Ένα κομμάτι γεμάτο αναμνήσεις για ένα νησί που θα θέλαμε να λησμονήσουμε. Ο λόγος για την Σπιναλόγκα, ένα μέρος με πλούσια ιστορία, που όμως έχει γίνει περισσότερο γνωστό ως τόπος εξορίας λεπρών από το 1903 έως και το 1957. Ερμηνεύει ο Ναυπλιώτης τενόρος Ντίνος Καλύβας.
Όπως σχολιάζει ο ίδιος για το τραγούδι:
«Κάποτε τα παλαιά δύσκολα χρόνια που υπήρχε ακόμη η λέπρα, μην έχοντας άλλο τρόπο αντιμετώπισης, πήγαιναν τους πάσχοντες σε ένα απομονωμένο νησί, τη Σπιναλόγκα.
Αλήθεια πόσο άσχημο πράγμα να ζεις απομονωμένος, έχοντας να αντιμετωπίσεις παράλληλα ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα που σου δημιουργεί πόνο σωματικό και ψυχικό.
Ευτυχώς σήμερα δεν λειτουργούν τόποι όπως η Σπιναλόγκα παλαιότερα, δυστυχώς όμως από την άλλη, υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποί μας ή “ευπαθείς ομάδες” που λόγω κάποιου προβλήματος που έχουν (ή ιδιαιτερότητας κάποιες φορές), ζουν απομονωμένοι, περιθωριοποιημένοι , μην έχοντας έναν άνθρωπο πλάι τους να πουν έστω μια κουβέντα. Αυτό το υπέροχο τραγούδι που έχω τη χαρά και την τιμή να ερμηνεύω, το αφιερώνω σε όλους αυτούς τους “μοναχούς ανθρώπους”!
Τελειώνοντας να ευχαριστήσω τους αγαπητούς φίλους και πολύ άξιους καλλιτέχνες που μου εμπιστεύτηκαν να ερμηνεύσω αυτό το κλασσικό υπέροχο αν και θλιβερό τραγούδι τους, τον συνθέτη Παπουτσή Κωνσταντίνο και τον στιχουργό Δόλκα Χρήστο».
«Το νησί της λησμονιάς»
Ερμηνείας: Ντίνος Καλύβας
Μουσική: Κωνσταντίνος Παπουτσής
Στίχοι: Χρήστος Δόλκας
ΣΤΙΧΟΙ:
Στέκω σ΄ ένα πίνακα μπροστά
όλος χρώμα γκρι ,σαν τη ψυχή
στη μέση πινελιά ,μαχαιριά
θέλει κάτι να μου πει , με συγκινεί
Μ΄ ένα δάκρυ τον κοιτώ
έχω έναν πειρασμό
να τον σκίσω με γροθιά
πλέον νοιώθω λησμονιά
δεν ελπίζω πια να ‘ρθείς
και συγνώμη να μου πεις
Δάκρυ στον καμβά αργοκυλά
άλλαξε το γκρι , σε θαλασσί
έγινε η μαχαιριά, μια στεριά
στην ψυχή μου το νησί, θ΄ αναφανεί
Μ΄ ένα δάκρυ τον κοιτώ
δίχως πια ενδοιασμό
σ΄ απωθώ απ΄ την καρδιά
πλέον νοιώθω λησμονιά
αχ νησί της λησμονιάς
της λησμονιάς
αχ νησί της λησμονιάς
πόνο και χαρά γεννάς.