Τι θα αλλάξει αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ; (ΙΙ)

Συνεχίζουμε με τα δυσάρεστα. Ξεκινάω απ’ την Παιδεία:

 

Κάτι αλλάζει στα ελληνικά πανεπιστήμια. Στα μεγάλα ΑΕΙ εξελέγησαν επιτέλους άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τη διοίκησή τους, όχι για συναλλαγές με συνδικαλιστές και κομματικούς παράγοντες. Την ώρα όμως που η πανεπιστημιακή κοινότητα δείχνει σημάδια υπευθυνότητας, το πολιτικό σύστημα επιδίδεται σε ένα κρεσέντο ανευθυνότητας. Τελευταίο, κορυφαίο παράδειγμα οι μετεγγραφές. Η Βουλή ψήφισε ένα νόμο χωρίς να υπολογίσει κανείς τις συνέπειές του. Χιλιάδες οικογένειες περιμένουν με αγωνία να δουν αν τα παιδιά τους θα μπορέσουν να εγγραφούν σε άλλο πανεπιστήμιο από αυτό στο οποίο πέτυχαν. Οι πρυτάνεις βρίσκονται σε απελπισία, γιατί καλούνται με ελαττωμένους προϋπολογισμούς να δεχθούν πολύ περισσότερους φοιτητές από αυτούς που σχεδίαζαν αρχικά. Δεν είναι δικαιολογία ότι ο νόμος ψηφίσθηκε. Να αναλάβει η κυβέρνηση την ευθύνη και να ανακαλέσει ένα ρουσφέτι που δεν μπορεί να υλοποιηθεί και το οποίο διαλύει τα πανεπιστήμια και εξοργίζει βαθύτατα την κοινωνία.

 

Αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, τα Πανεπιστήμια θα κομματικοποιηθούν περισσότερο απ’ ό,τι είναι τώρα, οι τελειόφοιτοι θα πρέπει να εγγραφούν, αν δεν το ’χουν κάνει ήδη, σε κάποιο κόμμα, να πληρώσουν την συνδρομή τους για να εξασφαλίσουν την μεσολάβηση της παράταξης για να πάρουν πτυχίο, –κάτι άκουσα για €3000 και άνω– και μετά θα αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ κόμματος και Πανεπιστημίου, για να πάρει ο φοιτητής πτυχίο. Λέγεται, –έτσι ακούω και δεν θέλω να το πιστέψω,– ότι γίνεται και τώρα, τότε όμως θα είναι κανόνας!

 

Πάμε στην οικονομία τώρα:

 

Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι έχουν κεφαλαιοποιήσει τη «ζημία ΣΥΡΙΖΑ» στους πολιτικούς σχεδιασμούς τους. Είναι σίγουροι πλέον ότι δεν θα υπάρξουν λιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί, αλλά θα έχουμε μία από τα ίδια με ολίγον από επαναστατική ρητορική. Έτσι κι αλλιώς, με εξαίρεση δύο-τρεις, οι υπουργοί της νυν κυβέρνησης θα μπορούσαν να αναπαράγουν το υπάρχον σύστημα υπό οιανδήποτε πολιτική σκέπη. («Αν ο ΣΥΡΙΖΑ σεβαστεί τα μνημόνια, μπορούμε και να συγκυβερνήσουμε», φέρεται να είπε ο κ. Βορίδης, υπουργός της κυβέρνησης και, αν το είπε, με γέμισε απορίες εμένα).  Αν ήταν στην αντιπολίτευση θα έδιναν μάχες για να μη γίνει η αξιολόγηση των δημόσιων υπαλλήλων, όπως ακριβώς τις δίνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Ας μην ξεχνάμε την «αγωνιστική παράδοση» του κ. Αργύρη Ντινόπουλου, ο οποίος σκαρφάλωνε πάνω στις μπουλντόζες για να μη γίνουν κάποια έργα.

 

Δυστυχώς στην Ελλάδα όλες οι αντιπολιτεύσεις μαθαίνουν, –αν μαθαίνουν– στου κασίδη το κεφάλι. Αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση με πολλές υποσχέσεις και σιγά σιγά προσαρμόζονται. Γι’ αυτό είπα πριν «αν μαθαίνουν». Η προσαρμογή όμως αυτή έχει κόστος, κατ’ αρχάς τριβής. Οι κυβερνώντες τρίβονται με την πραγματικότητα και κατόπιν αρχίζει το κόστος προσαρμογής. Αυτό θα είναι και οικονομικό (οι πειραματισμοί κοστίζουν), αλλά και πολιτικό. Ο κ. Αντώνης Σαμαράς έχασε ένα μεγάλο κομμάτι της δεξιάς παράταξης επειδή κάποια σαΐνια τον συμβούλευσαν κάποτε να εντάξει τη Ν.Δ. στο αντιμνημονιακό μέτωπο. Και όταν χρειάστηκε να κάνει τη στροφή, το κόμμα του έμεινε λειψό. Αναφέρομαι ειδικά στο «Ζάππειο Ι» και «Ζάππειο ΙΙ». Κι αυτή είναι μια απ’ τις απορίες μου, αν ο κ. Βορίδης είπε τα παραπάνω. Γιατί, αν ο ΣΥΡΙΖΑ σεβαστεί τα μνημόνια, για ποιο λόγο να τον ψηφίσει ο κόσμος; Για «μία από τα ίδια»; Τα έχουμε φάει με το κουτάλι αυτά, δεν μας χρειάζονται άλλα.

