρίων και των σχολείων παραμένουν ανέλεγκτα – είναι πρόκληση για το λαό, τις ανάγκες του, για την προστασία της ζωής και της περιουσίας του. Τελικά αυτό που επιδιώκει η κυβέρνηση και με αυτό το νομοσχέδιο, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, είναι να αποποιηθεί τις ευθύνες του το κεντρικό κράτος, διαχέοντας τες -και με το γράμμα του νόμου- σε κάθε περιφέρεια και δήμο.
Για παράδειγμα το λεγόμενο “σχέδιο δράσης” που δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα για τον κίνδυνο από τις πλημμύρες, δεν προβλέπει έναν κρατικό μηχανισμό επαρκώς στελεχωμένο και εξοπλισμένο, προκειμένου να αντεπεξέλθει στα ελάχιστα, π.χ. εκπαίδευση και ασκήσεις του πληθυσμού για τέτοια φαινόμενα, στοιχειώδη μέτρα, όπως τον εντοπισμό σε κάθε περιοχή των σημείων που μπορεί δυνητικά να εκδηλωθεί π.χ. πλημμυρικό φαινόμενο, την κατάστρωση συγκεκριμένων σχεδίων απάντησης σε κάθε ενδεχόμενο. Δηλαδή, ο κάθε δήμος θα εκτιμήσει μόνος του για παράδειγμα το υδρογραφικό δίκτυο, τη γεωλογία και τη γεωμορφολογία της λεκάνης απορροής, τον κορεσμό του εδάφους από τις βροχές, τη φυτοκάλυψη, για να εκτιμήσει αν θα προκύψει πλημμύρα; Τελείως αντιεπιστημονικά, ανατίθεται σε κάθε περιφέρεια και δήμο, ο κύριος όγκος του σχεδιασμού, παρά το γεγονός, π.χ. ότι η πλημμύρα, ως φαινόμενο, έχει εκτεταμένα γεωγραφικά όρια και αφορά υδρολογικές λεκάνες και όχι δήμους, ενώ και τα μέσα αντιμετώπισής της έχουν σημαντικά μεγαλύτερη έκταση.
Οι αρμοδιότητες ανατίθενται σε περιφέρειες και δήμους, χωρίς να υφίσταται χρηματοδότηση, σχετικό προσωπικό ή εκπαίδευση, έτσι ανοίγεται το δρόμο συν το χρόνο, το κόστος και για την πολιτική προστασία, να πληρώνεται ανταποδοτικά από τους δημότες. Και φυσικά στο νομοσχέδιο έχουμε στο σύστημα του εθελοντισμού που υπήρχε και πριν, αλλά τώρα δένεται πιο οργανικά και στενά τώρα με τις κρατικές, περιφερειακές, τοπικές δομές, και φυσικά με την συνδρομή των ιδιωτών σε όλα τα επίπεδα. Η πολιτική προστασία, δεν μπορεί να μεταφέρεται σε διάφορες εθελοντικές ομάδες, που αρκετές, απ’ αυτές με το προσωπείο ή όχι της ΜΚΟ, χρηματοδοτούνται, αλλά παίζουν και ύποπτο ρόλο, ούτε φυσικά στους επιχειρηματίες.
Στο νομοσχέδιο, ξεχωρίζει επίσης στον σχεδιασμό της πολιτικής προστασίας, όπως τον ορίζουν και τον δομούν η αγωνία του αστικού κράτους απέναντι στις “κοινωνικές αναταράξεις” και το βλέπουμε αυτό διάσπαρτα σε διάφορα σημεία του νομοσχέδιο, στις υπηρεσιακές δομές που συγκροτούν π.χ. σε επίπεδο Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας, Τμήμα Διεθνών σχέσεων (ΝΑΤΟ – Οικονομική συνεργασία Ευξείνου Πόντου), σε δομές χρηματοδότησης που συναρτώνται με ευρωενωσιακους πόρους, τον δανεισμό και φυσικά στον εθελοντισμό όπως τον δομούν.
Η “Λαϊκή Συσπείρωση” και το ΚΚΕ, δεν θεωρούν ότι και το εν’ λόγω νομοσχέδιο, θα δώσει λύση στο πρόβλημα της πολιτικής προστασίας. Πολιτική προστασίας της ανθρώπινης ζωής και της λαϊκής περιουσίας από τους κινδύνους από καιρικά – φυσικά φαινόμενα, άλλους κινδύνους (βιομηχανικά ατυχήματα, μόλυνση του περιβάλλοντος) και καπιταλιστικός δρόμος οργάνωσης της κοινωνίας, δεν μπορούν να συνυπάρξουν, γιατί κριτήριο του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας, είναι το κέρδος, που οδηγεί όχι μόνο στην ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, αλλά και στο να θυσιάζεται η ανθρώπινη ζωή γι’ αυτό, είτε από τα καιρικά φαινόμενα, είτε από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Εμείς αγωνιζόμαστε και καλούμε και το λαό, να διεκδικήσει μαζί μας, σχεδιασμό και υλοποίηση, με πλήρη κρατική χρηματοδότηση, σε κεντρικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο, έργων υποδομής και μηχανισμών δημόσιας προστασίας από πλημμύρες, πυρκαγιές, σεισμούς, βιομηχανικά ατυχήματα, με στελέχωση με μόνιμο προσωπικό πλήρους απασχόλησης και εξοπλισμό, κόντρα στην αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζεται διαχρονικά από όλες τις αστικές κυβερνήσεις, τις περιφερειακές και δημοτικές αρχές που στηρίζονται από όλα τα αστικά κόμματα».