Μια μυστήρια μπίρα

Με γοητεύουν τα παράξενα πράγματα! Εσάς; Όχι πως θα αποφάσιζα να τα δοκιμάσω ποτέ, ας είμαστε σοβαροί! Αλλά δεν έχω αντίρρηση να τ’ ακούω. Θα αναρωτιέστε τώρα πώς μου ήρθε αυτό. Να, εκεί που διάβαζα προχτές τον «Αναγνώστη Πελοποννήσου» (ηλεκτρονική έκδοση, τον έντυπο θα τον διαβάσω αύριο,) πήρε το μάτι μου και την είδηση ότι οι Γιαπωνέζοι φτιάχνουν μια μυστήρια μπίρα. Δεν της βάζουν μέσα, λέει, νεράκι από καμιά πηγή, αλλά κόβουν και μεταφέρουν παγόβουνα απ’ τους πόλους, τα λιώνουν και βάζουν το νερό στην μπίρα. Που είναι μια μέθοδος που έχει πολλά μειονεκτήματα. Άσε που ανεβάζει το κόστος σε ύψη δυσθεώρητα. Γιατί, πώς να το κάνουμε τώρα; άλλο πράγμα να έχεις την πηγή δίπλα σου και να παίρνεις όσο νεράκι σου χρειάζεται για τη δουλειά κι άλλο πράγμα να στέλνεις κόσμο στον πόλο και καράβια, να κόψουν το κομμάτι, να το δέσουν και να το ρυμουλκήσουν μέχρι την αποβάθρα του ζυθοποιείου. Εκεί θα πρέπει να μπει σε ειδική δεξαμενή, να θερμανθεί για να λιώσει και να χρησιμοποιηθεί στην παρασκευή της μπίρας. Εκτός απ’ το γεγονός ότι αυτή η δουλειά μπορεί να γίνεται μόνο μερικούς μήνες το χρόνο, αλλιώς το παγόβουνο θα έχει μείνει το μισό, όταν φτάσει στην δεξαμενή του ζυθοποιείου, που είναι βεβαίως ένα πρόβλημα, που οι ειδικοί θα έχουν λύσει, μια απορία έχω εγώ: Οι όγκοι πάγου που ρυμουλκούνται και μπαίνουν στις δεξαμενές για να λιώσουν, πώς καθαρίζονται απ’ τα ούρα και τα κόπρανα των πολικών άρκτων και των άλλων ζώων που ζουν εκεί; Άσε που η μπίρα θα είναι πανάκριβη και θα ψάχνουν οι ζυθοποιοί να βρουν εκατομμυριούχους πελάτες, να πιουν από μία (1). Θεωρώ την επένδυση ασύμφορη και ούτε που θα σκεπτόμουνα να επενδύσω σε τέτοιο σχέδιο. Ε, να μην μπω μέσα σόλο καπίκι, δεν κάνει. Άσε που έχω ακούσει ότι πουλάνε και εμφιαλωμένο νερό απ’ τα παγόβουνα. Και το διαφημίζουν κιόλας ως νερό εκατομμυρίων ετών… Μπαγιάτικο, μ’ άλλα λόγια. Πιέστε σάπιο νερό, πληρώνοντάς το βαπορίσιο!

 

Και μετά σου λένε οι «ειδικοί», που πάντα θέλουν να μας φοβίζουν, ότι μειώνονται οι όγκοι του πάγου στον Β. Πόλο και ότι αυτό οφείλεται στην υπερθέρμανση του πλανήτη και λοιπές αηδίες. Μην μου πείτε ότι πιστεύετε και σεις αυτές τις κουταμάρες. Θα μου πεις τώρα ότι με τόση μπλε μπίρα (μπλε είναι, λουλακιά!) που θα φτιάχνουν στην Ιαπωνία, πώς να μην μειωθούν οι πάγοι; Καλά, το πίστεψα κι αυτό…

 

Διάβασα επίσης για extreme ποδηλασία πάνω στις αψίδες μιας γέφυρας. Δεν είμαστε καλά, μου φαίνεται. Αυτό δεν είναι βόλτα με ποδήλατο. Ρίψη από μεγάλο ύψος χωρίς αλεξίπτωτο είναι. Κι αν το επιχειρήσεις, τι περιμένεις, ρε φίλε. Δεν θα βρούμε τίποτα να θάψουμε, απλά είναι τα πράγματα. Είναι, μου λένε, τα extreme σπόρ. Να διακινδυνεύω να βγω αλοιφή με κάθε ένα απ’ αυτά, για να νιώσω την αδρεναλίνη μου να τινάζεται στα ύψη. Ευχαριστώ πολύ, δεν θα πάρω. Πάσο, βρε παιδιά, πώς το λένε; Ξέρω άλλους τρόπους, ακίνδυνους και πολύ ευχάριστους, με καταλαβαίνετε, έτσι δεν είναι; Δεν μπορώ να σας τους αναπτύξω αναλυτικά εδώ, γιατί θα μας πιάσει το Ηθών, αλλά μπήκατε στο νόημα.

