Μην την ρουτίνα τάραττε

Η απέναντι όχθη του Βασίλη Καπετάνιου
 
Σάββατο βράδυ, ο Πέτρος καληνύχτισε τον τελευταίο πελάτη στο θεραπευτήριο και ετοιμάστηκε να ακολουθήσει την ασυνείδητη πλέον ρουτίνα του, δυο κλειδωνιές, έλεγχος σε πέντε πρίζες και τα νούμερα του συναγερμού.  Ξαφνιάστηκε ευχάριστα όταν είδε στο καθιστικό τον πατέρα του Τάκη, του φίλου  και συμμαθητή του.
-Κυρ Κώστα, πως από εδώ;
-Εντολή του φίλου σου, να αφήσω ένα φάκελο με ψηφοδέλτια.
-Με την κούραση της ημέρας το ξέχασα, μιλήσαμε χθες , νόμιζα ότι θα πέρναγε ο ίδιος.
 
Ο Τάκης κατέβαινε στις περιφερειακές εκλογές της Κυριακής, με την αποστολή ψηφοδελτίων ενημέρωνε φίλους και γνωστούς. Καθώς ο Πέτρος έπαιρνε τον φάκελο από τον κυρ Κώστα διέκρινε ένα τρέμουλο ντροπαλοσύνης στο βλέμμα του.
-Δεν πρόλαβε, δουλεύει ακόμα και αυτός. Πέτρο μου, να ξέρεις ότι είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που μοιράζω ψηφοδέλτια, αλλά δεν το κάνω γιατί κατεβαίνει ο γιός μου υποψήφιος.
-Καιρός ήταν κυρ Κώστα, έστω και στα στερνά να έρθεις και εσύ μαζί μας.
-Τύψεις και θυμό νοιώθω παιδί μου. Τόσα χρόνια ψήφιζα την καλοπέραση μου με δανεικά απατηλές  υποσχέσεις και ευρωπαϊκές διαβεβαιώσεις. Δεν ήξερα ότι κάθε τετραετία από το 74 και μετά άνοιγα ένα λάκκο με ευρωπαϊκή επιχορήγηση για να θάψουν τα εγγόνια μου τα όνειρα τους. Λάθη, λάθη, αγώνες του καναπέ, δεν το αντέχω άλλο έστω και στα γεράματα θέλω να αντισταθώ.
-Κυρ Κώστα κλείνω και φεύγουμε μαζί.
-Μην αργείς, έχω και αλλού να δώσω ψηφοδέλτια!!!
 
Ο κυρ Κώστας στηριζόμενος στο μαύρο μπαστούνι και ο Πέτρος στα τιμόνια του ποδηλάτου πεζοπορούσαν στα στενά του Αι Γιάννη. Λίγα τα μέτρα της διαδρομής πολλά τα χιλιόμετρα του φιλμ της μνήμης που ανέσυραν. Ο κυρ Κώστας θύμισε στον Πέτρο, σκανταλιές, καμώματα , ανταρσίες  που είχε κάνει με τον φίλο του. Τον καληνύχτισε με ένα διπλό χτύπημα του μπαστουνιού και πήρε το ανηφορικό στενό,  να μοιράσει ψηφοδέλτια. Ο Πέτρος σταμάτησε και κοίταξε τον ηλικιωμένο να ανηφορίζει, στην γειτονιά επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Κάθε υποστηρικτικός χτύπος του μπαστουνιού και μια εικόνα από τα παιδικά του χρόνια .  Ποδόσφαιρο με αυτοσχέδιες μπάλες στους χωμάτινους δρόμους του Άργους, με μανταλάκι στερεωμένο το  διπλωμένο τραπουλόχαρτο στις ακτίνες του ποδηλάτου να βγάζει τον αγωνιστικό του ήχο, βόλοι, ξυλίκι, αυτοσχέδια καλαμένια αυτοκινητάκια. Σαν να κρατούσε στα χέρια του το καλαμένιο αμάξι των παιδικών του χρόνων ο Πέτρος έστριψε στην οδό Γούναρη. Περπατά υποβασταζόμενος στο ποδήλατο, συνεχίζει  την ονειροπόληση στα παιδικά του χρόνια. Αλλά το θολό φιλμ της μνήμης , διακόπτεται από την θέα ενός χεριού που κινείται σαν υαλοκαθαριστήρας της πραγματικότητας και τον επαναφέρει στον παρόντα χρόνο.  Λίγα μέτρα πιο πέρα με κατεύθυνση το περίπτερο του Χάρη, πήγαινε ο Βαγγέλης ,άλλος ένας συμμαθητής και φίλος.
 
-Νύχτα των μνημών ( μονολόγησε ο Πέτρος) .
 
