50 χρόνια πριν

Σήμερα, λόγω της ημέρας δηλαδή… Πώς είπατε; Τι μέρα είναι σήμερα; Τρίτη δεν είναι; Μην μπερδευόσαστε όμως. Άλλο εννοούσα. Σήμερα είναι η 15^η Ιουλίου και τέτοια μέρα πριν από 50 χρόνια, το 1965, κορυφώθηκε το σχέδιο των ΗΠΑτζήδων, για εκτροπή στην πατρίδα μας, που είχε δρομολογηθεί απ’ το 1958. Αυτό το 1958 γνώμη μου είναι, αλλά δεν μου βγάζεις απ’ το μυαλό ότι οι «σύμμαχοί» μας θορυβήθηκαν απ’ το υψηλό ποσοστό που είχε πάρει η ΕΔΑ (η μοναδική έκφραση της αριστεράς στην Ελλάδα τότε,) στις εκλογές εκείνης της χρονιάς. Καλά, ας τ’ αφήσουμε αυτό. Δεν θα μιλήσουμε για γνώμες αλλά για γεγονότα. Και δεν πρόκειται να ξαναγράψουμε Ιστορία. Ο,τι μπορώ να θυμηθώ θα σας πω, αλλά κι απ’ αυτά που θα πούμε, κάποια άκρη θα βγει.

 

Μέσα Μαΐου του 1965 λοιπόν, ξέσπασε το σκάνδαλο του ΑΣΠΙΔΑ, το οποίο μόνο κίνδυνο δεν αποτελούσε για την πατρίδα και το πολίτευμα. Τα αρχικά σχηματίσουν την φράση: «Αξιωματικοί, Σώσατε Πατρίδα, Ιδανικά, Δημοκρατία, Αξιοκρατία». Ρομαντικά πράγματα, δηλαδή, για να παρασύρονται οι αφελείς. Γίνεται ένα γενικό μπάχαλο, το ΥΕθΑ επεκτείνει την έρευνα και στην Κύπρο και τελικά όλοι αποφαίνονται ότι ο ΑΣΠΙΔΑ υπήρχε και έγινε και απόπειρα… «εξαγωγής» της οργάνωσης στην Κυπρο. Στο πόρισμα προτείνεται η απόταξη τεσσάρων λοχαγών και τον πειθαρχικό έλεγχο άλλων έξι λοχαγών και υπολοχαγών. Ο βασιλιάς όμως δεν αποδέχεται το πόρισμα αυτό και ζητάει απ’ την κυβέρνηση την παραπομπή των κατηγορουμένων στο στρατοδικείο, πράγμα που έγινε. Ο πρωθυπουργός όμως, ο Γεώργιος Παπανδρέου ο πρεσβύτερος, δηλαδή, ο GAP ο Α΄ της δυναστείας ήθελε να αντικαταστήσει τον Πέτρο Γαρουφαλιά, τότε ΥΕθΑ και να αναλάβει ο ίδιος το εν λόγω υπουργείο. Ο βασιλιάς αρνήθηκε, γιατί ανακατεμένος στον ΑΣΠΙΔΑ ήταν και ο Αντρέας «ελπίδα μας» και ο GAP ο Α΄ αγρίεψε. «Τι είπες, ρε άνακτας; Έχω πάρει το 53 κόμμα τόσο στις εκλογές και δεν μ’ αφήνεις να γίνω ΥΕθΑ; Στάσου και θα δεις!» είπε και παραιτήθηκε. Ήταν η κορύφωση της κρίσης που σοβούσε ανάμεσα στο παλάτι και τον πρωθυπουργό.

 

Αυτήν την άρνηση του βασιλιά την ονομάσαμε, –τελείως βλακωδώς, πρέπει να τονίσω,– «Βασιλικό Πραξικόπημα» και θα ήθελα να σταθούμε σ’ αυτόν τον ορισμό. Πραξικόπημα, κατά τα λεξικά, καλείται η βίαια και αιφνιδιαστική συνωμοτική πράξη που έχει σκοπό τη μεταβολή του πολιτεύματος προς όφελος της πολιτικής και στρατιωτικής κάστας μιας χώρας. Έγινε τίποτα τέτοιο στην πατρίδα μας πριν από 50 χρόνια; Δεν νομίζω. Ανετράπη το Σύνταγμα της χώρας; Ούτε αυτό. Αντιθέτως ο βασιλιάς άσκησε τα δικαιώματά του, όπως ακριβώς επέτασσε το Σύνταγμα. Πώς; Δεν το καταλάβατε αυτό; Δεν το καταλάβατε γιατί το θράσος των προοδευτικών είναι απέραντο και συνεχίζουν να σας γεμίζουν τα μυαλά με αλογόμυγες. Για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους. το Σύνταγμα του 1952 (από προοδευτικούς είχε ψηφιστεί, όχι απ’ τους συντηρητικούς δεξιούς, για να είμαστε εξηγημένοι,) όριζε ρητώς ότι «ο Βασιλεύς διορίζει και παύει τους υπουργούς του». Πώς είναι τώρα τα πράγματα στην Γαλλία, όπου ο πρόεδρος κάνει κουμάντο κι όχι ο πρωθυπουργός; Εν τάξει μέχρι εδώ; Ερώτηση δική μου τώρα: Αφού δεν παραβιάστηκε το Σύνταγμα, ούτε καταργήθηκε, όπως έγινε 21 μήνες αργότερα, γιατί βγήκαμε στους δρόμους διαδηλώνοντες και φωνασκούντες ένα-ένα-τέσσερα; Ξέρετε τι ήταν το 114; Οι περισσότεροι δεν το ήξεραν τότε κι αμφιβάλω αν υπάρχουν πολλοί, ακόμη και σήμερα, που έχουν διαβάσει το Σύνταγμα.

 

Για να μην το κουράζουμε λοιπόν, το 114 ήταν το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος του 1952, που ανέφερε επί λέξει: «Η ισχύς και τήρησις των ανωτέρω επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων», άρθρο ελλιπές, κατά την γνώμη μου γιατί δεν μας έλεγε πώς θα υπερασπιστούμε την ισχύ του Συντάγματος, όπως χρειάστηκε 21 μήνες αργότερα απ’ την περίοδο που κουβεντιάζουμε. Το άρθρο 120 του ισχύοντος Συντάγματος είναι σωστό. Εδώ σας το έχω:

Άρθρο 120 §4: «H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.» (Οι υπογραμμίσεις δικές μου σε όσα θεωρώ σπουδαία).

 

Πού είναι το «βασιλικό πραξικόπημα» λοιπόν, να το δω κι εγώ; Το Σύνταγμα του ’52 δεν όριζε ποσοστά, δεν ανέφερε, φέρ’ ειπείν, ότι αν ένα κόμμα πάρει πάνω απ’ το 50% των ψήφων, δεν απαιτείται η έγκριση του βασιλιά για τον διορισμό των υπουργών, ακόμη κι αν το ανέφερε όμως, πάλι δεν θα ήταν βασιλικό πραξικόπημα, αφού ο GAP ο Α΄ θα είχε αναλάβει το ΥΕθΑ, χωρίς να απαιτείται η άδεια και έγκριση του βασιλιά. Ας πάψουμε λοιπόν να λέμε αλακίες; (με «μ» μπροστά,) σαν κι αυτές που θα διαβάσετε, λόγω της ημέρας, αλλού.

 

Της παραίτησης του πρωθυπουργού ακολούθησαν διαδοχικές κυβερνήσεις και η σαλαμοποίηση του συνονθυλεύματος της τότε κραταιάς Ε.Κ., πού με τους γελοίους, τα αποβράσματα και τους τραμπούκους που είχαν μαζέψει εκεί μέσα, φυσικό ήταν. Τις αναφέρω λοιπόν:

 

1. Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας, γνωστός από το ποίημά του που περιέχει τους στοίχους: «Ήταν τα στήθια σου άστρα σαν τα γάλατα και μου ’λεγες ‘γαργάλα τα’». Ωραία! Δεν πήρε ψήφο εμπιστοσύνης.
2. Ηλίας Τσιριμώκος, γνωστός απ’ την συμμετοχή του στην «κυβέρνηση του βουνού», όπου απέκτησε… πείρα στην διακυβέρνηση μιας χώρας. Του τραγουδούσαν το τραγουδάκι: «Τι την θέλεις, Τσιριμώκο, την Βουλή; τι την θέλεις, Τσιριμώκο, την Βουλή; Πότε είσαι από ’δώ, πότε είσαι από ’κεί, Τσιριμώκο, Τσιριμώκο, φασουλή!» Δεν πήρε ψήφο εμπιστοσύνης. Πάει κι αυτός.
3. Στέφανος Στεφανόπουλος, εξ Ηλείας ορμώμενος και καμιά σχέση με τον Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο, μετέπειτα Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Γνωστός για… τίποτα. Ο αφανής δικός μας Ιούδας. Πήρε ψήφο εμπιστοσύνης και στάθηκε μέχρι να ανατραπεί απ’ την ΕΡΕ του Παναγιώτη Κανελλόπουλου.
4. Παναγιώτης Κανελλόπουλος που τον στήριξε το κόμμα του και οι αποστάτες του συνονθυλεύματος Ε.Κ. και επειδή η κατάσταση έβαινε προς την ομαλότητα, ανετράπη απ’ τους πραξικοπηματίες της 21/4/67, γιατί οι ΗΠΑτζήδες ήθελαν ν’ ανοίξουν τα ξερονήσια πάλι, σ’ έναν δεύτερο γύρο του εμφύλιου. Και μετά με ρωτάνε οι αφελείς γιατί τους θεωρώ εχθρούς, αυτούς και το ΝΑΤΟ τους. Στο πραξικόπημα της 21/4/67 ήταν ανακατεμένος κι ο GAP ο Α΄ που δεν απέταξε τον πρωταίτιο του πραξικοπήματος Γ. Παπαδόπουλο, ένοχο για την ζάχαρη στα ντεπόζιτα των τανκς. Αλλά αυτό αφήστε το για την ώρα. Θα το πούμε κάποια άλλη φορά.

 

Οι επόμενες εκλογές έγιναν στις 17/11/74 και πάψαμε να μοιάζουμε στους Ιταλούς, κάθε τρεις και λίγο καινούργια κυβέρνηση.

 

Αυτό είναι, με απλά λόγια και χωρίς δημοκρατικές και προοδευτικές κορώνες, το ιστορικό της ημέρας, πενήντα χρόνια μετά. Ελπίζω να έχετε απαλλαγεί και σεις από τα σύνδρομα της τότε εποχής και να με καταλάβατε. Και όσοι έχουν αντιρρήσεις, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν, ακριβώς από κάτω.

 

ο θείος Τάκης ή Παναγιώτης Περράκης

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά.                                                         

Και

Του POPEYE bistro, Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου! (Αυτό το τελευταίο σημαίνει {για όσους μπορούν να καταλαβαίνουν ελληνικά,}  ότι οι χορηγοί  μπορεί και να μην συμφωνούν με το θέμα ή με την ανάπτυξή του, δημοκρατικά σκεπτόμενοι όμως, δεν επεμβαίνουν).