Οι γούβες και τα μπαλώματα στους δρόμους της Αγίας Τριάδας, κοντά στο Ναύπλιο είναι ένα από τα θέματα που απασχολούν έντονα τους κατοίκους και αναδεικνύουν το πρόβλημα με κάθε ευκαιρία.
Άλλωστε όσοι κινούνται στην περιοχή τρέμουν στην ιδέα μην σπάσουν – στην καλύτερη των περιπτώσεων – τα αμορτισέρ των αυτοκινήτων τους. Μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις, σύμφωνα με τους κατοίκους, έχουν γίνει και ατυχήματα.
Οι εικόνες που αποτυπώνονται στις φωτογραφίες που στέλνουν αναγνώστες στο anagnostis.org είναι χαρακτηριστικές της κατάστασης που επικρατεί στους δρόμους αυτούς.
Πρόκειται για δρόμους οι οποίοι είναι πολυσύχναστοι με μεγάλη κίνηση.
Για το θέμα αυτό λάβαμε και την παρακάτω επιστολή από τον κο Νίκο Μητροσύλη, με τίτλο «Κάτι δεν πάει και τόσο καλά»:
Με αφορμή την επανεμφάνιση μιας παλαιότερης ηλεκτρονικής εφαρμογής, με την ονομασία novoville, που ούτε λίγο ούτε πολύ, καλεί τους δημότες σε συνεχή και καθημερινή επαγρύπνηση, ώστε να ενημερώνουν συνεχώς και ακατάπαυστα για τα όσα κακώς συμβαίνουν στο Δήμο, ας δούμε πως αυτό θα μπορούσε να εξελιχθεί σε πραγματικό «συν-εργάτη» των πολιτών, αν δίπλα τους, είχαν έναν πραγματικό «εργάτη».
Η καταγραφή ελλείψεων, βλαβών και όλων όσων μπορούν να συμβούν σε μια οργανωμένη κοινωνία, είναι αυτονόητη, όσο και η ύπαρξη υπευθύνων που ενδιαφέρονται και νοιάζονται για την συντήρηση και την εύρυθμη λειτουργία των υπηρεσιών και των εγκαταστάσεων του Δήμου. Όταν, οι δημότες αντιμετωπίζουν αδιαφορία και μιζέρια, τότε η ζητούμενη «συνεργασία», είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι υπάρχει ένα τεράστιο κενό.
Το πρόβλημά μας όμως, δεν είναι ούτε η απουσία συνεργατικότητας ούτε και η απουσία ειλικρινούς ενδιαφέροντος από τους υποτιθέμενους «αρμόδιους». Το πραγματικό ζήτημα, είναι η πλήρης απάθεια όσων κατοικούν σε τέτοιες περιοχές, η ολοκληρωτική αποδοχή της απραξίας, η ταύτιση της μηδενικής απαίτησης με το μηδέν της προσφοράς. Με άλλα λόγια, δεν συνηθίσαμε απλώς να αντικρύζουμε κάθε μέρα, εικόνες ακαταστασίας, βρωμιάς και εγκατάλειψης. Αποδεχτήκαμε όλο αυτό το «σκηνικό» σαν αναπόσπαστο κομμάτι της αισθητικής μας.
Η πρόσφατη κραυγή αγωνίας του φίλου, συμπολίτη και αληθινά ενδιαφερόμενου για κάτι καλύτερο, Παναγιώτη Χρ. Μερμίγκη, δηλώνει ακριβώς αυτό. Τον ευχαριστώ θερμά για την «σφαλιάρα» που κοκκίνισε (;) για λίγο, τον χοντρόπετσο σβέρκο μας.
