Αντιρατσιστικός και Εκκλησία
Μόλις χτες διάβασα ότι η Εκκλησία της Ελλάδος δεν αντιτίθεται στο αντιρατσιστικό νόμο που σκέπτεται να ψηφίσει η κυβέρνηση, αν τον ψηφίσει. Η γνώμη μου είναι να μην κάνει τον κόπο η κυβέρνηση να τον φέρει προς ψήφισιν. Έχουμε άλλους 4 αντιρατσιστικούς νόμους, νομίζω άλλοι 4 είναι, δεν μας χρειάζεται άλλος, πάει στον αγύριστο πια! Μπορούμε να βελτιώσουμε κάποιον απ’ τους ήδη υπάρχοντες. Θα μου πει τώρα κάποιος, απ’ αυτούς που καταπίνουν αμάσητο ο,τι τους δώσουν, ότι, στις μέρες μας, ο ρατσισμός έχει αλλάξει πρόσωπο. Είναι ψεύδος! Ο ρατσισμός δεν αλλάζει ποτέ και με τίποτα. Είναι η αντίθεση ορισμένων, με IQ κάπου μεταξύ φυτών και ορυκτών, προς όλους τους άλλους διαφορετικής εθνότητας,διαφορετικού χρώματος δέρματος, θρησκεύματος, γλώσσας, παραδόσεων ή και σεξουαλικών προτιμήσεων, αντιλήψεις δηλαδή, που δεν στηρίζονται πουθενά, γι’ αυτό και τους κατατάσσω μεταξύ φυτών και ορυκτών. Απ’ αυτό το βδέλυγμα λοιπόν, που αποκαλείται ρατσισμός, τι ν’ αλλάξει και προς τα πού; Αν αλλάξει προς το καλύτερο, δεν θα είναι ρατσισμός πλέον, θα είναι… ημιρατσισμός, ολίγη από ρατσισμό, (όπως κάποτε λέγαμε «ολίγη από γκιουβέτσι»,) ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Προς το χειρότερο δεν μπορεί ν’ αλλάξει, γιατί έχει ήδη φτάσει στον πάτο του βαρελιού και παρακάτω δεν γίνεται να πάει.
Διάβασα λοιπόν στην εφημερίδα, (ξέρετε σε ποια. Μία διαβάζω, την «Καθημερινή», για όσους δεν το ξέρουν και δεν είναι διαφήμιση αυτό, η προτίμησή μου είναι κι έχω τους λόγους μου, θα σας τους πω κάποτε,) ένα κείμενο του κ. Νίκου Ξυδάκη, με τίτλο «Η Εκκλησία βρίσκει την φωνή της», τα εξής:
«H απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος σχετικά με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο έφερε ανακούφιση στους χριστιανούς και σε όσους Έλληνες πολίτες αρνούνται να παραδοθούν στο μίσος και τον ρατσισμό. Και είναι πολλοί αυτοί, είναι η πλειονότητα· σιωπηρή ίσως, εν σχέσει με τους υλακτούντες ακροδεξιούς και τους αφρίζοντες ιεράρχες που βάλθηκαν να κανονίσουν τον βίο των συνανθρώπων τους δι’ αποκλεισμών και κολασμών. Η συνοδική ολότης της Εκκλησίας υπερίσχυσε των μεμονωμένων φωνών που θορυβούν στα κανάλια και έδωσε αυτή τον τελικό λόγο. Ως εξής: «Η Εκκλησία της Ελλάδος επί χρόνια τώρα βοηθεί και περιθάλπει χιλιάδες νομίμων και παρανόμων μεταναστών, ανεξαρτήτως θρησκευτικής πίστεως και φυλετικής καταγωγής, ακόμη και σήμερα εν μέσω της οικονομικής κρίσεως. Επιπλέον, διδάσκει όχι απλώς την ανοχή απέναντι στον “άλλον”, όπως επιδιώκεται με το νομοσχέδιο, αλλά –πολύ περισσότερο– την έμπρακτη αγάπη προς τον πλησίον». Θεολογημένα, ήρεμα, ολοκληρωμένα. Και πολιτισμένα. Μπράβο τους! Αν μπορούν να σκέπτονται έτσι και να λένε τέτοια, χίλιες φορές «μπράβο τους»!
Οι αγριάνθρωποι, λαϊκοί και κληρικοί, κόμματα, ιδεολογίες(;) που θέλουν να κάνουν την ζωή μας ζούγκλα, πρέπει να απομονωθούν, να μην έχουν πρόσβαση στο λαό, για να μην μας εξαγριώνουν και μας στρέφουν τον έναν εναντίον του άλλου. Και το να απομονώσει κανείς τους λαϊκούς είναι εύκολο. Οι κληρικοί όμως έχουν τον άμβωνα, απ’ όπου μπορούν να λένε ο,τι θέλουν και να βγάζουν όση χολή τους κάνει κέφι. Άρα ο μόνος τρόπος να τους απομονώσει κανείς είναι να τους ξυρίσει κι αυτό είναι έργο της Εκκλησίας, όχι δικό μας.
Ας έχουν οι «αφιονισμένοι» ιεράρχες μας υπ’ όψιν τους:
- Την παραβολή του καλού Σαμαρείτη και το ότι ο Χριστός δεν έκανε διακρίσεις, όταν δίδαξε «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Μας συμπεριέλαβε όλους, λαϊκούς και κληρικούς!