Ο  Βαγγέλης στα μαθητικά χρόνια διακρινόταν για το αξεπέραστο «δούρειο» χιούμορ του. Με την απίστευτη ικανότητα του να διηγείται και την πιο απλή ιστορία με το δικό του τρόπο «κατακτούσε» τις παρέες. Και όχι μόνο αυτό ήταν και περιζήτητος στις εκδρομές, όπου βρισκόταν αυτός, εκεί το κέφι και η χαρά. Τώρα πια κοντά στα πρώτα ήντα, διακρινόταν για τον κοφτερό του λόγο και την διεισδυτική του ματιά στην πραγματικότητα. Ήδη έχει κάνει μια σημαντική καριέρα στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα αξιοποιώντας στο έπακρο τις επικοινωνιακές του ικανότητες. Ο Πέτρος είχε σφηνώσει  τον φάκελο με τα ψηφοδέλτια  ανάμεσα στην μεγάλη μαύρη κόρνα και την βάση του τιμονιού. Το βλέμμα του Βαγγέλη εστίασε εκεί.
 
-Πέρασε και από εσένα ο κυρ Κώστας;
-Πως το κατάλαβες;
-Πριν μισή ώρα πέρασε από το σπίτι. Είχε μια γυαλάδα και μια σπιρτάδα το βλέμμα και δεν ήθελα να τον κακοκαρδίσω. Δεν του είπα τίποτα.
-Τι ήθελες να του πεις;
-Ο κόσμος αυτές τις εκλογές θα ψηφίσει «μην  την ρουτίνα τάραττε»;
-Πως είσαι σίγουρος για αυτό;
-Κάθε μέρα έρχομαι σε επαφή με τον κόσμο. Πηγαίνει στο ταμείο φωνάζει, διαμαρτύρεται για εφορίες χαράτσια και λοιπά. Αλλά όταν έρχεται στο γραφείο μου να μιλήσουμε, το μόνο που τους νοιάζει είναι να διατηρήσουν αλώβητη την καθημερινή τους ρουτίνα. Ο νεοέλληνας δεν ζητά ανατροπή  και νέο ξεκίνημα. Την καθιερωμένη μπριζόλα της Κυριακής θέλει να έχει εξασφαλισμένη.
 
Θυμάσαι τι είχε γίνει με τα μπόφορς , τα αντιαβακικά όπλα στο στρατό;
-Καλά που το θυμήθηκες τώρα και που κολλάει με τις εκλογές;  ( Ο Χάρης βγήκε έξω να ακούσει την ιστορία, και ο Βαγγέλης έκανε τις απαραίτητες διευκρινήσεις.)
 
-Όταν υπηρετούσαμε μαζί στο νησί, ένας στρατηγός, με όραμα ο άνθρωπος, θέλησε να δοκιμάσουμε όλα τα αντιαβακικά όπλα στο πεδίο βολής. Τα όπλα αυτά μας τα έκαναν δώρο οι σύμμαχοι στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Σε πολλά από αυτά βρήκαμε ημερομηνία κατασκευής 1945. Τοποθετήθηκαν που λες Χάρη στα φυλάκια και ο στρατός ήταν επιφορτισμένος με την συντήρηση τους. Αυτό σημαίνει, έλεγχος μην έχουν παραβιαστεί οι πόρτες,  λίγο καθάρισμα και λίγο λαδάκι. Αυτή η δουλειά πρέπει να γινόταν από τότε που τα τοποθέτησαν. Πάμε εμείς λοιπόν,  ακολουθώντας τις εντολές, σηκώνουμε το πυροβόλο στις ρόδες του και είμαστε έτοιμοι να το βγάλουμε έξω για να το ρυμουλκήσουμε. Για να βγει έξω έπρεπε να ανοίξουμε την βαριά δίφυλλη πόρτα. Ανοίγουμε το ένα φύλλο όλα καλά. Πάμε να ανοίξουμε το δεύτερο αδύνατον, ακριβώς πίσω του ήταν ένα μεγάλο δέντρο που πρόσφερε και πλούσια σκιά και ωραία κάλυψη.  Φωνάζουμε τον λοχαγό. Όταν ήρθε έμεινε και αυτός έκπληκτος από το φαινόμενο που δεν είχαμε παρατηρήσει μέχρι τότε γιατί κανείς δεν είπε να βγει το όπλο έξω. Μόνο η ρουτίνα της συντήρησης επαναλαμβανόταν. Όταν έβαλαν το όπλο προφανώς δεν υπήρχε δέντρο. Αλλά κάποιος από αφέλεια, ή εσκεμμένα με το υστερόβουλο  μυαλό στο βάθος του χρόνου, φύτεψε  ένα δέντρο.  Εμπόδιο που φανερώθηκε όταν σπάσαμε την ρουτίνα της συντήρησης. Γιατί μέχρι τότε μας βόλευε με την σκιά του!
 
