Ο «Ισκαντέρ» Μέγας Αλέξανδρος και η μπάλα στις εσχατιές της Ασίας
Στη στοιχηματική επικαιρότητα μπήκαν τούτον τον καιρό, ως… σημεία των καιρών, τα πρωταθλήματα του Τουρκμενιστάν και του Τατζικιστάν.
Δύο χώρες άγνωστες στο ευρύ κοινό, ειδικά αναφορικά με το ποδοσφαιρικό τους γίγνεσθαι αλλά και με την ιστορία τους, με κύριες κοινές συνισταμένες ότι βρίσκονται στα βάθη της Ασίας γεωγραφικά, ότι αποτελούσαν τμήματα της Σοβιετικής Ενωσης ως και τη διάλυση αυτής και ότι είναι αραιοκατοικημένες. Και οριακά δεν συνορεύουν, ελέω μιας γλώσσας γης: τα σύνορα του Ουζμπεκιστάν. Και οι δύο χώρες υπάχθησαν στη Σοβιετική Ενωση μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, νικήθηκαν από τους Μπολσεβίκους, αποτέλεσαν τμήμα της ΕΣΣΔ και ανεξαρτητοποιήθηκαν το 1991. Οι Τατζίκοι είναι πρακτικά… Πέρσες, μια ιρανική φυλή και οι Τουρκμένιοι είναι μουσουλμάνοι. Στις μέρες μας υπάρχουν καλά προγνωστικά για τα πρωταθλήματα των δύο χωρών.
Βεβαίως, υπάρχει και κάτι ακόμη: ο Μέγας Αλέξανδρος! Στα υψίπεδα του Τατζικιστάν, στο δυσπρόσιτο Παμίρ, μένουν οι Ισκανταρί Παμίρσκι, απόγονοι των στρατιωτών του. Τα χωριά βρίσκονται στα 4.000 μέτρα και εύχονται «με τη βοήθεια του Ισκαντάρ, όλα να πάνε καλά». Διότι ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Ισκαντάρ γι’ αυτούς, έχει θεοποιηθεί στην περιοχή εδώ και 24 αιώνες και από εκείνον πήραν και το όνομά τους. Ισκανταρί Παμίρσκι σημαίνει «Αλεξανδρινοί του Παμίρ» και μιλούν μια γλώσσα μίξη περσικών, τατζικικών και αρχαιοελληνικών λέξεων! Ο Μακεδόνας στρατηλάτης έφτασε, στην πορεία του ως τη Σκυθία, στο απώτατο άκρο της Ανατολής, όπου έχτισε την Αλεξάνδρεια την Εσχάτη, σημερινή Xουζάντ και από τις μεγάλες πόλεις του Τατζικιστάν.
Ευλόγως, ο Αλέξανδρος έφτασε και ως το Τουρκμενιστάν – και φυσικά ίδρυσε άλλη μια πόλη. Ονομάζεται Μαρβ ή Μερβ (υπάρχει φυσικά και ομώνυμη ομάδα), τότε την έλεγαν «Αλεξάνδρεια η Μαργιανή». Από το 1999 ανήκει στον κατάλογο μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco ενώ οι ιστορικοί ισχυρίζονται ότι ήταν μια από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου τον 12ο αιώνα. Στο Τουρκμενιστάν ο Ισκαντέρ
Δουλκαρνέιν, ήτοι ο «Αλέξανδρος ο Δικέρατος», λατρεύεται σήμερα ως Θεός και αρκετοί πληθυσμοί θεωρούν εαυτούς Μακεδόνες και απόγονους των τραυματισμένων στρατιωτών του Μεγαλέξανδρου που παρέμειναν στην περιοχή. Δικέρατος (σ.σ. Δουλκαρνέιν) διότι αναφέρεται -ναι, ο Αλέξανδρος- στο Κοράνι, εις ανάμνηση του γιου του θεού Άμμωνα που ήταν στολισμένος με τα δύο κέρατα του πατέρα του.