 

Ίσως, βεβαίως, ο κ. Βορίδης να εννοούσε ότι ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποχρεωθούν να κάνουν την δήλωση σεβασμού στα μνημόνια, όπως λέγαμε και προχτές το Σάββατο και όπως υποχρεώθηκε ο κ. Σαμαράς. Αλλά και έτσι να είναι, πάλι προσκρούομε σε τοίχο και η παραπάνω ερώτηση παραμένει. Θα δείξει το πράγμα. Το μέλλον κρατάει όλες τις απαντήσεις κι εμείς τώρα μόνο προβλέψεις μπορούμε να κάνουμε.

 

Έτσι θα γίνει και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα έχουμε επαναστατικά αλυχτίσματα, θα υπάρχουν στελέχη του με διάφορες «φαεινές» ιδέες για «σοσιαλιστική προσαρμογή της καπιταλιστικής κρίσης» και στο τέλος θα κατανοήσουν όλοι ότι δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν γενέσθαι των δεόντων. Εν τω μεταξύ, όμως, οι πειραματισμοί θα έχουν κοστίσει πολλά στην εθνική οικονομία. Τα λεφτά που σκοπεύει να ρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ σε αναπτυξιακές τράπεζες κι άλλους φορείς θα λείψουν από αλλού, (δεν έχουμε δα και κάναν πακτωλό χρημάτων και το κέρας της Αμάλθειας λειτούργησε κι έβγαζε καλούδια μόνο για τον Δία στο Δικταίο άντρο,) ή θα προέλθουν από νέους φόρους. Μέχρι να καταλάβουν ότι η γραφειοκρατία δεν δημιουργεί ανάπτυξη, θα έχουν σπαταληθεί πολλά. Αφήστε δε που θα ’χουμε και διάφορους σαν τον κ. Σίμο Ρούσσο, που θα μας ζαλίζουν με τις καινοφανείς ιδέες τους περί νομιμότητας.

 

Το πρόβλημα σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ακόμη δεν έχει απορροφήσει τα μαθήματα του παρελθόντος. Αυτά που δίδαξε ακόμη και ο Ανδρέας Παπανδρέου: Τα αντιγράφουμε από ομιλία του στη Βουλή, που έγινε στις 6 Δεκεμβρίου 1985, κατά τη συζήτηση προ ημερησίας διατάξεως για τα μακροπρόθεσμα οικονομικά προβλήματα της χώρας. Ρωτούσε λοιπόν τους σύγχρονούς του, επαναστατημένους της Προόδου, ο Ανδρέας Παπανδρέου, και τα ερωτήματά του δυστυχώς παραμένουν επίκαιρα για τον ΣΥΡΙΖΑ: «Είναι αριστερή η πολιτική που συντηρεί την απασχόληση σε κλινικά νεκρές επιχειρήσεις ή σε μη βιώσιμους κλάδους που στηρίζονται σε συνεχείς επιδοτήσεις, οι οποίες πληρώνονται από το κοινωνικό σύνολο; Είναι αριστερή μια πολιτική ασφυκτικών διοικητικών ελέγχων στην αγορά; Γιατί η αγορά πάντα εκδικείται… Δεν είναι ασφαλώς αριστερή μια πολιτική εσωστρέφειας και άρνησης κάθε μορφής συμμετοχής στον ανταγωνισμό. Σ’ αυτά τα θέματα πρέπει να τοποθετηθούν τα πολιτικά κόμματα, τα κόμματα στη Βουλή (και όσα άλλα ξεφυτρώσουν μέχρι τις εκλογές ή έχουν ήδη κάνει αισθητή την παρουσία τους από τις ευρωεκλογές κι εδώ). Πρέπει να ξέρουμε τι ακριβώς προτείνουν, τι καταγγέλλουν. Αυτό είναι βασικό για την ύπαρξη ενός αποδοτικού εθνικού διαλόγου».

 

Αυτό που κατάλαβε ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν είδε το 1985 τη χρεοκοπία με τα μάτια του: «Ο ιδιωτικός τομέας», έλεγε ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, «θα παίξει σημαντικό ρόλο. Είναι όνειρο θερινής νυκτός ότι ο δημόσιος τομέας όπως είναι σήμερα είναι σε θέση να αναλάβει και ευθύνες που σήμερα έχει ο ιδιωτικός τομέας. Λέμε μια πραγματικότητα…». Τα έλεγε αυτά ο Α. Παπανδρέου, αλλά άλλα έκανε και φτάσαμε έως εδώ. Θα τα βρει η Ιστορία αυτά…

 

Εν ολίγοις, αλλιώς σκέπτομαι την αριστερή πολιτική εγώ: Σαν νοικοκύρεμα, σαν αυτάρκεια, σαν δικαιοσύνη. Όχι σαν κραυγές υπέρ της μη αξιολόγησης των δημοσίων λειτουργών, της πλήρους κομματικοποίησης των Πανεπιστημίων, της ασυμφωνίας και των κενών επαναστατικών διακηρύξεων, που θα πραγματοποιηθούν –αν πραγματοποιηθούν ποτέ– σε βάθος χρόνου.

 

Καταλάβατε; Τίποτα δεν θ’ αλλάξει, γιατί όλα τα κόμματα είναι στο σύστημα . Δεμένους μας πάνε! Και δεν είναι ερώτηση αυτό σήμερα. Διαπίστωση είναι…

 

ο θείος Τάκης (Παναγιώτης Περράκης)

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της

 

Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.

 

Και

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου!