Ναύπλιο: Συγκινούν τα λόγια νεαρού στο συσσίτιο της Ευαγγελίστριας – «Θα φάω και σήμερα»

Μία ακόμα συγκινητική ιστορία από το συσσίτιο της Ευαγγελίστριας έφερε στο φως ο εφημέριος του ιερού ναού και υπεύθυνος του συσσσιτίου π. Ελευθέριος Μίχος.

Από την δομή δεν σιτίζονται μόνο μεγάλοι σε ηλικία άννθρωποι αλλά και νέοι. Ένας λοιπόν από αυτούς καθώς του προσφερόταν φαγητό αναφώνησε: «Θα φάω και σήμερα». Αυτονόητο για τους περισσότερους από μας, αλλά όχι και τόσο αυτονόητο για κάποιους συνανθρώπους μας που δυστυχώς στάθηκαν άτυχοι στη ζωή τους ή έκαναν κάποιες κακές επιλογές.

Όπως αναφέρει ο ιερέας της Ευαγγελίστριας:

«Όταν πριν λίγες ημέρες δίναμε φαγητό σε έναν αναξιοπαθούντα νεαρό συνάνθρωπό μας, ακούσαμε να μας λέει: “Θα φάω και σήμερα”. Φρονώ ότι ο κάθε άνθρωπος, ακούγοντας αυτή την φράση, δεν θα έμενε ασυγκίνητος. Είναι ένας λόγος ακόμη που παρά τον κορωνοϊό,αλλά και σε περίοδο που πολλοί είναι σε διακοπές,το συσσίτιο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Ναυπλίου στέκεται δίπλα στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη ακόμη και ένα πιάτο ζεστό φαγητό,χωρίς καμία εξαίρεση. Έλληνες, αλλοδαποί, νέοι, γέροι, ναρκομανείς, συνταξιούχοι, άστεγοι, άνεργοι, τους ενώνει η ανάγκη για επιβίωση. Δεν είναι ζητιάνοι, η ανάγκη τους οδηγεί στο συσσίτιο.

 

Οι μέρες είναι δύσκολες και όλοι πρέπει να επιδείξουμε υπευθυνότητα και αγάπη.

Πλέον όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού οδηγούνται στην ανεργία, στη φτώχεια και στον κοινωνικό αποκλεισμό, με τους πιο αδύναμους να έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση. Η χώρα υποφέρει, αλλά υπομένει με αξιοπρέπεια τα όσα συμβαίνουν. Δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας στα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Είμαστε μέρος αυτής της κοινωνίας. Ο αριθμός των ανθρώπων που προσέρχονται στα συσσίτια έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά προσπαθούμε να έχουν όλοι έστω ένα κομμάτι ψωμί.

Χωρίς την βοήθεια του Θεού και την αγάπη των εθελοντών, τίποτα δεν θα είχαμε καταφέρει. Η αγάπη και η προσφορά των εθελοντών, που είναι πάντα δίπλα μας, που από το περίσσευμα της καρδιάς τους βρίσκονται εδώ για να συνδράμουν στο δύσκολο αυτό έργο,συνεχίζουμε, χωρίς καλοκαιρινές διακοπές,να κάνουμε πράξη το σύνθημά μας: «μην αφήσουμε συνανθρώπους μας πεινασμένους».