Παγκοσμιοποιημένος φασισμός και Αριστερά

του Αντώνη Παπαδόπουλου, φυσικού
 
Σε κάθε κοινωνία και σε κάθε εποχή, η ατομική ή συλλογική δράση και στάση των ανθρώπων, οριοθετεί αμφίδρομα την ποιοτική διαφορά των ατόμων ή ομάδων μεταξύ τους. Είναι σχεδόν αυτονόητο ότι καμία καρέκλα δε θα στεκόταν αν δεν υπήρχαν τα πόδια της. Όπως επίσης ότι καμία εξουσία δεν θα είχε την παραμικρή ισχύ και υπόσταση, αν δεν υπήρχε αυτό που η πολιτική αντίδραση και η Αριστερά επικαλούνται κάθε φορά που φτάνουν σε αδιέξοδο: «ο κυρίαρχος λαός». Ειδικά τον επικαλούνται κάθε φορά που επιδιώκουν να ισχυροποιήσουν την εξουσία τους και τους καταπιεστικούς μηχανισμούς της, κάθε φορά δηλαδή που θέλουν να κυριαρχήσουν και να υποτάξουν τον «κυρίαρχο λαό».
Είναι δε αναμφισβήτητο ότι αυτή η ολοκλήρωση (=Λαός) και μάλιστα επιθετικά προσδιορισμένη (=κυρίαρχος) ενώ σαν αρχική έμπνευση χρησιμοποιήθηκε σαν λύση στα αδιέξοδα της εξουσίας, τελικά μάλλον εξελίχθηκε σε πραγματικότητα. Έγινε δηλαδή μια εύπλαστη οντότητα, ευάλωτη στην κάθε είδους εξουσιαστική επιδίωξη.
Παραμερίζοντας τις οποιαδήποτε διαφωνίες σε ότι αφορά την παραπάνω διαπίστωση, είναι εντυπωσιακό ότι η αντίδραση δεν είχε και δεν έχει μέχρι σήμερα αδιέξοδα. Χρησιμοποιεί και μεταβάλλει όπως τη βολεύει αυτή την «ολοκλήρωση» για να βρίσκει λύσεις στα όποια αδιέξοδά της, επιβάλλοντας κάθε φορά τις διαθέσεις της. Σε αντίθεση με την κατ’ επίφαση Αριστερά (sic), που όχι μόνο βρισκόταν πάντα μπροστά σε αξεπέραστα αδιέξοδα, αλλά και με την κυρίαρχη την διάθεση να δικαιολογήσει την αναποτελεσματικότητά της όχι μέσα από τα λάθη της, τις αντιφάσεις της, και εν τέλει την γόνιμη αυτοκριτικής της, αλλά μέσα από ηλίθιες δικαιολογίες του στυλ: «δεν καταλάβαμε, δεν προβλέψαμε έγκαιρα….».
Έτσι φτάσαμε σήμερα (αλλά και από πολλά χρόνια πριν) στη διπλή αποτυχία των εργατικών ειδικά εξεγέρσεων. Είτε τη συντριβή τους από έναν πανίσχυρο αντίπαλο, είτε την κατάληψη της εξουσίας (1917) που αν και σε κάθε περίπτωση άλλαξε την όψη του κόσμου, δεν κατάφερε παρά να αναπλάσει τις πολιτικές και κοινωνικές μορφές της ίδιας της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Έτσι από τη μια οι χώρες του κρατικού καπιταλισμού συνέβαλαν τα μέγιστα στην υποτίμηση της ιδέας της κομμουνιστικής επανάστασης, και από την άλλη αφαίρεσαν από το μελλοντικό γίγνεσθαι την επαναστατική προοπτική. [1]
Συνακόλουθα έγινε κοινός τόπος η υποταγή και η οπισθοδρόμηση, με αποτέλεσμα όχι μόνο σήμερα να επελαύνει η αντιδραστική σοσιαλδημοκρατία, αλλά να μην υπάρχουν αληθινά επαναστατικές λύσεις. Έτσι το δίλημμα: εξαθλίωση ή συντηρητική νοοτροπία δεν μπορεί παρά να οδηγήσει (όπως και γίνεται) στο στρατόπεδο του φασισμού, όταν δεν υπάρχουν αληθινά επαναστατικές οργανώσεις. [2]
Έτσι είναι τουλάχιστον υποκριτικό, το να επιρρίπτουμε όλες τις ευθύνες για τον παγκοσμιοποιημένο φασισμό, στην αντίδραση, της οποίας έτσι κι αλλιώς ο ρόλος και οι στόχοι ήταν πάντα ευδιάκριτοι και αυταπόδειχτοι.

