Η ήττα είναι ορφανή

-Μπαμπά θα πάμε στο γήπεδο σήμερα ;
-Και βέβαια θα πάμε, αλλά σήμερα είναι δύσκολο το παιγνίδι , είναι πολύ καλή και η  άλλη ομάδα.
-Θα τους νικήσουμε, όπως την προηγούμενη Κυριακή, τέσσερα θα βάλουμε.
-Εμείς πάμε να υποστηρίξουμε την ομάδα μας και να χαρούμε το παιγνίδι, ας νικήσει ο καλύτερος.
Στο γήπεδο για πρώτη φορά ο μικρός γιος πέρασε από αστυνομικό έλεγχο, ένας καλοσυνάτος αστυνομικός του επέτρεψε να πάρει το μπουκάλι με το νερό μαζί του.
 

Η απέναντι όχθη
Του Βασίλη Καπετάνιου

 
-Κανονικά θα έπρεπε να σου πάρω το καπάκι από το μπουκάλι. Αλλά φαίνεσαι καλό παιδί, δεν νομίζω να είσαι από αυτούς που κάνουν επεισόδια. (Του είπε ο αστυνομικός.)
-Μπαμπά, γιατί απαγορεύεται το μπουκάλι με το καπάκι;
-Δεν θυμάσαι την προηγούμενη Κυριακή που τα πετάγανε στο γήπεδο και παραλίγο να γίνουν επεισόδια;
 
Ωραία ηλιόλουστη μέρα, πατέρας και γιος καθώς ανέβαιναν τα σκαλιά του δημοτικού γηπέδου είδαν στην αριστερή πλευρά των κερκίδων τους οπαδούς της φιλοξενούμενης ομάδας. Ήταν πολλοί περισσότεροι από ότι περίμεναν. Με συνθήματα και τραγούδια είχαν ξεκινήσει το πανηγύρι. Η παρουσία της αστυνομίας ήταν διακριτική και έντονη σε όλο τον χώρο του γηπέδου.
 
Το παιγνίδι ξεκίνησε, ούτε η  φιλοξενούμενη  ομάδα  ούτε η δική τους έπαιζε ιδιαίτερα καλά, παρακολουθούσαν  ένα αμήχανο παιγνίδι αναγνώρισης του αντιπάλου. Η λογική λένε ότι είναι τετράγωνη, η μπάλα όμως είναι στρογγυλή και φαίνεται ότι παρά την λογική στην στρατηγική ανάπτυξης του παιγνιδιού, λόγω του σφαιροειδούς σχήματος έχει κάποια σχέση και με την τύχη.  Σε δύο αδιάφορες ποδοσφαιρικά στιγμές οι αντίπαλοι έβγαλαν δυο γκολ. Και τότε οι κερκίδες απόκτησαν ένα έντονο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον. Είμαστε ένας λαός ιδιόρρυθμος, παράξενος και συναισθηματικά ευάλωτος.  Ενώ στην νίκη, στην επιτυχία έχουμε όλοι μερίδιο, ακόμα και ως θεατές, στην ήττα πετάμε αστραπιαία την «χαμένη»  μπάλα στον άλλο. Η νίκη στον τόπο μας έχει πολλούς πατεράδες και δεν ξέρει ποιον να πρωτοδιαλέξει, η ήττα είναι ορφανή και παραπεταμένη.
 
-Μπαμπά θα χάσουμε;
-Το πιθανότερο είναι να χάσουμε, αλλά είναι μια ευκαιρία να δεις πως συμπεριφέρονται οι Έλληνες όταν χάνουν.
Το παιγνίδι με την βοήθεια της τύχης συν τον διαιτητή που  δεν έδωσε ένα πέναλτι υπέρ της ντόπιας ομάδας,  το πήραν οι αντίπαλοι με τέσσερα τέρματα. Οι οπαδοί τους έστησαν ένα τρελό πανηγύρι στα αριστερά του γηπέδου.  Ο μικρός γιος στενοχωρήθηκε αλλά παρά την ήττα είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει χαρακτηριστικούς τύπους της «ελληνικής» ήττας.
 
