Ένα δεν καταλαβαίνω…

Ένα δεν καταλαβαίνω εγώ. Ας αρχίσω μ’ αυτά που καταλαβαίνω πρώτα:
1. Καταλαβαίνω ότι χρωστάμε πολλά
2. και ότι δεν μπορούμε να ξεπληρώσουμε
3. όπως και τους λόγους που χρωστάμε.
4. Καταλαβαίνω επίσης ότι, αφού χρωστάμε, πρέπει να ξεπληρώσουμε.
5. Αν και είναι αδύνατο, αφού δανειζόμαστε ακόμη
6. γιατί μας έχουν πλακώσει οι τόκοι…
7. Καταλαβαίνω ακόμη και το γιατί δανειζόμαστε με τέτοιους ξέφρενους ρυθμούς.
8. και ότι μοναδικό μέλημα  των κυβερνώντων μας είναι να μη “σκάσει” η χώρα στα χέρια τους. (Όχι να μη “σκάσει” ολωσδιόλου, αλλά να μη “σκάσει” στην περίοδο που κυβερνούν εκείνοι. Άσε να το «λουστούν» άλλοι το δυσάρεστο, είναι η λογική τους).
 
Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι το εξής απλό:
Εκείνοι που μας δάνειζαν δεν καταλάβαιναν ότι κάποτε θα έφτανε ο κόπος στο χτένι; (Δε συζητάω για τους πλουσιοπάροχα αμειβόμενους “ειδικούς… συμβούλους”  των κυβερνήσεών μας. Γι’ αυτούς, αν έχουν την ικανότητα του σκέπτεσθαι, ισχύει η τελευταία φράση του υπ’ αριθμ. 8 παραπάνω. Για τους δανειστές μας μιλάω εδώ). Δε καταλάβαιναν ότι, έτσι όπως πηγαίναμε, θα κουτουλάγαμε σε τοίχο; Κι αν το καταλάβαιναν, γιατί συνέχιζαν να μας δανείζουν;
Βεβαίως, το καταλαβαίνω και αυτό, αλλά δε σας το λέω, για να μην σας απογοητεύσω. Σας είπα μόνο τα ελαφρώς δυσάρεστα. Τα άλλα αργότερα. Ένα μόνο θα σας πω: Υπήρχε και υπάρχει ακόμη σχέδιο για όλ’ αυτά, που συνεχίζεται με μεγάλη, απόλυτη, θα έλεγα, επιτυχία!
 
Πολλά τα ερωτήματα, θα πείτε. Δεν είναι μόνο αυτά, παρέλειψα αρκετά, για να μην σας ζαλίζω. Συμφωνώ! Πολλά και δύσκολα τα ερωτήματα. Πού βεβαίως έχουν απάντηση. Την έψαχνα καιρό και τελικά την βρήκα. Όλα τα παράξενα που συμβαίνουν στον καιρό μας, που δεν είναι παράξενα, αλλά φυσικό επακόλουθο του ενός του άλλου, μπορούν να εξηγηθούν, αν βάλουμε μια ακόμη πρόταση-εξήγηση στον συλλογισμό μας. Αν πούμε, φέρ’ ειπείν ότι όλα αυτά συμβαίνουν γιατί πρέπει να συμβούν, τα πάντα εξηγούνται Κι επειδή σας φαίνεται αυθαίρετος ο συλλογισμός μου, θα εξηγήσω την ροή των σκέψεών μου. Όλα άρχισαν από πολύ παλιά κι αν σας ρωτούσα «από πότε;» θα μου λέγατε: «Απ’ την μεταπολίτευση και μετά» και θα κάνατε λάθος. Αν τα σκεφτείτε τα πράγματα λογικά, θα καταλήξετε στα ίδια συμπεράσματα. Ας πάρουμε την ιστορία.
 
