Πολυτεχνείο (ΙΙ)

Θα ήθελα να κάνουμε μια έρευνα και αριθμητική. Η έρευνα πρώτα: Την Ηλένια την βρήκαμε ή την ψάχνουμε ακόμη; Βεβαίως την βρήκαμε και ήταν κάπου στην Ωκεανία, Αυστραλία, Ν. Ζηλανδία, θα σας γελάσω, αλλά κάπου εκεί κάτω πάντως, μπορεί και στην Αγγλία. Πάντως δεν είχε καμιά σχέση με το στύλο που ήταν κρεμασμένη η φωτογραφία της, με ένα δακρύβρεκτο κείμενο, που έκανε αγοράκια και κοριτσάκια να δακρύζουν. Ο ανώμαλος που την έβαλε εκεί, αφού –υποτίθεται– την είχε ψάξει έναν ολόκληρο χρόνο, την κόλλησε και στον στύλο, μήπως και του την βρουν άλλοι. Ε, δεν είμαστε σοβαροί, πάει και τελείωσε.

 

Το τι ακούσαμε τότε δεν περιγράφεται. 41 χρόνια τώρα ακούμε για τα ηρωικά παιδιά που έριξαν την χούντα. Καλά, πότε την έριξαν και δεν το κατάλαβα; Εγώ πού ήμουν τότε; Ο πόλεμος έριξε την χούντα, αν θέλετε να ξέρετε. Επειδή οι δικτάτορες-στρατιωτικοί δεν είχαν τα κότσια να τον διεξάγουν. Μόνο να ρίχνουν ζάχαρη στα ντεπόζιτα των τανκς ήξεραν και να κατηγορούν τους κομμουνιστές, ή να φυλάνε τους κρατούμενους στην Μακρόνησο. Αν είχαν ακούσει τον Κίσινγκερ, που είχε πει ότι αναμενότανε αλλαγή στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδος, που έγινε, αλλά όχι όπως την εννοούσε ο Κίσιγκερ, με τον Αραπάκη, δηλαδή, τον τότε αρχηγό του Π.Ν. Κάπως ξέφυγε η δουλειά και στο συμβούλιο της δημοκρατίας, πρόεδρος ο Φαίδων Γκιζίκης, εκείνη η γάτα με πέταλα, ο Ευ. Αβέρωφ, πέταξε το όνομα «Καραμανλής» και πήγαν κατά διαόλου τα σχέδια των ΗΠΑτζήδων, που όμως είχαν εναλλακτικές λύσεις. Αυτό είναι άλλο κεφάλαιο όμως.

 

Αφού βρήκαμε την Ηλένια λοιπόν, καιρός να κάνουμε και λίγη αριθμητική. Πόσοι νομίζετε ότι ήταν οι νεκροί του Πολυτεχνείου; Θα σας πω εγώ τι νομίζετε: Από δώδεκα (12), μέχρι όσοι νομίζετε. Έχω ακούσει νούμερα που σε κάνουν ν’ ανατριχιάζεις. Κυκλοφορούν διάφοροι κατάλογοι στο διαδίκτυο, για ψάξτε λιγάκι.

 

Δεν μου λέτε τώρα; Πόσοι νεκροί υπήρξαν μέσα στο Πολυτεχνείο; Απάντηση: Κανείς! Κανείς μέσα στο Πολυτεχνείο. Έξω υπήρξαν. Αν είχαν σκοτωθεί άνθρωποι εκεί, μέσα στη Σχολή ή στον περίβολό της, η Σύγκλητος θα είχε βάλει μια πλάκα με τα ονόματά τους. Αν όχι το 1973, μετά την μεταπολίτευση τουλάχιστον. Την έχετε δει πουθενά; Ασφαλώς και δεν την έχετε, γιατί δεν υπάρχει. Αντ’ αυτής υπάρχει μια πλάκα, σκόπιμα(;) μισοσβησμένη, που μνημονεύει τους νεκρούς φοιτητές κατά την περίοδο 1941-1944. Και η κεφάλα του Σβορώνου! Ε, δεν είμαστε σοβαροί, πάει και τελείωσε.

 

Υπάρχουν δυο επίσημα πορίσματα με ονόματα των νεκρών, ένα του εισαγγελέα Τσεβά και ένα του αστυνόμου Σαμπάνη. Ο πρώτος έχει περιλάβει 18 ονόματα και ο δεύτερος 12. Σημειωτέον ότι ο αστυνόμος Σαμπάνης είχε εκδιωχθεί απ’ το Σώμα απ’ τον Γ. Παπαδόπουλο και επανεφέρθη απ’ το ΠαΣοΚ, ως υπαρχηγός της Αστυνομίας και του ανετέθη η έρευνα για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου.

 

Το ΤΕΕ με απόφαση του υπουργού Γ-Α Μαγκάκη απένειμε τιμητικές συντάξεις στις οικογένειες των νεκρών φοιτητών. Πόσοι παρουσιάστηκαν να τις λάβουν; Κανείς! Τα συμπεράσματα δικά σας και μην μου πείτε ότι κανείς τους δεν είχε οικογένεια.

