Όσο και να ταΐζεις κακάο την γελάδα, αυτή δεν πρόκειται να κάνει σοκολάτα

Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία. Προκλήθηκα από τον φίλο κ. Παπαγεωργάκη και την ξαναθυμήθηκα. Γύρω στο 1990 βγήκε η απόφαση να πάρουν όλα τα σπίτια του Ναυπλίου μια κεραμοσκεπή… μια στέγη με κεραμίδια θα τόνωνε τον νεοκλασικό χαρακτήρα της πόλης μας.

Ο τότε Σύλλογος Μηχανικών, με Πρόεδρο τον αείμνηστο Άκη Γουργουλιό αντέδρασε …τεκμηριωμένα και χωρίς πολλά λόγια, όπως έκανε πάντοτε ο Άκης… φωνή βοώντος στα κεραμίδια … όταν εκλέγεσαι Δήμαρχος από την πρώτη Κυριακή κάνεις ό,τι θέλεις. Δεν είχαν ακούσει το τραγούδι του Σαββόπουλου που λέει πως όσο και να ταΐζεις κακάο την γελάδα, αυτή δεν πρόκειται να κάνει σοκολάτα. …τουτέστιν:

Το να βάλεις ένα καπέλο με κεραμίδια σε ένα κτίριο που έχει σχεδιαστεί με άλλο ρυθμό δεν το μετατρέπεις σε νεοκλασικό.

Στα πλαίσια αυτή της απόφασης εγκρίθηκε και το έργο να αποκτήσουν κεραμοσκεπές τα κτίρια του 1ου Λυκείου και του 1ου Δημοτικού.

Κτίσματα της δεκαετίας του 1930 σε μοντέρνους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς.

Το κτίριο του Λυκείου, έργο του Πάτροκλου Καραντινού, από τις πρώτες εφαρμογές του ρυθμού «Μπαουχάους» – τα μοντέρνα του μεσοπολέμου – ήταν ένα άρτιο οικοδόμημα… φαίνεται και από την φωτογραφία που δανείζομαι από τον κ. Παπαγεωγάκη.

Ο τελευταίος όροφος είχε το «υπερώο», που είχε σχεδιαστεί για σχολική βιβλιοθήκη και μέχρι το 1970 περίπου φιλοξενούσε πολλά και σπάνια βιβλία, και την ταράτσα με το «σκιάδιο», για να βγαίνουν οι μαθητές που θα έπαιρναν βιβλία από την βιβλιοθήκη και να διάβαζαν εκεί!!!!

Η Βιβλιοθήκη για να προστατευτεί δωρήθηκε από το σχολείο στην …Βιβλιοθήκη, όπου και υπάρχει. Το «υπερώο» έγινε αίθουσα. Η ταράτσα κλειδώθηκε για λόγους ασφαλείας (απόπειρα αυτοκτονίας μαθήτριας).

Το 1996 αφού πρώτα τοποθετήθηκαν οι κεραμοσκεπές στο Δημοτικό και στην μεταγενέστερη βόρεια προέκταση του σχολείου, αποφασίστηκε από τον Δήμο Ναυπλιέων και εγκρίθηκε από όλους τους εμπλεκόμενους (Πολεοδομία, Αρχαιολογία) κλπ, το γκρέμισμα του σκιαδίου και η τοποθέτηση κεραμιδιών.

Το έργο σταμάτησε… τυχαία… Διερχόμενοι από το σημείο παλιοί μαθητές του σχολείου άρχισαν να διαμαρτύρονται (Τάσος Σαλεσιώτης, Μάνος Περράκης κλπ.) Δεν πρόλαβαν να σώσουν το σκιάδιο, αλλά γλυτώσαμε το «καπέλο με τα κεραμίδια». Παρενέβη η Εφορεία νεωτέρων Μνημείων…

Το τραγικό είναι πως εκείνη την εποχή το κτίριο είχε παρουσιάσει προβλήματα στατικότητας λόγω σκουριάσματος των παλιών μπετόβεργων.

Αντί να δείξει ο Δήμος ευαισθησία στην συντήρηση του κτιρίου (και την ασφάλεια των παιδιών)… ασχολιόταν με τα κεραμίδια. Το κτίριο συντηρήθηκε δέκα χρόνια μετά… είχε έρθει ο υφυπουργός Παιδείας Γιώργος Καλός για την λιτανεία του Αγίου Αναστασίου και τον έφεραν (εκπαιδευτικοί) να δει το κτίριο… Μόλις αντίκρυσε την κεντρική στρογγυλή κολόνα να συγκρατιέται με ζηλοτέιπ κατάλαβε το πρόβλημα και προχώρησε το έργο της αναστύλωσης…

Δυστυχώς, στα πλαίσιά της δεν αποκαταστάθηκε το σκιάδιο.

Τόλης Κοΐνης