[1]: Arcole, Η διαγώνιος των αυτονομιών, Εκδ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
[2]: Β.Ραϊχ, Η μαζική ψυχολογία του φασισμού, Εκδ. Μπουκουμάνη, Αθήνα 1974
 
 
 
 
 
 
 
 
Τα στεγανά της γνώμης!!!
 
του Γιάννη Μαρινάκου

Φέρνοντας στο νου το απόφθεγμα του Λάο-Τσε,αυτής της ήρεμης δύναμης της κινέζικης σοφίας,ξεδιπλώθηκε περίτρανα μπροστά μου το ναδίρ του πολιτισμού της επικοινωνίας και των διαπροσωπικών σχέσεων.
Ο Λάο-Τσε λοιπόν,όταν διψασμένος για γνώση μαθητής του τον ρώτησε πως θα μπορούσε να την κατακτήσει βελτιώνοντας ή και αναθεωρώντας συλλήβδην τη γνώμη του,αποκρίθηκε παραβολικά.
Του παρομοίασε την εγκυρότητα της γνώμης του σαν ένα ποτήρι με νερό.Όσο πιο έγκυρη την θεωρεί,όσο πιο απόλυτη,τόσο το ποτήρι θα γεμίζει…
Αν λοιπόν το μυαλό είναι ένα άθροισμα δογματικά αμετακίνητων πεποιθήσεων,δηλαδή ένα πλημμυρισμένο ποτήρι,τότε δεν υπάρχει κενός χώρος.
Δέν υπάρχει περιθόριο να εισέλθει κάτι καινούργιο,να αναμοχλευθεί με το ήδη υπάρχον,να γίνουν ζυμώσεις,να γεννηθεί το NEO!
Θέση-αντίθεση-σύνθεση επί το φιλοσοφικότερον!
Όλοι μας όμως ή σχεδόν όλοι,έχουμε θέσεις μη δεχόμενοι αντιθέσεις.Μεταφέρουμε όλη μας την οίηση στην γνώμη μας,την υποστηρίζουμε συχνά με πάθος χωρίς διάθεση βελτίωσης.Ούτε λόγος βέβαια για αλλαγή πλεύσης.
Η ζωή διδάσκει ότι το δημιούργημα δρα αποκομμένο από τον δημιουργό του.Κατά συνέπεια και η γνώμη μας το πολύ να είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας,ποτέ όμως ο ίδιος μας ο εαυτός.
Επειδή δε η δημιουργία γνώμης και μάλιστα <αποκρυσταλωμένης>,είναι ή θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα επίπονων και χρονοβόρων διαδικασιών(πολύ καλή πληροφόρηση,συνεξέταση πηγών,<σπάσιμο> μύθων),καλό θα ήταν σε πλείστα όσα θέματα να δηλώνουμε ευθαρσώς ΑΠΟΥΣΙΑ ΓΝΩΜΗΣ!
Το κάθε ανοιχτό μυαλό θα πρέπει να προβληματίζεται σφόδρα,για να μην πούμε να…αποδιοργανώνεται ολοσχερώς στο άκουσμα της περιώνυμης φράσης του Μπέρτραντ Ράσελ :<Δέν θα πέθαινα ποτέ για τις ίδέες μου,απλούστατα γιατί μπορεί να ήταν...λάθος!!>.
Στην αιώνια αναζήτηση της αλήθειας από τον άνθρωπο ,αληθές θα θεωρείται κατ΄ανάγκην το σχετικώς αληθές.Τρανή απόδειξη αυτού η εν γένει πορεία της επιστήμης η οποία, ούσα ακομπλεξάριστη με τον εαυτό της,αυτοβελτιώνεται ή ακόμα και αυτοαναιρείται δεχόμενη στους κόλπους της την δημιουργική λαίλαπα του ΝΕΟΥ!!
Οι γνώμες των ανθρώπων,αυτές που συλλήβδην φέρονται ως <κοινή γνώμη>,είναι συνήθως αποκυήματα χρονίως εδραιωμένων νοοτροπιών με τάσεις επαναλήψεων από γενεά σε γενεά (εθιμικώ δικαίω),με ευτυχώς κάποια στοιχεία εξέλιξης.
Ουσιαστικός διάλογος συνεπώς επιτυγχάνεται,όταν ανταλάσσονται απόψεις με apriori κοινό στόχο,την εξεύρεση κοινών σημείων.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι κοινός αγώνας,συνολική δουλειά των πολλών και δυστυχώς ή ευτυχώς πάντα σχετική!!!