 

Ανέσκαψαν και τον γύρω χώρο του νεκροταφείου Ζωγράφου, γιατί ο τότε δήμαρχος, Μπέης, είχε δηλώσει με αρκετή σοβαροφάνεια, (όχι σοβαρότητα, είναι δυο διαφορετικά πράγματα,) ότι είχαν θάψει εκατοντάδες νεκρούς σε ομαδικό τάφο, έξω απ’ το νεκροταφείο. Τέτοιος τάφος δεν βρέθηκε ποτέ. Ε, δεν είμαστε σοβαροί, πάει και τελείωσε.

 

Ίσως σας γεννήθηκε η απορία τώρα, αν όχι σε όλους, τουλάχιστον στους προοδευτικούς, από πότε έγινα χουντικός. Αν θέλετε απάντηση σε μια ηλίθια απορία, θα απαντήσω: Δεν έγινα χουντικός. Τους απεχθανόμουν και τους απεχθάνομαι, γιατί ήταν ηλίθια πιόνια μιας εχθρικής δύναμης (των ΗΠΑ)! Αλλά πάντα κατηγορώ κάποιους βάσει στοιχείων και γεγονότων και το να αφήσω μερικούς επιτήδειους, στην προκειμένη περίπτωση, όλα τα κόμματα, να με γεμίζουν αλογόμυγες, δεν είναι του χαρακτήρα μου, τι να κάνουμε τώρα; Άρα δεν μπορώ να κατηγορήσω τους χουντικούς για εκατόμβες νεκρών, γιατί δεν υπήρξαν εκατόμβες νεκρών, δεν άνοιξαν ομαδικοί τάφοι, όπως μας είπε ο φαιδρός Μπέης. Και τους χαρακτηρίζω ηλίθια πιόνια γιατί υπάρχουν άλλοι τρόποι να πετύχεις το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, χωρίς φυλακίσεις, εξορίες και βασανιστήρια και οι πάτρωνές τους, θα έπρεπε να τους είχαν διδάξει αυτούς τους τρόπους στα πιόνια τους, γιατί με τις μεθόδους που ακολούθησαν, κατατρέχοντας μια μερίδα συμπολιτών μας, τους ατσάλωσαν τους αριστερούς κι από περιθωριακούς, τους έφεραν στο επίκεντρο της ζωής, της κουλτούρας και της πολιτικής. Γι’ αυτό λέω συχνά ότι τα κακά της δικτατορίας μας χτύπησαν μετά που έπεσε η δικτατορία, για κάτι τέτοια παράξενα.

 

Αν είχε βρεθεί έστω και μια μάνα, ένας πατέρας, να ψάχνουν το εξαφανισμένο παιδί τους, θα έβλεπα την όλη μυθογραφία των νεκρών με άλλο μάτι. Ακούσατε τίποτα τέτοιο; Εγώ πάντως, όχι.

 

Δεν πρόκειται να ισχυριστώ ότι οι 18 ή 12 νεκροί δεν είναι πολλοί. Ήταν άνθρωποι! Ακόμη και ένας να ήταν ο νεκρός του Πολυτεχνείου, πολύ θα ήταν! Και δεν υπήρχε λόγος να πεθάνουν. Πέθαναν γιατί ήθελε η Πρεσβεία των ΗΠΑ και η CIA να παίξουν τα ανήθικα παιχνίδια τους, εις βάρος ενός ολόκληρου λαού, κάποιοι άλλοι είχαν υπέρμετρες φιλοδοξίες και πήραν υποσχέσεις, (για τους αυτοχρισμένους αρχηγούς της εξέγερσης λέω) και κάποιοι άλλοι ονειρεύονταν την Μεγάλη Ελλάδα, κάνοντάς την… μικρότερη, (οι του β΄ γύρου της δικτατορίας).

 

Δεν τους συγχωρώ ποτέ! Ήταν τυχεροί δε που δεν ήταν στην αρχή κάποιος σαν κι εμένα όταν έπεσαν. Γιατί θα είχε εφαρμοστεί η απόφαση του δικαστηρίου που τους δίκασε και θα είχαν εκτελεστεί την ίδια μέρα. Με τηλεοπτική κάλυψη στο Πανελλήνιο! Δεν παίζουμε με την Πατρίδα!

 

Σας είπα την γνώμη μου για το Πολυτεχνείο και ξέρω ότι οι περισσότεροι δεν συμφωνείτε, αλλά εγώ ακόμη αναρωτιέμαι τι γιορτάζουμε τα τελευταία 40 χρόνια. Μια προβοκάτσια; Την καπηλεία των αγώνων των φοιτητών να μας έρθει μια ακόμη σκληρότερη χούντα; Γιατί τελικά αυτό έγινε. (Παρακαλώ, διαφωτίστε με). Ευχαριστώ πολύ, δεν θα πάρω!

 

ο θείος Τάκης (Παναγιώτης Περράκης)

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της

 

Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.

 

Και

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου!