Τάξη απ’ το χάος

Τελικά, οι αναγνώστες δεν «παίζονται» με τίποτα. Τι να κάνουμε όμως, που είναι χρειαζούμενοι; Σας ζήτησα στο προηγούμενο να γράφετε στον χώρο που διατίθεται παρακάτω πού διαφωνείτε ή πού συμφωνείτε, μ’ αυτά που διαβάζετε εδώ. Να γίνει και μια καλή συζήτηση, βρε αδελφέ και όχι δεν περιμένω να μου γράψει ο αδελφός μου, είναι πολύ πηγμένος, αλλά σχήμα λόγου είναι. Δεν βρήκα τίποτα!

 

Σήμερα λοιπόν θα σας ζητήσω κάτι άλλο: Να μας γράψετε τι σας αρέσει να διαβάζετε, τι θα θέλατε να σας γράφω. Το ξέρω ότι τα διαβάζετε αυτά που αναρτώ εδώ, γι’ αυτό και συνεχίζω. Εκείνο που δεν ξέρω είναι αν σας αρέσουν αυτά που γράφω. Γράψτε μου λοιπόν τι σας αρέσει και θα φροντίσω, πού και πού, να σας ικανοποιώ. Πολλά ζητάω; Άλλωστε καλό θα ήταν για όλους μας, για σας, για την εφημερίδα και για μένα. Δεν υπόσχομαι ότι θα απαρνηθώ τις θέσεις μου, αυτό δεν γίνεται. Υπόσχομαι όμως να συζητάμε και τις δικές σας!

 

Έγραφα προχτές: «Έχουμε απ’ όλα τα είδη: «yalancı» αναρχικούς, ακροαριστερούς, (δεν σηκώνει σχολιασμό εδώ,) κάτι γκρουπούσκουλα, (που καλό θα ήταν να μην τα είχαμε και από κάπου πρέπει να χρηματοδοτούνται, αλλιώς γιατί επιμένουν;) αριστερούς, (σταλινιστές) «yalancı» αριστερούς, (τρέχα γύρευε, ο,τι θέλει ο καθένας λέει κι ενώθηκαν για να πιάσουν καμιά καλή καρέκλα στο θεατρικό έργο που λέγεται «Καταστροφή της Ελλάδας») σοσιαλιστές, (το ΠαΣοΚ είν’ αυτό, στα χαρτιά μόνο και –ίσως– στον τίτλο, που πάει ν’ αλλάξει τώρα,) κεντρώους, που δεν ξέρουν τι είναι κι ακόμη το ψάχνουν.) αριστερόστροφους δεξιούς, (που δεν έχω ιδέα τι σόι πράμα είναι,) ακραιφνείς δεξιούς, («ανήκομεν εις την Δύση» γιατί εκεί μας είπαν (ή μας διέταξαν;) ότι ανήκομεν,) ακροδεξιόστροφους δεξιούς, (μάλλον αλλήθωροι είναι) και τους ακροδεξιούς, (που δεν είναι καινούργιο φρούτο, πάντα υπήρχαν, αλλά ήταν ενταγμένοι αλλού).

 

Σήμερα θα ήθελα να προσπαθήσουμε να βάλουμε μια τάξη σ’ όλο αυτό το παραπάνω χάος, αν είναι δυνατόν. Οι «yalancı» αναρχικοί δεν σηκώνουν κριτική. Κάτι εξυπηρετούν, κάποιο σύστημα, που κάποτε το λέγαμε παρακράτος κι επειδή του κρεμάσαμε πολλά κουδούνια κι έμαθε να το ξεχωρίζει ο καθένας, το μεταφέραμε στις πλάτες του λαού. Είτε το θέλουμε και μας αρέσει είτε όχι, αυτό σημαίνει δημοκρατία: Μεταφορά ευθυνών απ’ την εξουσία στον λαό. Για σκεφτείτε το λιγάκι. Και μην μπλέξετε με δικαιώματα. Δεν υπάρχουν! Τα ψέματα είναι τόσο πολλά που έχουν σβήσει τα δικαιώματά μας!

 

Για τους ακροαριστερούς το μόνο που θα πω είναι να έχουν καλοακονισμένα τα κονσερβοκούτια, για να μην πονάει το σφάξιμο.

 

Πάμε παρακάτω. Για τους αριστερούς (σταλινιστές) τι να πω; Μέχρι το 1992, μπορεί και να ’χαν δίκιο. Υπήρχε μια κομμουνιστική αυτοκρατορία. Από ’κεί και μετά όμως; Ρε, φαλίρισε το σύστημα, έπεσε. Μόνο του έπεσε, δεν το έριξε κανείς. Αυτοί όμως εκεί. Δεν αλλάζουν με τίποτα. Έχουν ενστερνιστεί και άλλες ιδέες τώρα, να καταργηθεί το χρήμα, φέρ’ ειπείν, ή το κέρδος. Καλά, το κατάπια κι αυτό. Άντε να δω τι άλλο θ’ ακούσω…

 

Τα γκρουπούσκουλα τώρα (συνήθως ακροαριστερά). Χαμένοι στο διάστημα, απλώς ηλίθιοι ή καλοπληρωμένη 5^η φάλαγγα; Ιδού η απορία. Αν είναι καλοπληρωμένη 5^η φάλαγγα όμως, πρέπει να το πουν και σε μένα, για να πάω να ενταχτώ κι εγώ. Γιατί εμένα, τον φουκαρά, δεν με καλοπληρώνει κανείς.

 

Οι «yalancı» αριστεροί δεν ξέρουν τι λένε. Να μην γνωρίζει η αριστερά σου τι ποιεί η ακροαριστερά σου είναι το χάος τους, γιατί δεξιά δεν πιστεύω να ’χουν. Την εξουσία κυνηγάνε με κάθε μέσον και κάθε δήλωση, είτε απ’ τους Τσιπριστές είτε απ’ τους Λαφαζανιστές προέρχεται, είτε από οπουδήποτε αλλού. Κάτι μου λέει ότι θα τους φάμε στην μάπα κι αυτούς, όχι για να μας σώσουν, αλλά για να πάρει το ΠαΣοΚ εκδίκηση απ’ τον… κωλολαό που το έριξε στο 5%. Πού νομίζετε ότι πήγαν όλοι οι ΠαΣοΚοι. Δεν έπεσαν σε μαύρη τρύπα να χαθούν.

 

Για τα ΠαΣοΚ τα είπαμε και δεν λέω άλλα, γιατί μου έχουν συστήσει να μην βρίζω.

 

Η καλύτερη κωμωδία στην Ελλάδα είναι ο Λεβέντης! Πάντα το κέντρο έλεγε τα ωραιότερα αστεία στην πατρίδα μας. Θυμηθείτε τον γέρο Παπανδρέου, τον πρώτο της δυναστείας, που πίστευε εις την βασιλεία, πίστευε και εις την λαοκρατία (1944) και ήθελε να πουλήσει την θωρακισμένη  Chrysler που είχε παραγγείλει ο Καραμανλής για πρωθυπουργικό αυτοκίνητο και να την κάνει… σχολεία! (1964, κάθε 20 χρόνια τού κατέβαιναν οι φαεινές ιδέες). Μπράβο του! Ας μην σταθούμε στο γεγονός ότι δεν βρήκε ποτέ τον χρόνο να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του. Θα το έκανε, αλλά το παλάτι τον… παραίτησε. Ήταν και εύθικτος ο μπαγάσας! Ήταν πολύ άνετη η Chrysler και ασφαλής, σιγά μην την πούλαγε… Γι’ αυτό την χρησιμοποιούσε κι ο Παπαδόπουλος, με την βραχνή φωνή μετά το 1967. Το πιάσατε το δούλεμα, εν τάξει;

 

Οι «αριστερόστροφοι δεξιοί» είτε είναι χαμένοι στο διάστημα, είτε φοβισμένοι και… ντροπαλοί. Δεν θέλουν να ομολογήσουν ότι είναι δεξιοί και αμολάνε μελάνι, να θολώσουν τα νερά, οι… σουπιές.

 

Οι ακραιφνείς δεξιοί είναι πολύ περήφανοι για το κόμμα τους, έτοιμοι να πεθάνουν για τις ιδέες τους, όταν δεν φοβόνται βεβαίως. Και, συνήθως, φοβόνται! Τώρα τελευταία μόνο ακούω ψιθύρους διαμαρτυρίας και απ’ αυτούς και όσοι κάνουν το μεγάλο πήδημα και φεύγουν πάνε πιο δεξιά, Heil Hitler, Sieg Heil κλπ κι ο θεός να βάλει το χέρι του, που πολύ φοβάμαι ότι θα βάλει το πόδι του και θα μας δώσει καμιά κλωτσιά να μπούμε γκολ σε καμιά εστία ανυποψίαστου τερματοφύλακα. Έχει κι ο θεός δικαίωμα να παίζει ποδόσφαιρο, τουλάχιστον στον καιρό του Μουντιάλ!

 

Για τους ακροδεξιόστροφους δεξιούς τα είπαμε προχτές: Πρέπει να είναι αλλήθωροι! Τι άλλο μπορεί να είναι;

 

Να που φτάσαμε και στην ΧΑ, τους καθαρόαιμους ακροδεξιούς, που δεν είμαι σίγουρος αν έχουν καταλάβει τι πιστεύουν ή αν μας παίζουν κάποιο κακόγουστο αστείο. Τι θα πει «Heil Hitler» μωρέ; Θρηνήσαμε θύματα επί κατοχής, ξεκληρίστηκαν χωριά ολόκληρα, άρα, αφού το «παίζουν» υπερπατριώτες, θα μπορούσαν να βρουν έναν διαφορετικό χαιρετισμό θα έλεγα και δεν συνεχίζω, γιατί συγχίζομαι!

 

Μ’ αυτά που είπαμε σήμερα, ελπίζω να βάλαμε μια κάποια τάξη στο πολιτικό μας χάος. Αν άφησα κάτι σκοτεινό, παρακαλώ γράψτε και ρωτήστε. Αν δεν μπορώ να σας απαντήσω εγώ, θα βρω κάποιον που να μπορεί, απάντηση θα πάρετε πάντως, ακόμη κι αν δεν είναι απολύτως ικανοποιητική. Ε, δεν τα ξέρουμε κι όλα…

 

ο θείος Τάκης ή

 

Παναγιώτης Περράκης (όπως προτιμάτε)

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά.                                                         

Και

Του POPEYE bistro, Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου! (Αυτό το τελευταίο σημαίνει {για όσους μπορούν να καταλαβαίνουν ελληνικά,}  ότι οι χορηγοί  μπορεί και να μην συμφωνούν με το θέμα ή με την ανάπτυξή του, δημοκρατικά σκεπτόμενοι όμως, δεν επεμβαίνουν).