Μα, ποιους εκλέγουμε;

Να αρχίσουμε με μια παροιμία. “Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι”. Πιστεύω ότι την έχετε ακουστά. Απ’ αυτήν την παροιμία λοιπόν παίρνοντας αφορμή, αναρωτιέμαι ποιους εκλέγουμε. Σε δημοκρατικά πολιτεύματα τα πράγματα δεν είναι όπως τα ονειρεύομαι και τα σκέπτομαι εγώ, που θέλω μια ολιγομελή εξουσία να κάνει κουμάντο σε όλα και να ορίζει τους υποψηφίους του Κοινοβουλίου, χωρίς κόμματα και λοιπές αηδίες, που είδαμε πού μας κατάντησαν, αφού τους περάσουν πρώτα από πολύ ψιλό κόσκινο, για να ξέρουμε όλοι τι καπνό φουμάρουν. Στις δημοκρατίες τα πράγματα είναι αλλιώς: Εμείς εκλέγουμε, κατόπιν προτάσεων των κομμάτων βεβαίως, που −συνήθως− κάνουν λάθος, γιατί προτείνουν εκείνους που κουβαλάνε ψηφαλάκια. Και, ας είμαστε ειλικρινείς, ποιοι κουβαλάνε τα πολλά ψηφαλάκια; Οι φελλοί, οι φαύλοι με το μεγάλο στόμα και τις ακόμη μεγαλύτερες υποσχέσεις. Οι μετρημένοι αξιοκράτες τι ψηφαλάκια να κουβαλήσουν; Είναι σοβαροί και δεν λένε πολλά και υπόσχονται ακόμη λιγότερα.

 

Η ΝΔ λοιπόν πρότεινε στους Αχαιούς τον Νικολόπουλο, που εξελέγη κάμποσες φορές μέχρι που παραιτήθηκε απ’ την κυβέρνηση, για την ανακολουθία των προεκλογικών υποσχέσεων της ΝΔ, (υπενθυμίζω: Ζάππειον 1, Ζάππειον 2, όλα φούμαρα και φύκια για μεταξωτές κορδέλες,) και τελικά διεγράφη απ’ το κόμμα. Ίδρυσε την Χριστιανοδημοκρατική Ένωση ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων και εντελώς προσφάτως κατέκρινε την πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου για την ομοφυλοφιλική σχέση του και τον επικείμενο γάμο του με τον αγαπημένο του.

 

Τελικά είμαστε αρχοντοχωριάτες, για να το θέσω ευγενικά, ή “σκατόβλαχοι”, αν προτιμάτε κάτι πιο έντονο. Ποιος δίνει το δικαίωμα στον όποιον Νικολόπουλο, μωρέ, να προσβάλει οποιονδήποτε για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Ασπάζομαι αυτό που έλεγε ο πατέρας μου και όχι μόνο για σεξουαλικά θέματα: “Μια πιθαμή απ’ τον κώλο μας κι όπου θέλει ας μπει”. Τελεία και παύλα! Γιατί πρέπει να μ’ ενδιαφέρει εμένα τι κάνει με τον κώλο του ο κ. Πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου. Ας κάνει ο,τι θέλει, ούτε δικός μας πρωθυπουργός είναι, ούτε τον ψηφίσαμε για να εκλεγεί. Δηλαδή, κι αν τον είχαμε ψηφίσει, τι θα άλλαζε; Αν σας είπε κάποιος ότι θα αρνηθώ εγώ τον θείο Μάνο Χατζηδάκη και την ουράνια μουσική του, επειδή ήταν ομοφυλόφιλος, σας γέλασαν οικτρά! Έχω μάθει να κρίνω τους ανθρώπους απ’ τα έργα τους, όχι απ’ τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Αν ο εν λόγω είναι καλός για την πατρίδα του, οι σεξουαλικές του προτιμήσεις με αφήνουν παγερά αδιάφορο.

 

Έχω φίλους που είναι ομοφυλόφιλοι, φίλους που τους εκτιμώ α) για το μυαλό που έχουν μέσα στα κεφάλια τους και β) επειδή υπάρχει αλληλοσεβασμός. Στα πάνω από 50 χρόνια φιλίας, δεν με ενόχλησαν ποτέ, δεν έθιξα ποτέ την ιδιαιτερότητά τους, αν και πλειστάκις αναφερθήκαμε σε θέματα ομοφυλοφιλίας. Ήταν σαν να μην αφορούσε σ’ αυτούς το θέμα.

 

Πιστεύω ότι η συμπεριφορά μας έναντι των ομοφυλοφίλων έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Δεν συμπεριφερόμαστε όπως παλιότερα και οι ομοφυλόφιλοι/ες δεν χρειάζεται να κρύβονται πια και θα πρέπει το κράτος να φροντίσει να ψηφιστεί εκείνο το πολυαναφερόμενο σύμφωνο συμβίωσης. Είναι δικαίωμα του καθενός να ρυθμίζει την ζωή του όπως του κάνει κέφι φτάνει να μην βλάπτει τους άλλους. Είμαστε όλοι πολίτες της ίδιας χώρας και τα υβριστικά και προσβλητικά σχόλια του κ. Νικολόπουλου δεν μας χρειάζονται, γιατί μόνο χωριάτικο τσαμπουκά καφενείου (εκ του ασφαλούς) δείχνουν. Προσπαθήστε να απαντήσετε στην απλή ερώτηση: Αν βρισκόταν στην ίδια αίθουσα ευρωπαϊκού συνεδρίου ο κ. Νικολόπουλος με τον πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου, θα τον αποκαλούσε “πούστη”, όπως έκανε απ’ το “twitter”; Φυσικά και δεν θα το έκανε, ούτε θα σκεπτόταν ποτέ να προσβάλει και τον σύντροφό του. Γιατί, αν ο πρωθυπουργός είναι δημόσιο πρόσωπο και τον ξέρουμε, ποιος ξέρει και για ποιο λόγο τον σύντροφό του; Δεν προάγουν ούτε την ζωή, ούτε τις δημόσιες σχέσεις της χώρας μας συμπεριφορές σαν κι αυτή. Όπως δεν προάγουν και τις προσωπικές μας σχέσεις, το να εξυβρίζουμε ομοφυλόφιλους συνανθρώπους μας ή, όπως έγινε προχτές στην Αθήνα, να τους δέρνουμε και να τους τραυματίζουμε. Επειδή, απλά, κάνουν ότι κάνουμε κι εμείς, οι ετεροφυλόφιλοι: Ακολουθούν τις προτιμήσεις τους! Ακριβώς όπως κι εμείς!