 

Δεν είναι θέμα δειλίας, πώς να σας το εξηγήσω; Όταν χρειάζεται, είμαι γενναίος και μπαίνω μέσ’ τα όλα, αλλά να χρειάζεται. Αν δεν χρειάζεται, γιατί να το κάνω; Για να μου τύχει καμιά στραβιά και ν’ αφήσω τον αδελφό μου ανάδελφο; Και πάλι πάσο. Δεν τα καταλαβαίνω αυτά τα πράγματα. Αν τα κάνουν τ’ αμερικανάκια, εν τάξει είναι. Η κάθε οικογένεια εκεί έχει 5-6 παιδιά, αν σκοτωθεί και κανένα, το θάβουν και κάνουν άλλο. Το κακό όμως είναι ότι μας έρχονται κι εδώ. Θέλουμε κι εμείς, –οι νέοι μας ειδικά,– κάτι λίγο απ’ το ΗΠΑτζήδικο όνειρο και παπαγαλίζουμε. Ο,τι δούμε, να το αντιγράψουμε αμέσως! Το αντιγράφουμε και τρώμε τη μούρη μας πολλές φορές. Πάντως δεν είναι για μένα αυτά τα πράγματα, όχι τώρα, που έφτασα να έχω 7-8 εγγόνια και δεν ξέρω τι να τα κάνω. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τα… αποφεύγω! Απ’ τα νιάτα μου δεν μου πήγαιναν αυτά τα ακραία πράγματα. Στους ΗΠΑτζήδες πάνε μόνο, που πήγαιναν παλιότερα στο μπαρ της γειτονιάς τους και ξέσπαγαν στο milk-shake, ενώ τώρα άντε να πίνουν και καμιά μπίρα, όχι απ’ την μπλε, που λέγαμε παραπάνω, πού να βρουν $8 το μπουκαλάκι; Απ’ αυτές τις μεξικάνικες πίνουν, που τις έχουμε κι εδώ και, όσοι… «ξέρουν», τις χαρακτηρίζουν… αριστούργημα. Ρε παιδιά, παρατηρώ εγώ, οι Γερμανοί 1300 χρόνια, μπορεί και παραπάνω, παιδεύονται να πετύχουν το αριστούργημα κι ακόμη δεν τα ’χουν καταφέρει, οι Μεξικανοί πώς τα κατάφεραν σε τόσο σύντομο διάστημα; Απάντηση δεν παίρνω. Αυτό θα έλειπε να έπαιρνα. Την πίνουν όμως και παπαγαλίζοντας το ΗΠΑτζήδικο όνειρο, με ξενερώνουν. Λες και δεν έχουμε άλλους τρόπους διασκέδασης εδώ. Και πίνουν απ’ το μπουκάλι. Έτσι βλέπουν στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, έτσι κάνουν. Το έχω πει σε πολλούς: Η μπίρα θέλει ποτήρι! Για να φεύγει το επιπλέον γκάζι, που θα μας φουσκώσει, αλλά εγώ τα λέω, εγώ τ’ ακούω. Θα ρωτήσετε τώρα: Τα ξέχασες τα νιάτα σου; Δεν τα ξέχασα, αλλά εγώ άκουγα τους μεγαλύτερους. Κάτι παραπάνω από μένα ήξεραν. Άλλου είδους κουζουλάδες έκανα εγώ τότε.

 

Πάντως την μπλε μπίρα, αν την βρείτε ποτέ, μην την πιείτε. Μπορεί να είναι μολυσμένη! Τόσα ζωάκια θα κυκλοφόρησαν πάνω στο παγόβουνο, δεν θα αφόδευσε κανένα εκεί πέρα; Τι λέτε;

 

ο θείος Τάκης (Παναγιώτης Περράκης)

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της

Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.

Και

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου! Αυτό το τελευταίο σημαίνει (για όσους δεν μπορούν να καταλαβαίνουν ελληνικά,)  ότι οι χορηγοί  μπορεί και να μην συμφωνούν με το θέμα ή με την ανάπτυξή του, δημοκρατικά σκεπτόμενοι όμως, δεν επεμβαίνουν.