-Ο θρησκευόμενος
Λίγες θέσεις πιο  πάνω από τον πατέρα και τον γιο καθόταν ένας ηλικιωμένος, γύρω στα εβδομήντα όπως έδειχνε το παρουσιαστικό του. Μετά την επιτυχία του δεύτερου γκολ των αντιπάλων άρχισε τις θρησκευτικές αναζητήσεις. Θα μου πεις ένας άνθρωπος ο οποίος λόγω ηλικίας βρίσκεται πιο κοντά στον θάνατο, είναι  λογικό να αναζητά σε υπερφυσική, θεολογική αιτιολογία την ήττα μας  ή να προσεύχεται για την ανατροπή του αποτελέσματος. Μόνο που δεν έψελνε αλλά σε κάθε σχόλιο του βλαστημούσε συνεχώς την Παναγία. Σαν το «Μπολερό» του Ραβέλ, συνεχώς μεγάλωνε σε ένταση τα σχόλια του και στο τέλος άκουγες μόνο την βλαστήμια. Τον κοιτάξανε διακριτικά μια- δύο αλλά αυτός δεν καταλάβαινε τίποτα. Ήταν και κατακόκκινος σαν παντζάρι, μούντζωνε με χέρια και πόδια, έτοιμος για εγκεφαλικό ήταν. Ένας νεαρός στην ίδια κερκίδα με αυτόν δεν άντεξε την παρατεταμένη βλαστήμια.
 
-Παππού, να την αφήσεις ήσυχη την Παναγία, οι Μαύροι μας τα έβαλαν τα γκολ.
Η φωνή του νεαρού ήταν έντονη και επιθετική η δεξιά γροθιά σχεδόν μάτωσε τα δάκτυλα του. Ο παππούς επανήλθε στην πραγματικότητα, κάτι πήγε να πει αλλά ένοιωσε την έντονη δυσαρέσκεια των γύρω του. Μάλλον θυμήθηκε τον προστάτη του και χάθηκε στα ουρητήρια. Δεν τον ξαναείδανε…
 
-Ο παλαίμαχος
Αρκετές θέσεις πιο κάτω και αριστερά  ένας άλλος ηλικιωμένος της ίδιας ηλικίας με τον «θρησκευόμενο» αλλά αυτός είχε αναλάβει ρόλο τηλεοπτικού σχολιαστή, θα μπορούσες να παρακολουθείς τον αγώνα και με κλειστά μάτια.
-Όχι την μπάλα πίσω, ρε. Τι παιγνίδι είναι αυτό; Δεξιά, στρώσε δεξιά. Άχρηστε προπονητή, εγώ ρε όταν παίζαμε μπάλα το 69 με την ίδια ομάδα με έβαλε μέσα και μου είπε ο προπονητής να μην γυρίσω την μπάλα πίσω. Μια φορά την γύρισα και με πλάκωσε στις μπουνιές. Το ίδιο μοτίβο περιγραφή του αγώνα, βρίσιμο του προπονητή και αναφορά στις δόξες του 69, επαναλαμβανόταν συνεχώς . Ξανά και ξανά αναφορές στο ξύλο που έριχνε ο προπονητής αν η μπάλα γύρναγε πίσω.
 
Αφού τέλειωνε κάθε σχόλιο γύρναγε και κοιτούσε τις κερκίδες πίσω του.
-Ποιος είναι αυτός ρε παιδιά ;
-Παλιός παίχτης.
Ένας μεσήλικας δεν άντεξε την περιγραφή του τύπου δίσκος του πικάπ που κόλλησε.
-Ρε Γιώργη ξέρεις γιατί σας έδερνε τότε ο προπονητής; (Ο παλαίμαχος γύρισε προς τις κερκίδες.) Γιατί είχαμε χούντα τότε ρεεε.
Ποιος ξέρει τι ξύπνησε από το πολιτικό παρελθόν του παλαίμαχου αλλά στο άκουσμα της χούντας σιώπησε σε όλο το δεύτερο ημίχρονο. Ούτε γύρισε πίσω να κοιτάξει….
 
-Οι πολεμιστές
Όταν οι ενήλικοι δεν μπορούν να αποδεχτούν την ήττα, ακόμα κατά  πολύ περισσότερο την χαρά των αντιπάλων να πανηγυρίσουν την μάλλον ανέλπιστα εύκολη νίκη τους, τότε φαντάσου τι παράδειγμα δίνουν στους νεαρότερους. Η λεγεώνα των εφήβων πήγε στην πίσω πλευρά του γηπέδου και άρχισε τον πετροπόλεμου με  αντίπαλους φιλάθλους που πανηγύριζαν.  Εκείνοι στην αρχή αιφνιδιάστηκαν, αλλά και εκείνων οι θερμόαιμοι φαίνεται ότι λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Τα πετροβόλια  που δέχτηκαν τα έκαναν πυρομαχικά και άρχισε ένας αμοιβαίος πετροπόλεμος. Η έγκαιρη επέμβαση της αστυνομίας μείωσε τα επεισόδια στο ελάχιστο.
 
