Παρακολουθώντας καθημερινά με πολύ ενδιαφέρον τις εκφράζουσες απόψεις και τα τεκταινόμενα σχετικά με το πάρκο «Κολοκοτρώνη», ως απλός πολίτης του Ναυπλίου κι ως άνθρωπος που Υπηρετεί την Τέχνη παίρνω το θάρρος να σας πω κι εγώ τις δικές μου σκέψεις και προβληματισμούς.
Βλέπω κάποιες παλιές φωτογραφίες του πάρκου που δημοσιεύουν φίλοι και με πιάνει μεγάλη νοσταλγία των παιδικών μου χρόνων. Το πάρκο περισσότερο από οτιδήποτε, μένει χαραγμένο στη μνήμη μου ως ένας πανέμορφος κι ιδανικός τόπος για παιγνίδι και διασκέδαση.
Μην ξεχνάτε τότε δεν υπήρχαν όλα αυτά τα μπαρ και οι τόποι αναψυχής και διασκέδασης πόσο μάλλον οι «παιδότοποι» , έτσι για μας τα παιδιά η χαρά μας ήταν η γειτονιά, η θάλασσα τους καλοκαιρινούς μήνες και το πάρκο που τότε έσφυζε από ζωή!
Εδώ και πολλά χρόνια το πάρκο δεν έχει πια αυτή την πανέμορφη νοσταλγική του μορφή, δεν έχει τα πανέμορφα και σπάνια μυρωδάτα λουλούδια, τα γραφικά παγκάκια παλαιού σχεδιασμού ,το ξύλινο σπιτάκι που ψωνίζαμε τις πορτοκαλάδες όπου μαζί με τα χρωματιστά καθίσματα και τους γραφικούς φωτογράφους , δημιουργούσαν ένα πανέμορφο ρετρό σύνολο, ένα σύνολο που ερχόταν σε απόλυτη αρμονία με την τότε πλατεία συντάγματος, το λιμάνι, τα παραδοσιακά καφενεία και τα τότε λιγοστά εκείνης της εποχής αυτοκίνητα.
Παρόλη την σημερινή του άσχημη κατάσταση δεν παύει να αποτελεί ένα ιστορικό και πολιτιστικό «κόσμημα» του Ναυπλίου κι όχι μόνο , που σκοπός του από της δημιουργίας του είναι εκτός της ομορφιάς και του πρασίνου ,η απόδοση τιμής στο πρόσωπο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Λαβαίνοντας αυτά υπόψη κάνοντας χρήση τη γλώσσα της μουσικής μιας και μουσικός είμαι κι όχι Αρχιτέκτων Μηχανικός, ούτε Ιστορικός, θα σας εκθέσω τις απόψεις μου.
Λίγο πολύ όλοι σας θα έχετε ακούσει τη λέξη «διασκευή» στη μουσική. Είναι η περίπτωση εκείνη που κάποιος συνθέτης αλλάζει κάποιο κλασσικό έργο ή τραγούδι, αλλά διατηρεί αναλλοίωτα κάποια στοιχεία του όπως πχ ένα μεγάλο μέρος της μελωδίας του και της αρμονίας του, προσθέτοντας δικά του μελωδικά, ρυθμικά ή αρμονικά μέρη. Γι αυτό και ο διασκευαστής εφ΄ όσον προσθέτει μέρη θεωρείται κι αυτός συν δημιουργός με το συνθέτη. Ένα μεγάλο πετυχημένο παράδειγμα μουσικής διασκευής είναι η μουσική από τη «Μισιρλού» στο μουσικό θέμα της κινηματογραφικής ταινίας Pulp Fiction, η οποία ήταν πολύ επιτυχείς και συγκίνησε όλο το μουσικό κόσμο.
Δυο διασκευασμένα μεγάλα κλασσικά έργα από όπερες, τις άριες Nessun Dorma του Puccini και την Romance του Bizet, έχω ερμηνεύσει κι εγώ δισκογραφικά. Επειδή πρόκειται για μεγάλα κλασσικά έργα, αν και μπήκε ρυθμός ποπ-ροκ στην 1η και μπλουζ στη 2η , η μελωδία η τονικότητα και ο στίχος, έμειναν ως είχαν. Πολλοί άλλοι συνάδελφοί μου μουσικοί, έχουν πάρει έργα του Μπάχ και τα έχουν μετατρέψει σε τζαζ στιλ ή πόσοι έχουν πάρει είτε εξ ολοκλήρου είτε μέρη από μουσικά θέματα της Carmen του Bizet και ήταν κι αυτά με τη σειρά τους αριστουργήματα!
