Το Βασίλειο του Χάους

Είναι γεγονός ότι το χάος βασιλεύει στη ζωή μας και μην βιαστείτε να κατηγορήσετε την κρίση, την απενταρία που μας έχει βαρέσει. Δεν μας φταίνε αυτά κι όποιος νομίζει ότι φταίνε, ας μου απαντήσει, αν θυμάται 50-60 χρόνια πίσω, γιατί τότε δεν επικρατούσε το χάος. Γιατί τότε δεν επικρατούσε ούτε η αγραμματοσύνη που επικρατεί σήμερα, ούτε είχαμε την πλέρια πληροφόρηση που έχουμε τώρα και μπερδευόμαστε και δεν ξέρουμε τι να πιστέψουμε. Οπότε καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η αγραμματοσύνη μας φταίει. Τι να κάνουμε, φίλοι μου; Για να μπορεί να μας κουμαντάρει η εξουσία, επειδή κάποτε μαθαίναμε γράμματα και τα παιδιά ξύπναγαν, αποφάσισε λοιπόν η εξουσία να μας αφήνει αγράμματους και κοιμισμένους. Αλλιώς, χαιρέτα μου τον πλάτανο και τις ψηλές κορφές, θα είχαν γυρίσει όλα ανάποδα και «χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία». Μ’ έχει πιάσει το τραγουδιστικό μου σήμερα, θα σας πω κι άλλα τραγουδάκια.

 

Το κακό άρχισε με την μεταπολίτευση. Θεοποιήσαμε την αριστερή ή αριστερόστροφη κουλτούρα, με την ανοχή και προτροπή του δεξιόστροφου κράτους. Ο,τι έλεγε ο τάδε αριστερός το κάναμε ευαγγέλιο και ο ασπαζόμαστε όλοι, αριστεροί, (αυτό θα τους έλλειπε!) δεξιοί, κεντρώοι, (καλά, οι κεντρώοι, ως μη έχοντες δική τους κουλτούρα και κοσμοθεωρία, θα πίστευαν οτιδήποτε). Και ο κατήφορος συνεχιζόταν, με μικρά βηματάκια στην αρχή, με άλματα αργότερα και καβάλα σε πυραύλους, (για να πηγαίνουμε πιο γρήγορα,) στις μέρες μας.

 

Θα έλεγε κανείς ότι, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, τα πράγματα θα άλλαζαν. Αμ δε… Τότε μας είχε βαρέσει στην κεφάλα η παγκοσμιοποίηση και, αφού την ενστερνιστήκαμε, όσοι την ενστερνίστηκαν, τέλος πάντων, τα όσα έλεγαν οι αριστεροί συμβάδιζαν με την νέα «κουλτούρα» της παγκοσμιοποίησης. Π.χ. Κάτω οι πατρίδες, να πέσουν τα σύνορα, είμαστε πολίτες του κόσμου, το Σύνταγμα καταλύεται στα πεζοδρόμια, όχι, λάθος, αυτό το τελευταίο είναι από άλλο ανέκδοτο.

 

Και κάπου εκεί γύρω, λίγο πριν, λίγο μετά δεν έχει σημασία, ξεφύτρωσαν και οι γιαλαντζί αναρχικοί, οι οργισμένοι ντε, που, δειλά-δειλά στην αρχή, με την ανοχή –για να μην πω και με την συμπαράσταση και την ενίσχυση– της αστυνομίας, άρχισαν να καίνε, να σπάζουν και να καταστρέφουν. Και ήρθε κι έδεσε το γλυκό! Με την ενδυνάμωση δε και της ΧΑ, είχαμε απ’ όλα τα είδη: «Γιαλαντζί» αναρχικούς, ακροαριστερούς, (δεν σηκώνει σχολιασμό εδώ,) κάτι γκρουπούσκουλα, (που καλό θα ήταν να μην τα είχαμε και από κάπου πρέπει να χρηματοδοτούνται, αλλιώς γιατί επιμένουν;) αριστερούς, (σταλινιστές) «γιαλαντζί» αριστερούς, (τρέχα γύρευε, ο,τι θέλει ο καθένας λέει κι ενώθηκαν για να πιάσουν καμιά καλή καρέκλα στο θεατρικό έργο που λέγεται «Καταστροφή της Ελλάδας») σοσιαλιστές, (το ΠαΣοΚ είν’ αυτό, στα χαρτιά μόνο και –ίσως– στον τίτλο, που πάει ν’ αλλάξει τώρα,) κεντρώους, που δεν ξέρουν τι είναι κι ακόμη το ψάχνουν.) αριστερόστροφους δεξιούς, (που δεν έχω ιδέα τι σόι πράμα είναι,) ακραιφνείς δεξιούς, («ανήκομεν εις την Δύση» γιατί εκεί μας είπαν (ή μας διέταξαν;) ότι ανήκομεν,) ακροδεξιόστροφους δεξιούς, (μάλλον αλλήθωροι είναι) και τους ακροδεξιούς, (που δεν είναι καινούργιο φρούτο, πάντα υπήρχαν, αλλά ήταν ενταγμένοι αλλού). Το μόνο που μας λείπει ακόμη είναι οι πραγματικοί αναρχικοί, που κάπου πρέπει να υπάρχουν, αλλά δεν φαίνονται, δεν ακούγονται, παρά μόνο διδάσκουν, ρίχνουν τον σπόρο και περιμένουν να βλαστήσει. Κάποτε θα βλαστήσει, αλλά πριν «θα περάσουν γενιές το αλέτρι τους πάνω στη στέρφα γης». Να που μας πρόκυψε και ποίηση. (Απ’ το «Άξιον Εστί» είναι αυτό).