- Όλη η φιλοσοφία του Χριστιανισμού περικλείεται σε δυο λεξούλες μόνο: «Αγαπάτε αλλήλους». Όλα τα υπόλοιπα είναι περιττή φιλολογία.
- Και κάτι από μένα: Το «ο συ μισείς, ετέρω μην ποιήσεις» είναι παθητική καλοσύνη και δεν είναι αρκετό! Πρεσβεύω την ενεργητική καλοσύνη: «Κάνε στους άλλους όποιο καλό θέλεις να κάνουν εκείνοι σε σένα» Τότε είμαστε πλήρεις και θα ζούμε σ’ έναν καλύτερο κόσμο. Γνώμη ενός μη ειδικού είναι αυτή, αλλά ακούστε κάτι κι από έναν άθρησκο, (όχι άθεο!)
- Θα ήθελα να θυμίσω (στους παλιότερους, εννοώ, γιατί οι αναμνήσεις των νεότερων μόνο από καψουροτράγουδα μπορεί να είναι) ένα τραγούδι του φίλου μου Κώστα Χατζή, που τραγούδαγε πριν από χρόνια και μίλαγε για την Δημιουργία του κόσμου: «Έκανε μένα μελαψό, (Σημ.: Ο Κώστας Χατζής είναι τσιγγάνος,) άσπρο τον ένα μου αδελφό, μια κόκκινη, μια κίτρινη τις άλλες δυο αδελφές μου». Τότε δεν είχαν σπείρει ακόμη το μίσος στις καρδιές μας (απαιτείται μεγάλη δύναμη μυαλού και καρδιάς για να το αποφύγουμε το μίσος που σπέρνουν), και τραγουδάγαμε τέτοια.
Παράδειγμα για το υπ’ αριθ. 3 παραπάνω: Κάποιος είναι χτυπημένος από διερχόμενο αυτοκίνητο και κείται στην άκρη του δρόμου, ακόμη ζωντανός. Αν δεν σταματήσω να τον πάρω και να τον μεταφέρω σε νοσοκομείο κι ο άνθρωπος πεθάνει, ποιος τον έχει σκοτώσει; Μόνο εκείνος που τον κτύπησε ή και εγώ που αδιαφόρησα; Δεν του έχω κάνει κανένα κακό, δεν τον κτύπησα εγώ. Αλλά έχω δείξει απανθρωπιά, που μπορεί να στοιχίσει την ζωή ενός συνανθρώπου μας, άρα είμαι κι εγώ υπεύθυνος όσο κι εκείνος που τον κτύπησε.
Σας επανέλαβα την παραβολή του καλού Σαμαρείτη με σύγχρονους όρους. Για περισσότερα, ακούτε τα κηρύγματα του Μητροπολίτη μας, που είναι άνθρωπος εμπνευσμένος και πολύ ανθρώπινος! Κάτι καλό θα πάρετε. Εγώ σας λέω μόνο όσα αισθάνομαι. Ο Μητροπολίτης μας μπορεί και να σας τα τεκμηριώσει με διδαχές του Ευαγγελίου.
Μπλέξαμε όμως με τα θρησκευτικά και χάσαμε το θέμα μας. Και το θέμα μας ήταν και είναι το από πού έλκει το δικαίωμα η Εκκλησία να έχει γνώμη και άποψη για τους νόμους που ψηφίζονται στο Κοινοβούλιο. Μπήκαμε εμείς, ο λαός εννοώ, στα χωράφια της εκκλησίας; Τους είπαμε ποτέ αν εγκρίνουμε ή όχι το κάθε ψήφισμα που ψηφίζει η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος. Εκείνοι γιατί επεμβαίνουν στον πολιτικό γάμο και δεν βαφτίζουν τα παιδιά των παντρεμένων με πολιτικό γάμο; (Όχι όλοι, όπως και στον αντιρατσιστικό δεν ήταν όλοι οι ιεράρχες που γάβγιζαν). Γιατί θέλουν να έχουν γνώμη για το τι θα γράφει επάνω η ταυτότητά μου; Δημόσιο, κρατικό έγγραφο δεν είναι η ταυτότητα; Άρα το κράτος είναι αρμόδιο να κανονίσει ποια στοιχεία μου θα αναφέρει, όχι η Εκκλησία. Δεν είναι δικό της το θέμα. Αν όμως θέλουν οπωσδήποτε να έχουν οι πιστοί τους ταυτότητες που θα αναγράφουν και το θρήσκευμα, ας εκδώσουν θρησκευτικές ταυτότητες κι όποιος θέλει, να απευθύνεται στην ενορία του, με μια ληξιαρχική πράξη γεννήσεως-βαπτίσεως και να του βγάζουν μια στον ναό και το πρόβλημα λύθηκε. Χωρίς δημοψηφίσματα, συγκεντρώσεις υπογραφών και λοιπές επαναστατικές αηδίες.
Αυτή είναι η απορία μου. Που, μαζί μ’ αυτήν, είπαμε κι άλλα πολλά, που –πιστεύω– και σωστά και χρήσιμα ήταν.
ο θείος Τάκης (Παναγιώτης Περράκης)
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά.
Και
Του POPEYE bistro, Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.
Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου! Αυτό το τελευταίο σημαίνει (για όσους δεν καλοκαταλαβαίνουν ελληνικά,) ότι οι χορηγοί μπορεί να μην συμφωνούν με το θέμα ή με την ανάπτυξή του, δημοκρατικά σκεπτόμενοι όμως, δεν επεμβαίνουν).