 

Βέβαια το τελευταίο διάστημα φαίνεται να φουντώνει ο φασισμός κι ο ρατσισμός, αλλά αυτά είναι ξεσπάσματα ενός λαού που είναι καταπιεσμένος και θέλει να δείξει ότι έχει ακόμη δύναμη αντίδρασης. Και οδηγούνται στον τραμπουκισμό, την εύκολη λύση! Δεν μπορούν να δείρουν την κυβέρνηση. Τους ομοφιλόφιλους όμως μπορούν και τους δέρνουν με μεγάλη υπερηφάνεια, τα ζώα! Όταν τα πράγματα αρχίσουν να πηγαίνουν καλύτερα, ο κόσμος να βρίσκει δουλειά κι ένα τραπέζι γεμάτο, ο φασισμός θα ξαναπάει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, όπως γίνεται πάντα. Μιλήστε στους Γερμανούς, τους Ισπανούς, τους Πορτογάλους για φασισμό και θα πάρετε πληρωμένη την απάντηση. Γιατί τώρα δεν πεινάνε όπως πείναγαν κάποτε. Μήπως σας έπεισαν ότι η Γερμανία γέμισε ξαφνικά τέρατα το 1933, που εξαφανίστηκαν, ως δια μαγείας, το 1945; Ε, δεν είναι έτσι! Μέχρι το 1933 πείναγαν και, λίγο μετά το 1945 είχε αρχίσει η ανόρθωση. (Δεν αναφέρθηκα στους Ιταλούς, γιατί αυτοί είναι μια κατηγορία ηλιθίων μόνοι τους. Είχαν φασισμό, χωρίς να έχουν πεινάσει!) Μέχρι τότε όμως, μέχρι ν’ αρχίσει και η δική μας η ανόρθωση, ας αναρωτηθούν οι δικοί μας φασίστες: Στις τάξεις τους δεν έχουν ομοφυλόφιλους; Θα είχε ενδιαφέρον να πάρουμε μια απάντηση και σε περίπτωση αρνητικής απάντησης, θα είχα να προτείνω εξετάσεις από γιατρούς. (Κωλοβυθομέτρηση το λέγαμε στο στρατό).

 

Καταλάβατε τώρα τη σχέση της παροιμίας της αρχής με το σκεπτικό μου; Δεν μας χρειάζονται τέτοιου είδους σχόλια και συμπεριφορές. Και δεν εννοούσα ότι το κεφάλι είναι οι εκλεγμένοι άρχοντες ούτε η κυβέρνηση. Στις δημοκρατίες το κεφάλι είμαστε εμείς, γιατί εμείς τους βάζουμε στις θέσεις που κατέχουν. Με τις ψήφους μας, με τον φανατισμό μας, με την βλακεία μας. Τώρα όμως μπαίνουμε σε άλλο θέμα και θα μας πάει πολύ μακριά. Ας το αφήσουμε για τότε που θα έχει κόψει η ζέστη.

 

Συμπέρασμα απ’ τα παραπάνω: Όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα στη ζωή και την απόλαυση και οι ομοφυλόφιλοι έχουν το δικαίωμα να μπορούν να συμβιώσουν με όποιον κάνουν κέφι, να έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις και δικαιώματα που έχουν και οι παντρεμένοι, να μπορούν να κληρονομήσουν ο ένας τον άλλον και να υιοθετήσουν παιδιά. Δεν κατάλαβα. Δεν ξέρετε τι ζωή διάγουν ορφανά ή εγκαταλελειμμένα παιδάκια στα ιδρύματα; Να πάτε να δείτε! Αλλά ίσως σας βάζω δύσκολα. Ρίξτε μια ματιά γύρω σας λοιπόν. Πόσα διαζευγμένα ζευγάρια θα δείτε; Πόσοι γνωστοί σας έχουν χωρίσει; Δεν ρωτάτε τα παιδιά τους να σας πουν τις εμπειρίες τους; Για τολμήστε το και ξανασυζητάμε γι’ αυτό το θέμα.

 

Ανοιχτά μυαλά μας χρειάζονται, φίλοι μου! Οι ομοφυλόφιλοι/ες τα έχουν; Εμείς; Μπορούμε να δεχτούμε το διαφορετικό;

 

ο θείος Τάκης (Παναγιώτης Περράκης)

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά.                                                         

Και

Του POPEYE bistro, Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου! Αυτό το τελευταίο σημαίνει (για όσους δεν μπορούν να καταλαβαίνουν ελληνικά,)  ότι οι χορηγοί  μπορεί και να μην συμφωνούν με το θέμα ή με την ανάπτυξή του, δημοκρατικά σκεπτόμενοι όμως, δεν επεμβαίνουν.