 

Κι ερχόμαστε στο τώρα: Δεν είναι απαραίτητο ούτε υποχρεωτικό να συμφωνείτε με όσα γράφω. Σε δημοκρατία (κατ’ όνομα;) ζούμε. Δεν έχουμε χούντα, αν κι αυτό θα ήθελα να το συζητήσουμε κάποτε. Ο,τι και να ’χουμε όμως, το δικαίωμα της διαφωνίας δεν έχει απαγορευτεί (ακόμη). Ξέρω ότι σε πολλούς δεν αρέσουν αυτά που γράφω. Αναφαίρετο δικαίωμά τους και ας μην με διαβάζουν. Δεν υπάρχει λόγος να συγχίζονται. Γράφω αυτά που σκέπτομαι. Αν δεν συμφωνούμε, τι να κάνουμε; Είτε μην με διαβάζετε είτε, αν επιμένετε να με διαβάζετε, από μια μαζοχιστική διάθεση ίσως, γράφτε ακριβώς από κάτω και αντικρούστε με. Γραφή και ανάγνωση όλοι ξέρετε και η εφημερίδα, δημοκρατικά σκεπτόμενη και ενεργούσα, σας παρέχει χώρο. Αποδείξτε με λάθος, αν θέλετε, αλλά διατηρώ το δικαίωμα, αν θέλω, να απαντήσω στο σχόλιό σας και τότε… δεν ξέρω, θα δούμε.

 

Ξέρετε σε ποιους δεν αρέσουν; Να σας το πω κι αυτό: Στου αμόρφωτους παρωπιδάτους, στους αμόρφωτους φανατικούς και στους αμόρφωτους «προοδευτικούς». Εσείς σε ποια απ’ αυτές τις κατηγορίες ανήκετε. Θα σας πω πού ανήκει κάποιος που την Δευτέρα επιχείρησε να μου κάνει κριτική. Σε άλλο χώρο, άσχετο με μένα και την εφημερίδα. Και απ’ ο,τι φάνηκε, δεν είχε καταλάβει τίποτα από ’κείνα που σχολίαζε. Άρα ο άνθρωπος δεν ανήκει σε καμιά απ’ τις τρεις παραπάνω κατηγορίες. Είναι μια κατηγορία μόνος του και δεν θα σας πω ποια είναι αυτή η κατηγορία. Την καταλάβατε!

 

Πάντως είναι οργισμένος! (Η οργή θολώνει τον νου). Καιρός να βγει έξω με μερικές μολότωφ κι ένα ρόπαλο, να καίει και να σπάει, μέχρι να ηρεμήσει το παιδί. Γιατί απ’ όλα όσα μας ενοχλούν και μας παιδεύουν, εγώ τον ενόχλησα πάνω απ’ όλα και με μένα ασχολήθηκε.

 

Από ’δώ και πέρα λοιπόν, πολιτισμένη κριτική, εδώ στην εφημερίδα, όχι όπου κάνει κέφι ο καθένας. Εδώ γράφω, εδώ διαφωνείτε ή συμφωνείτε, άρα εδώ γράφετε την διαφωνία σας ή την συμφωνία σας. Γιατί, αν το γράψετε αλλού, χαμένο θα πάει, θα πέσει στο επίπεδο του κουτσομπολιού κι εμείς δεν θα το δούμε ποτέ, μήπως και διορθώσουμε τα κακώς κείμενα. Εδώ λοιπόν. Είμαστε πάντα ανοιχτοί στην κριτική των αναγνωστών μας

 

ο θείος τάκης ή

Παναγιώτης Περράκης (όπως προτιμάτε)

 

ΥΓ: Το τραγούδι που αναφέρεται στο κείμενο, θα το ακούσετε εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=s1Mc9nvVBnE

 

Αφού σας υποσχέθηκα τραγουδάκια, πάρτε κι άλλο ένα: https://www.youtube.com/watch?v=GIUf2h2BL0E

 

ο θείος Τάκης

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά.                                                         

Και

Του POPEYE bistro, Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου! (Αυτό το τελευταίο σημαίνει {για όσους μπορούν να καταλαβαίνουν ελληνικά,}  ότι οι χορηγοί  μπορεί και να μην συμφωνούν με το θέμα ή με την ανάπτυξή του, δημοκρατικά σκεπτόμενοι όμως, δεν επεμβαίνουν).