-Και τι κάνατε ;
-Το αυτονόητο Χάρη, κόψαμε το δέντρο και το όπλο πήγε στο πεδίο βολής και αποδείχτηκε άκρως αποτελεσματικό και ευθύβολο.
-Ναι αλλά θυμήσου και την τρομάρα που πήραμε με την πρώτη δοκιμαστική βολή σε ανοιχτό χώρο. Όταν ρίξαμε την πρώτη βολή, τρομάξαμε γιατί έκανε ένα πολύ απότομο τίναγμα προς τα πίσω, ευτυχώς που δεν χτύπησε και κανένας. Βέβαια ενθουσιαστήκαμε από την αποτελεσματικότητα του.
-Εννοείς ότι ο κόσμος φοβάται την απότομη κίνηση του πυροβόλου της ανατροπής και δεν είναι πεπεισμένος για την αποτελεσματικότητα του στο πεδίο βολής της καθημερινής ζωής; (Ρώτησε ο Χάρης.)
 
-Για πάμε λοιπόν από τα αντιαβακικά στην πολιτική σου ανάλυση γιατί νομίζω ότι αλλού το πας (είπε ο Πέτρος).  
-Ο κόσμος,  ο μέσος πολίτης ένα πράγμα αποζητά την σιγουριά της ρουτίνας του. Θέλει να είναι σίγουρος ότι το όπλο υπάρχει, αλλά μέσα στο φυλάκιο. Και αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Θέλει να κάνει την συντήρηση του, τον πιο ανώδυνο έλεγχο και λίγο γράσο για να είμαστε σίγουροι ότι είναι λαδωμένο. Κανείς δεν πρόσεξε το μικρό δεντράκι που φυτεύτηκε στην πόρτα εξόδου. Δεν έχει σημασία αν μπήκε επίτηδες ή κατά λάθος. Τόσοι και τόσοι πέρασαν από εκεί αλλά όλοι αδιαφορούσαν. Γιατί κανείς δεν σκέφθηκε ή δεν τολμούσε να σκεφθεί ότι αυτό το πυροβόλο θα έπρεπε να δοκιμαστεί στο πεδίο βολής . Ή σε περίπτωση πραγματικής ανάγκης ότι θα έπρεπε να μεταφερθεί. Αφήσαμε το δέντρο της επίπλαστης ευημερίας, της εύκολής σκιάς  να ριζώσει στην πόρτα εξόδου των όπλων μας.
 
-Κατάλαβα τι λες αντί να ελπίζουμε στην δράση του όπλου της ανατροπής πρώτα πρέπει να ξεριζώσουμε το δέντρο που φράζει την πόρτα εξόδου.
-Ακριβώς  Πέτρο εδώ και σαράντα χρόνια, από την παιδική μας ηλικία μέχρι τα πρώτα ήντα καλλιεργήσαμε νοοτροπίες  και από ένα μικρό κλαράκι έγιναν ένα τεράστιο δέντρο το οποίο φράζει την πόρτα των όπλων μας. Τα όπλα μας ήταν ένα και μοναδικό στα διάβα των αιώνων, των Ελλήνων οι κοινότητες, με την οικουμενική τους διάσταση. Κοινότητες της ανατροπής αλλά για να λειτουργήσουνε  πρέπει να βγουν από το φυλάκιο της συντήρησης και της ρουτίνας.
 
-Κάτσε ρε φίλε να πούμε και κάτι αισιόδοξο ας πούμε τουλάχιστον ότι το κοινοτικό πνεύμα υπάρχει.
-Και βέβαια υπάρχει, μόνο που είναι εγκλωβισμένο σε ένα παραδοσιακό φυλάκιο, όχι μόνο αυτό, ετούτη την εποχή κοιτά και σε λάθος στόχο από το παράθυρο που το έχουμε στήσει. Αν θέλουμε μια πραγματική ανατροπή πρέπει να πρώτα να ξεριζώσουμε το δέντρο που μας προσφέρει την πλούσια και βολική σκιά του και μετά να μεταφέρουμε τα όπλα μας στα νέα πεδία βολής. Αλλά ήρθε το καλοκαίρι, κάνει ζέστη, ποιος και για ποιο λόγο να πιάσει το πριόνι να κόψει το δέντρο που τον δροσίζει. Άσε που μπορεί να υπάρχει και δέσμευση για την μην κοπή του από την ευρωπαϊκή ένωση! Να το δεις, το τα ίδια και τα αυτά θα έχουμε στις εκλογές, ένα είναι το νικητήριο ψηφοδέλτιο «μην την ρουτίνα τάραττε»……
 
*Το Σάββατο 17 Μαΐου στο περίπτερο της γειτονιάς συνάντησα τον Βαγγέλη φίλο και συμμαθητή, η πρόβλεψη του για τις επερχόμενες εκλογές στο σύνολο τους ήταν «μην την ρουτίνα τάραττε» ….. νομίζω ότι ξεπέρασε όλα τα προγνωστικά των έξιτ πολ…….