Το ποιήμα της Κικής Δημουλά για την Επίδαυρο

Έφυγε από τη ζωή το απόγευμα του Σαββάτου η σπουδαία Ελληνίδα ποιήτρια, Κική Δημουλά, σε ηλικία 89 ετών. Είχε εισαχθεί σε ιδιωτικό νοσοκομείο στις 2 Φεβρουαρίου με χρόνια αναπνευστική ανεπάρκεια και στις 12 Φεβρουαρίου, λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης μεταφέρθηκε στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.

Η πολυβραβευμένη ποιήτρια και ακαδημαϊκός Κική Δημουλά, είναι γνωστή και ιδιαίτερη αγαπητή για την αναγνωρισιμότητα της ποίησης της που άνθισε στο έδαφος της καθημερινότητας, της γυναίκας, της συναισθηματικής απώλειας, της ματαίωσης.

Είναι τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα της ποίησης. Το πατρικό της όνομα είναι Βασιλική Ράδου. Γεννήθηκε και κατοικεί στην Αθήνα. Τιμήθηκε το 1972 με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Το λίγο του κόσμου, το 1989 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Χαίρε ποτέ και το 1995 με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή Η εφηβεία της λήθης. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, στα Γαλλικά, στα Ισπανικά, στα Ιταλικά, στα Πολωνικά, στα Βουλγαρικά, στα Γερμανικά και στα Σουηδικά.

Ένα από αυτά είχε γράψει η ίδια για την Επίδαυρο:

«Επίδαυρος – Μήδεια
Στον Σπύρο Ευαγγελάτο
Ω ζήλια δύστυχο πάθος
Με τα λογικά σου χαμένα
τόσο που και της μάνας
το χέρι οπλίζεις
με τη σφαγή των παιδιών της
τη φρίκη – το φρικτό – 
ικανοποιώντας.

Παρακολουθώ
εκστατική την παράσταση
ενώ κρυφά
και σένα ανεβάζω στη σκηνή
απόντα.

Σύγχρονη τραγωδία σε θάνατο 
αρχαίο.

Αντίζηλός μου η έλλειψή σου
και δες
αντί εγώ
αυτήν εκείνη μ’ εκδικείται.

Οι κερκίδες γεμάτες
κόσμος πολύς και 
καθυστερημένα
προσέρχονται ένα ένα 
να θυμηθώ

πριν πόσα χρόνια πριν πόσα 
τζιτζίκια
έσερναν
το χορό με χορογράφο 
το καλοκαίρι
πριν πόσο καλοκαίρι
το ‘βρισκα φυσικό δικαίωμά μου
αναφαίρετο
να κρατιέται από το χέρι σου
η αναπνοή μου κι ανάλαφρη
σαν αέρας να σκαρφαλώνει 
πριν πόσον ανήφορο;

Πριν πόσο με οδήγησες εδώ
στης καταγωγής μας 
την αθανασία;
Πριν πόσο η χειροπιαστή
τότε του χεριού σου η αθανασία
τώρα θνητή;

Πριν πόσο και σήμερα πως
παρασυρμένη από 
των τζιτζικιών
το ασίγαστο
αψήφησα ό,τι σιγεί και πως αβοήθητη
τόλμησα στ’ αξεπέραστα να 
σκαρφαλώσω
λαχανιάζοντας
σα βράχος φορτωμένος
του ασήκωτου χρόνου το βάρος;

Και τώρα εσύ τι;
Παίζεις απλώς επί σκηνής
ή εγώ αληθεύω;»

Κική Δημουλά – ποιήτρια και ακαδημαϊκός