-Οι «οικογενειάρχες»
Οι νεαροί παρά την αιφνιδιαστική επίθεση που προκάλεσαν και τα πυρά που δέχτηκαν μετά απέτυχαν να κατατροπώσουν τους αντιπάλους φιλάθλους. Τότε ανέλαβαν δράση οι ενήλικες. Βρίζοντας ο ένας την γενέτειρα πόλη του άλλου, πλησιάζοντας όλο και πιο κοντά στα διαχωριστικά κιγκλιδώματα, επιζητούσαν μια μάχη σώμα με σώμα. Ο αρχαίος ανδρείος Έλληνας πολεμιστής, ο οποίος υπερασπίζονταν την Πόλη Κράτος παίρνει το σώμα του φανατισμένου οπαδού για ένα νέο πελοποννησιακό πόλεμο. Καημένε Θουκυδίδη ο νέος εμφύλιος δεν παίζεται στα πεδία των μαχών αλλά στα γήπεδα.
 
-Ρεεε,  τι τους αφήνετε έτσι … αν κερδίζαμε εμείς στην πόλη τους θα μας είχαν  γ……
Με δυσκολία οι αστυνομικοί, χρησιμοποιώντας μόνο τις ασπίδες τους διαχωρίζουν τους υπερασπιστές των Πόλεων Κρατών.
 
Μερικοί όμως είναι ιδιαίτερα φιλοπόλεμοι και επιστρέφουν συνεχώς πάνω στο αδιαπέραστο τοίχος των αστυνομικών ασπίδων. Κάποιοι  απόγονοι των αρχαίων Αχαιών με ορμή πέφτουν πάνω στα τείχη αλλά οι πλαστικές ασπίδες έχουν Τρωική αντοχή και τους απωθούν.  Σε μια τέτοια στιγμή απώθησης ακούγεται το σουρεαλιστικό στιγμιότυπο του γηπέδου.
-Τι σπρώχνετε ρε ( φωνάζει στον βαθμοφόρο της αστυνομίας  ένας ενήλικος φίλαθλος,  με μάτι θολό από την πίκρα της ήττας και το ανεπίτρεπτο να χαίρονται οι αντίπαλοι ). Τι σπρώχνετε ρε, εγκληματίες είμαστε ;  Οικογενειάρχες είμαστε!!!
-Μπαμπά τι φωνάζει ο κύριος εκεί;
-Τίποτα, πάνω στην στενοχώρια του θυμήθηκε ότι είναι οικογενειάρχης…. Πως να γυρίσει στο σπίτι με άδεια τα τέρματα;
 
– Οι εσωεμφυλιοπολεμικοί
Μετά το τέταρτο γκολ  των αντιπάλων, παρόλο που η μπάλα είναι στρογγυλή και έχει σχέση με την τύχη, ο χρόνος που απέμενε λογικά επιβεβαίωνε την ήττα της τοπικής ομάδας.
-Σήκω γιε μου να πάμε σιγά –  σιγά μην γενικευτούν τα επεισόδια.
-Μπαμπά δεν θα δούμε τον αγώνα;
-Δέκα λεπτά έμειναν θα τον δούμε από τα κάγκελα καθώς βγαίνουμε έξω.
 
Εκεί στα κάγκελα είχαν  πιάσει στασίδι εδώ και ώρα, όπως φανέρωνε το σφηνωμένο πρόσωπο στα κάγκελα οι υβριστές. Τώρα πια ο εμφύλιος ήταν εσωτερικός. Είχαν στραφεί εναντίον των παικτών τους γιατί έχασαν!!!
-Πώς να παίξεις μπάλα, σε έφαγε το ποτό.
-Όλο το βράδυ μου ήθελες μπαράκια, πώς να πάρεις τα πόδια σου ρε….
-Μπαμπά οι δικοί μας βρίζουν τους δικούς μας ….
-Ναι, μετάνιωσαν για τις μπύρες που τους κέρασαν όταν κερδίσαμε την προηγούμενη Κυριακή…..
 
*Η ιστορία έχει φανταστικά στοιχεία αλλά στηρίχθηκε σε πραγματικές εικόνες  από τοπικό γήπεδο. Δυστυχώς αντί να γίνει το γήπεδο μια ακαδημία αθλητισμού, ένα γυμνάσιο του ευ-αγωνίζεσθαι κινδυνεύει να γίνει τόπος ανακύκλωσης όλων των αρνητικών της φυλής μας. Και το γήπεδο είναι μια ευκαιρία να μάθουν τα  παιδιά και οι  έφηβοι να αποδέχονται την ήττα, να υποστηρίζουν την ομάδα ακόμα και όταν χάνει, να αναγνωρίζουν το δικαίωμα στον αντίπαλο να χαρεί για την νίκη του ακόμα και αν δεν έπαιξε καλύτερα από εμάς. Αλλά ένα τέτοιο γήπεδο προϋποθέτει Πολίτες Θεατές  και όχι Ιδιώτες Οπαδούς  …..Ως ενήλικες πρέπει να δώσουμε και το παράδειγμα στου νεαρότερους υιοθετώντας και την ορφανή ήττα…. και όχι μόνο στο γήπεδο…..