Σε γενικές γραμμές είμαι υπέρ των διασκευών, υπέρ των αλλαγών, εφ΄ όσον όμως αυτές αποδίδουν τον ανάλογο σεβασμό στο έργο, έχουν να δώσουν κάτι παραπάνω ή κάτι διαφορετικό στο μουσικό κοινό και το βασικότερο αναδεικνύουν τον καλλιτέχνη! Επίσης βασικός παράγοντας του αποτελέσματος, είναι οι συντελεστές και οι ερμηνευτές του διασκευασμένου έργου, δηλαδή, ποιος θα είναι ο διασκευαστής-ενορχηστρωτής, ποιος θα κάνει την ηχοληψία, ποιος την μίξη του ήχου, ποιοι μουσικοί θα ερμηνεύσουν ή ποιο συγκρότημα, ποιος τραγουδιστής; Με τι όργανα θα παίξουν και που; Όλοι οι συντελεστές θα πρέπει να είναι κορυφές ώστε να βγει το καλύτερο αποτέλεσμα.
Ένας άλλος βασικός παράγοντας για έναν καλλιτέχνη προκειμένου να διαμορφώσει μια διασκευή, είναι ότι το συγκεκριμένο διασκευασμένο έργο θα πρέπει να συνάδει με το ρεπερτόριό του. Δηλαδή πχ στη Μαρία Κάλλας δεν θα ήταν καλό να ερμηνεύσει μια διασκευασμένη νεωτεριστικά άρια ή στον Σεγκόβια να παίξει σε συναυλία του τζαζ μουσική. Αν υποθέσουμε ότι το Ναύπλιο είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης – ερμηνευτής και το πάρκο ένα μεγάλο μουσικό έργο σε ποια κατηγορία θα τα κατατάσσαμε ως προς το μουσικό είδος πχ αυστηρά κλασσικό, ποπ, ροκ, cross over;
Κατ΄ εμέ το Ναύπλιο όπως είναι σήμερα αν το παρομοίαζα με συνθέτη – τραγουδιστή, θα το παρομοίαζα με τον Ελ Λόιντ Βέμπερ (Έργα του: Φάντασμα της Όπερας, Γάτες) ή τον Ένιο Μορικόνε (σινεμά ο παράδεισος) όχι με τον Μότσαρτ ούτε τον Μπάχ, αν ήταν τραγουδιστής με τον Μποτσέλι ή τον Φραγκούλη, όχι τον Παβαρότι ή τον Ντομίγκο. Δηλαδή το Ναύπλιο είναι μεν ένας κλασσικός Ιστορικός τόπος, αλλά με πολλά νεωτεριστικά στοιχεία που κατά έναν ευλογημένο και παράδοξο τρόπο δένουν αρμονικά μεταξύ τους! Αυτό πιστεύω είναι που το κάνει μοναδικό! Έτσι είναι και τα «προϊόντα» που «παράγει» αν κοιτάξει κανείς διαβαίνοντάς το δεξιά κι αριστερά του! Δεν είναι Βιέννη, ούτε Πράγα, ούτε Βουδαπέστη.
Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω, συμφωνώ με την ανανέωση (εκτός της παιδικής χαράς νομίζω δεν χρειάζεται), αλλά συμφωνώ και με τις απόψεις των εξαιρετικών και πολύπειρων Αρχιτεκτόνων μηχανικών κυρίων Σαλεσιώτη και Αντωνιάδη και Αναγνωσταρά, δηλαδή θέλουμε τους καλύτερους ειδικούς καθηγητές Αρχιτέκτονες Μηχανικούς να μας πουν πως θα γίνει αυτή η ανανέωση, τους καλύτερους καθηγητές Γεωπόνους να μας πουν τι φυτά, τι δέντρα θα βάλλουμε, που και πως θα τα διατηρήσουμε, τα καλύτερα μάρμαρα να βάλλουμε, τα καλύτερα δάπεδα κι αυτά πιστοποιημένα από τους καλύτερους κι πιο αξιόπιστους ειδικούς! Κι όλα αυτά χωρίς μεγάλες βιασύνες, σιγά – σιγά και με μεγάλη προσοχή!
Ντίνος Καλύβας