Αναβολικά

Διαβάζω στο λεξικό: Αναβολικά, γενική κατηγορία φαρμάκων που χορηγούνται για την αναβολική τους δράση στον μεταβολισμό των πρωτεϊνών, ειδικότερα σε περιπτώσεις απλαστικής αναιμίας, καρκίνο του μαστού και δευτερευόντως σε οστεοπόρωση. Πρόκειται για συνθετικά παράγωγα ορμονών. Επειδή πολλά λέγονται υπέρ αυτών σημειώνονται τα ακόλουθα:

1. η χορήγησή τους για αύξηση σωματικού βάρους, ή μυικής δύναμης είναι απορριπτέα.
2. η χορήγησή τους για αύξηση ύψους σε παιδιά δεν συνιστάται λόγω του κινδύνου καθυστέρησης ανάπτυξης
3. η χορήγησή τους σε αθλητές για καλλίτερες επιδόσεις. (δεν έχουν επιβεβαιωθεί) απαγορεύεται αυστηρά εξ αιτίας υπατικών κινδύνων (ηπατικά νεοπλάσματα).

 

Ομολογώ ότι, μη έχοντας ασχοληθεί ποτέ με το θέμα, δεν ήξερα τι ακριβώς σημαίνει η λέξη. Ήξερα βεβαίως ότι αυτά τα πράγματα κάνουν κακό, δεν ήξερα τι και πού κάνουν κακό. Διάβασα κι έμαθα όμως.

 

Θα αναρωτηθείτε τώρα ποιος διάολος μου μπήκε ν’ ασχοληθώ με τα αναβολικά. Μα, μόλις προχτές δυο τσογλάνια δολοφόνησαν δυο άλλους στην Καλαμάτα για αναβολικά. Τι να σας πω τώρα, δεν το καταλαβαίνω το έγκλημα. Υπάρχουν πάμπολλες αφορμές να μας οδηγήσουν στο έγκλημα και καμιά απ’ αυτές δεν είναι τα αναβολικά των €800. Παρά την πληθώρα αφορμών λοιπόν, δεν το επιχειρούμε και δεν είναι δειλία αυτό που μας αποτρέπει, γιατί αν βγάλει κανείς ένα πυροβόλο όπλο, πόση ανδρεία απαιτείται για να τραβήξει την σκανδάλη; Εύκολο είναι, αλλά, παρά το γεγονός ότι πυροβόλα κυκλοφορούν πολλά, δεν το κάνουμε. Είναι η λογική που μας αποτρέπει. Γιατί κάθε μας ενέργεια πρέπει να έχει και τον αποχρώντα λόγο της. Δεν μπορεί να είναι: «Δεν μου πούλησες το συμφωνηθέν, μπαμ και πάρ’ τον κάτω». Δεν είναι έτσι τα πράγματα! Να υπάρχει αιτία, ναι, το καταλαβαίνω. Σου σκότωσε ή σου βίασε ένα παιδί, ας πούμε, χτύπα ξύλο, βρε αδελφέ! Εκεί ναι και να βοηθήσω κιόλας. Για €800 αναβολικά, εκατό φορές όχι!

 

Ας μην πεταχτεί τώρα κανένας… προοδευτικός, να επικαλεστεί την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, γιατί οι κατηγορούμενοι έχουν ομολογήσει την πράξη τους, άρα έχω κάθε δικαίωμα να τους αποκαλώ εγκληματίες. Τι περιμένουμε να πει το δικαστήριο; Δεν έκαναν καλά που ομολόγησαν; να ξε-ομολογήσουν; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.

 

Για να πούμε και κάτι άλλο, είμαι κατά της θανατικής ποινής, που δεν χρειάζεται. Γιατί ο φόβος της θανατικής ποινής δεν συνέτισε ποτέ κανέναν, για πολλούς λόγους. Όταν στην Δ. Ευρώπη, τους ΙΖ΄ και ΙΗ΄ αιώνες, η θανατική ποινή επεβάλλετο για ψύλλου πήδημα είχαν παρατηρηθεί κλοπές ανάμεσα στο πλήθος που παρακολουθούσε το… θεάρεστο και… ψυχαγωγικό θέαμα του απαγχονισμού για κλοπή.

 

Έπειτα πιστεύω ακράδαντα ότι τα έγκλημα του δικαστή που θα επιβάλλει την θανατική ποινή είναι ασυγκρίτως χειρότερο απ’ το έγκλημα του εγκληματία, που πιθανόν να σκότωσε εν βρασμώ ψυχής, ενώ ο δικαστής σκοτώνει εν ψυχρώ. (Δεν είναι δικές μου σκέψεις αυτές, Στον «Ηλίθιο» του Φ. Ντοστογιέφσκι τα διάβασα, πριν από πολλά χρόνια). Θα την επέτρεπα μόνο για 3 εγκλήματα, για τα οποία, όσο κι αν έψαξα, δικαιολογία δεν βρήκα:

α. Βιασμός (συμπεριλαμβάνεται και η παιδεραστία, αφού κανένα παιδάκι δεν ζήτησε να το βιάσουν).

