1928: Όταν ο πυρετός των σπασμένων οστών χτύπησε σκληρά το Ναύπλιο

Ναύπλιο έτος 1928. Μια φοβερή επιδημία την εποχή εκείνη. Δάγγειος πυρετός γνωστός και ως πυρετός των σπασμένων οστών, λόγω του αφόρητου πόνου που προκαλούσε στα κόκκαλα.

Η επιδημία είχε ξεκινήσει το 1927. Χειρότερα πληττόμενες πόλεις τα λιμάνια. Πειραιάς, Πάτρα, Σύρος, Νάξος.

Και η επιδημία έφτασε και στο Ναύπλιο.

Τον Αυγουστο του 1928 η επιδημία έφτασε στην κορύφωσή της. Εκατό περίπου χιλιάδες άτομα είχαν προσβληθεί.

Από δάγγειο πυρετό πέθανε ο πολύ σπουδαίος ζωγράφος Γεώργιος Ροϊλος, του οποίου το πιο γνωστό έργο είναι οι “ποιητές”. Ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος νόσησε από τον πυρετό των σπασμένων οστών.

 

Ενα παιδί 13 ετών από το Ναύπλιο γράφει παραμομή Δεκαπεντάγουστου στον πατέρα του που είναι στην Κορώνη. Δείχνει ανησυχία διότι δεν έχουν ακούσει νέα του πατέρα.

 

Ο Κώστας Καράπαυλος επιστρέφει στο Ναυπλιο και πεθαίνει νεότατος από δάγγειο πυρετό.

 

Ακριβώς 70 έτη μετά, ο τότε 13χρονος και ήδη 83 ετών, πεθαίνει από τον ιό της γρίππης που του μετέδωσαν τα εγγόνια του που τα δεχόταν όλα γύρω του.

 

Το Ναύπλιο κτυπήθηκε σκληρά με την επιδημία του δάγγειου πυρετού. Η δια θαλάσσης επαφή του Ναυπλίου με τον Πειραιά είχε υψηλότατο κόστος για τους κατοίκους της πόλης μας εκείνο το καλοκαίρι του 1928.

Αλλά η πόλη συνέχισε να λειτουργεί.

Το 1928 έγινε η αναγκαστική απαλλοτρίωση 38 στρεμμάτων για να δημιουργηθεί η προσφυγική συνοικία του Νέου Βυζαντίου (στην παρακάτω φωτογραφία το σχεδιάγραμμα της αναγκαστικής απαλλοτρίωσης).

 

Οι περίπατοι, ακόμα και ποδηλατικοί στην Αρβανιτιά συνεχίστηκαν.

 

Οι μαθητές συνέχισαν να φοιτούν στο σχολείο του παλαιού Ναυπλίου, εκεί που τώρα είναι η Βιβλιοθήκη “Παλαμήδης” και σε αυτό της Πρόνοιας.

 

Στις ταράτσες υπήρχαν τότε οικόσιτα ζώα.

 

Το λιμάνι που έτρεφε πολλά στόματα δεν έπαψε να λειτουργεί παρά το ότι τα πιο συχνά δρομόλόγια ήσαν με τον πληττόμενο από τον δάγγειο Πειραιά.

 

Ο Πανναυπλιακός συνέχισε να δίνει ποδοσφαιρικούς αγώνες.

 

Οικογένειες τότε θρήνησαν θύματα.

Αλλά εκείνη την εποχή δεν μπορούσες να σταματήσεις την ζωή στην πόλη. Οι ανάγκες ήσαν τεράστιες και επιτακτικές τότε.

Σήμερα; Αραγε μπορούμε σήμερα να σταματήσουμε την οικονομική και κοινωνική ζωή χωρίς πολύ σοβαρές συνέπειες για τις επερχόμενες γενιές;

Και για πόσο χρόνο άραγε.

 

Τις φωτογραφίες του Ναυπλίου του έτους 1928 τις πήρα από τις Παλαιές φωτογραφίες και τις έχουν ανεβάσει ο Δημήτρης Τανταλίδης, ο Πέτρος Μουτεβελής, ο Γιάννης Μουστακόπουλος και ο Νίκος Δεσκλιάς

ΥΓ. Μετά από πάρα πολλά χρόνια ξαναείδα πριν από λίγο κουκουβάγια στο παλαιό Ναύπλιο

(Κώστας Καράπαυλος)