1958. Εκλογές. Η αριστερά είχε κατέβει ως ΠΑΜΕ (ΠανΑγροτικό Μέτωπο Ελλάδας, αν θυμάμαι καλά. Και κόντεψε να φτάσει να πάρει το 25% των ψήφων. Πράγμα «απαράδεκτο» για τους υπερατλαντικούς μας συμμάχους. Είχαν τους λόγους τους.
 
1961. Έλευση στην Ελλάδα του «τροτσκιστή» Ανδρέα Παπανδρέου από τις ΗΠΑ, όπου σπούδασε στο Harvard, (σας έχω πει ότι το ίδρυμα αυτό δεν βγάζει επιστήμονες και σας έχω πει επίσης τι βγάζει,) ανέλαβε αξιώματα, έγινε καθηγητής πανεπιστημίου και πέρασε την εποχή Μακάρθυ αβρόχοις ποσί, ενώ άλλοι, μη μυημένοι στα ΗΠΑτζίδικα σχέδια, πήγαν φυλακή μετά από απλές, ανώνυμες καταγγελίες.
 
1961. Ιδρύεται το κόμμα της Ένωσης Κέντρου, που ήταν ένας συνασπισμός μικρών κεντρώων κομμάτων, υπό την ηγεσία του Γεωργίου Παπανδρέου. Δηλαδή, για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, οι ΗΠΑτζήδες ανέσυραν από τα αζήτητα το καμμένο χαρτί των Εγγλέζων, –καμμένο απ’ το 1944!– και σχεδίασαν το μέλλον μας και το συμφέρον τους.
 
1961 πάλι. Εκλογές. Βγήκε πάλι η ΕΡΕ και ο Γ. Παπανδρέου δεν το χώνεψε και άρχισε τον περιβόητο «Ανένδοτον Αγώνα» του. Από τότε και μετά άρχισε να μας παίρνει ο διάολος. Τελικά κατάφερε να διώξει τον γέρο Καραμανλή, που τότε δεν ήταν και τόσο γέρος και να προκαλέσει πάλι εκλογές.
 
1963. Φυγή του Καραμανλή στο Παρίσι.
 
1963. Εκλογές και πάλι. (Όταν δεν είχαμε τι άλλο καλύτερο να κάνουμε, κάναμε εκλογές). Επικράτησε η ΕΚ, αλλά όχι με απόλυτη πλειοψηφία και ο Γ. Παπανδρέου έκανε πάλι εκλογές τον
 
Φλεβάρη του ’64, με σκοπό να πάρει την απόλυτη πλεοψηφία στη Βουλή. Και πήρε κοντά 54% που δεν ήξερε τι να το κάνει με το συνονθύλευμα που είχε μαζέψει.
 
Ιούλιος του ’65. Το επονομασθέν Βασιλικό Πραξικόπημα, που δεν ήταν πραξικόπημα. Απλά ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος εξάσκησε τα δικαιώματά του που απέρρεαν από το Σύνταγμα του 1952, που ίσχυε τότε. Ο Παπανδρέου ήθελε να διορίσει ΥπΕΘΑ τον γιό του Αντρέα, βασικό κατηγορούμενο στην υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, πρόταση που ο βασιλιάς δεν αποδέχτηκε, ως έχων κάθε νόμιμο δικαίωμα, αφού βάσει του Συντάγματος μπορούσε να διορίζει και να παύει τους υπουργούς του. Ο Παπανδρέου παραιτήθηκε και ο βασιλιάς διόρισε άλλον πρωθυπουργό, τον Γεώργιο Αθανασιάδη Νόβα, τον επιλεγόμενον «γαργάλα τα». Η κυβέρνηση Νόβα δεν στάθηκε και ακολούθησε η κυβέρνηση Ηλία Τσιριμώκου, που επίσης δεν στάθηκε και ακολούθησε η κυβέρνηση Στέφανου Στεφανόπουλου, που στάθηκε κάτι μήνες, μέχρι που την ανέτρεψε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, αρχηγός τότε της ΕΡΕ. Πού πήρε ψήφο εμπιστοσύνης και στάθηκε μέχρι ν’ ανατραπεί απ’ τους συνταγματάρχες.
 