β. Εμπόριο και διάθεση ναρκωτικών.

γ. Εγκλήματα στρεφόμενα κατά της πατρίδος.

 

Θα εξηγηθώ:

α) Η θανατική ποινή επιβάλλεται όχι για το σεξ, αλλά για τον εξευτελισμό στον οποίον φέρουν τα θύματά τους. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να συμπεριφέρεται έτσι σε ανθρώπινα όντα!

β) Καταλαβαίνω την επιθυμία πλουτισμού, αλλά όχι πουλώντας θάνατο στα παιδιά μας. Είναι έγκλημα, γιατί κανείς δεν ξυπνάει ένα πρωί να πει: «Θα πάω να τρυπηθώ με ηρωΐνη, ή να ρουφήξω κακαΐνη σήμερα. Πάντα κάποιος τους την δίνει, κάποιος τους πείθει να δοκιμάσουν.

γ) Δεν μίλησα για κυβέρνηση. Για πατρίδα μίλησα, που δεν ταυτίζεται με την κυβέρνηση. Και πατρίδα είμαστε όλοι μας, δεν είναι μόνο τα ωραία ηλιοβασιλέματα. Είναι οι παραδόσεις μας, η ιστορία μας, το ποτισμένο με αίμα των προγόνων χώμα μας, οι τάφοι μας και κανείς δεν επιτρέπεται να προσβάλει την πατρίδα ή να εγκληματεί εις βάρος της. Εκτός κι αν είναι απ’ αλλού φερμένος και δεν τον ενδιαφέρει. Όπως κάτι άλλοι…

 

Ποιους σκότωσαν τώρα τα τσογλάνια της Καλαμάτας; Κάτι «φουσκωτούς» που θα τους πούλαγαν τα αναβολικά, για να κάνουν κι εκείνοι φουσκωτά σώματα. Κάπου χάλασε η συμφωνία λοιπόν, απ’ ο,τι συμπεραίνω και να το φονικό. Δεν πάμε καλάάά… Και να οι ανταποκρίσεις στα blogs, (αν διαβάσεις ένα, είναι σαν να τα ’χεις διαβάσει όλα,) με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, να φωτογραφίες των «φουσκωτών», ο,τι τραβάει η (ανώμαλη) όρεξη του καθενός μας. Και όλ’ αυτά, για να γίνουν δυο τσογλάνια «φουσκωτοι», παίρνοντας αναβολικά, που ούτε κι αυτό το καταλαβαίνω. Τι διάολο πια; Μπράβοι σε νυκτερινά κέντρα θέλουν να γίνουν όλοι τους; Μα πόσα νυκτερινά κέντρα έχουμε, πόσους μπράβους μπορούν να απορροφήσουν και πόσοι είναι οι πελάτες τους, σε περίοδο κρίσης;

 

Μου λένε ότι το φουσκωτό σώμα αρέσει στις γυναίκες και εδώ πρέπει να τονίσω: Δεν αρέσει στις γυναίκες. Στις ανώμαλες αρέσει! Ρίξτε ματιά στην φωτογραφία της αρχής και πέστε μου ποια γυναίκα θα ήθελε να έχει δίπλα της ένα τέτοιο γομάρι. Αν δεν είναι τελείως για… δέσιμο, εννοώ

 

Και διάβασα στην εφημερίδα που διαβάζω, (το έχω πει αυτό: μία διαβάζω απ’ τις αθηναϊκές και τον «Αναγνώστη»,) έναν πανέξυπνο αφορισμό για τους «φουσκωτούς», νυν και επίδοξους: Νους ασθενής εν σώματι «κτισμένω» κι αυτό το «ασθενής» πάρτε το όπως θέλετε, είτε σαν «αδύναμος» είτε σαν «άρρωστος». Πιστεύω ότι και οι δυο εκδοχές έχουν εφαρμογή. Σημεία των καιρών; Δεν ξέρω…

ο θείος Τάκης (Παναγιώτης Περράκης)

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά.                                                         

Και

Του POPEYE bistro, Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου! Αυτό το τελευταίο σημαίνει (για όσους δεν μπορούν να καταλάβουν σωστά ελληνικά,)  ότι οι χορηγοί  μπορεί και να μην συμφωνούν με το θέμα ή με την ανάπτυξή του, δημοκρατικά σκεπτόμενοι όμως, δεν επεμβαίνουν.