21 Απριλίου 1967. Δικτατορία με δύο στόχους: Να διώξει τον βασιλιά, που οι ΗΠΑτζήδες θεωρούσαν εκπρόσωπο των αγγλικών συμφερόντων στην Ελλάδα και να «πουλήσει» την Κύπρο, γιατί ο παππάς, με την ανεγκέφαλη πολιτική του εκεί, τους είχε κάτσει στο στομάχι. Ο βασιλιάς έφυγε μετά το βασιλικό αντιπραξικόπημα, στις 13 Δεκεμβρίου 1967 και χρειάστηκε να ανατραπεί ο Παπαδόπουλος από τον Ιωαννίδη, για να «πουληθεί» η Κύπρος.
 
25 Νοεμβρίου 1973. Δεύτερος γύρος της δικτατορίας.
 
15/7/74. Πραξικόπημα Σαμψών στην Κύπρο.
 
10/7/74. Εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Πόλεμος!
 
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε όλοι. Συνδυάστε τα όλ’ αυτά και πέστε μου κι εμένα πού καταλήγετε. Προτείνω να πάρετε ως δεδομένο ότι η ύπαρξη πετρελαίων και φυσικού αερίου στην Ελλάδα ήταν ήδη γνωστή από πολύ πριν, απ’ την δεκαετία του ’40. Συγκεκριμένα ο Δημήτρης Μπάτσης, που εκτελέστηκε μαζί με τον Νίκο Μπελογιάννη, (μεγάλο κρίμα και για τους δυο!) έγραψε ένα βιβλίο το 1947, που επανακυκλοφόρησε το 1977: Η Βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα. Συνιστώ να το διαβάσετε και θα σας λυθούν αρκετές απορίες ως προς τα βασικά προβλήματα ανάπτυξης μιας χώρας εξαρτημένης και υπανάπτυκτης, χώρας περιφερειακής, όπως θα λέγαμε σήμερα, και στο βιβλίο προτείνονται λύσεις επιστημονικά θεμελιωμένες και συγκεκριμένες”. Αλλά, βλέπεις, δεν αφήνουν οι ΗΠΑτζήδες να ακούσουμε και τη φωνή της λογικής. Μόνο της μισαλλοδοξίας μας επιτρέπουν ν’ ακούμε.
 
Η γνώμη μου είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχει τόσο πετρέλαιο, που όποιος το βγάλει, (εμείς είμαστε άχρηστοι και δεν μπορούμε,) θα κρατάει την Ευρώπη απ’ τους όρχεις και θα της τους σφίγγει. Το πετρέλαιό μας πρέπει να το πάρουν οι ΗΠΑτζήδες λένε οι σύμμαχοί μας και οι κυβερνήσεις μας συμφωνούν.  Εγώ φυσικά διαφωνώ, γιατί μας δίνουν ψίχουλα. Θα σας πω την Τετάρτη για την δυστυχία που μας έφερε το πετρέλαιό μας. Αρκετά σας ζάλισα για σήμερα.
ο θείος Τάκης

Το άρθρο που μόλις διαβάσατε ήταν μια προσφορά της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά.

Και

Του POPEYE bistro, Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο για ποιοτικό φαγητό, την ωραιότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

Και

Του Εικαστικού Καφενείου CIЯCULO cooperativa, Βασιλέως Κωνσταντίνου 6, Ναύπλιο, με ωραιότατο και καλοφτιαγμένο καφέ, εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας και μια βιβλιοθήκη, για να περνάμε επωφελώς τον καιρό μας.

Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός!

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου! (Αυτό το τελευταίο σημαίνει ότι οι χορηγοί μπορεί να μην συμφωνούν με το θέμα ή με την ανάπτυξή του, δημοκρατικά σκεπτόμενοι όμως, δεν αντιδρούν).