Πού βρισκόμαστε;
Βρισκόμαστε στο… Για σιγά… Αν σας το πω από τώρα, χωρίς αιτιολόγηση, το κείμενο θα έχει δεκαπέντε λέξεις όλες – όλες και δεν θα δημοσιευτεί. Πρώτα πρέπει να εξηγηθούμε… Ας αρχίσουμε λοιπόν.
Λέτε να ζούμε μια φάρσα; Ακόμη κι αν πολλοί από μας είναι συνυπεύθυνοι γι’ αυτήν την κατάσταση ή αδιάφοροι και αμέτοχοι ή δεν μπορούν να την κατανοήσουν, δεν παύει να είναι μια φάρσα. Γιατί το πρωταρχικό σ’ όλην αυτήν την ιστορία είναι η πορεία του Έθνους, όλων μας, σε μια περιπέτεια κι ένα μπέρδεμα που ποτέ δεν θα επιλέγαμε. Αν είχαμε τα μυαλά μέσα στο κεφάλι κι όχι πάνω απ’ τη σκούφια. Την επιλέξαμε όμως…
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι μ’ έναν πρωτόγνωρο αμοραλισμό, όπου πρώην υπουργοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ επεξεργάζονται παράνομα σχέδια για δημιουργία παράλληλου τραπεζικού συστήματος και κλοπή προσωπικών δεδομένων μας ή την εισβολή τους στην Τράπεζα της Ελλάδος και ληστεία €22 δις, που θα τα έδιναν στον λαό;
Αντιμετωπίζουμε έναν σκληρό κυνισμό, που δικαιολογεί τα πάντα, φτάνει να μείνει το κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, ανέπαφο; Αλλά δεν είναι το κόμμα που πρέπει να προστατεύσουμε. Η πατρίδα είναι που χρειάζεται προστασία. Όχι το όποιο κόμμα. Και η μόνη προστασία της πατρίδας είναι η αλήθεια, από στόματος των πολιτικών, όλων των πολιτικών, γιατί δεν θα έλεγα ποτέ ότι οι αντιπολιτευόμενοι μας λένε αλήθειες. Πρέπει να δοθούν εξηγήσεις στους πολίτες, για να ξέρουμε πού πατάμε και πού βρισκόμαστε κι όταν καλούμαστε στις κάλπες, να μην ψηφίζουμε άρες, μάρες, κουκουνάρες, όπως κάνουμε συνήθως. Το ατύχημα είναι ότι δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος ή κάποιοι που να μας πουν αλήθειες.
Μέσα σ’ όλ’ αυτά τα λήμματα λοιπόν, αρμενίζουμε σαν κοινωνία, χωρίς να ξέρουμε πού θέλουμε να φτάσουμε, αν είναι ποτέ δυνατό να φτάσουμε κάπου έτσι. Ίσως έχουμε συνηθίσει σ’ αυτήν την κατάσταση και μας αρέσει κιόλας, που βεβαίως είναι άρρωστη και τοξική κατάσταση, αλλά, κάτω απ’ το φως της σύγχρονης ψυχολογίας, εξηγείται. Όπως εξηγείται κάτι επίσης πολύ άρρωστο που είχα ακούσει κάποτε: Ο δεσμός που δημιουργείται ανάμεσα σε βασανιστή και βασανιζόμενο, που λέγεται ότι έτσι είναι μεν, αλλά δεν ξέρω αν ισχύει. Πολύ ανώμαλο μου φαίνεται… Αυτή η εξοικείωση μας με το παράλογο με αφήνει έκπληκτο.
Όπως αυτή η εμμονή ορισμένων στην δραχμή. Τι περιμένουν, δηλαδή, απ’ την δραχμή; Να γίνει καμιά παλιγγενεσία; Δεν καταλαβαίνουν απλά πραγματάκια ή βρήκαν έναν τρόπο να φανούν κι αυτοί; Υποστηρίζω ότι δεν μπορεί να είναι τόσο βλάκες. Άρα τι άλλο μας μένει; Είτε είναι επιδειξιομανείς και θέλουν να φανούν, να δείξουν κι αυτοί κάτι είτε είναι πληρωμένοι και θέλουν να φέρουν την καταστροφή πριν απ’ την ώρα της στον τόπο. Μπορείτε να σκεφτείτε κάτι άλλο; Γιατί τόση βλακεία πια, την θεωρώ έξω απ’ τα ανθρώπινα όρια και δεν μπορώ να την δεχτώ.
Δεν είναι μόνο ότι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι, με την δραχμή, δεν θα μπορούμε να κάνουμε εισαγωγές, αφού δεν θα δέχεται κανείς το νόμισμα ενός χρεοκοπημένου κράτους. Αυτά, απ’ ο,τι φαίνεται, είναι υψηλά οικονομικά και καλύτερα να τα αφήσουμε στην άκρη. Δεν καταλαβαίνουν όμως ούτε τι είναι τα μνημόνια. Που δεν είναι κείμενα για να εξευτελίσουν τον ελληνικό λαό, όπως μας είπαν οι προοδευτικοί. Είναι κείμενα για να διορθώσουν το ελληνικό κράτος και να το κάνουν μοντέρνο και λειτουργικό. Αν προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν εφαρμόσει τα μνημόνιο Ι και μνημόνιο ΙΙ, το τρίτο δεν θα ήταν τόσο σκληρό. Οι δανειστές μας λένε τι πρέπει να κάνουμε και εμείς τους γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια και δεν κάνουμε τίποτα και όσο τα δανεικά έμπαιναν στο ταμείο, δεν ήταν άσχημα τα πράγματα, Ναι μεν δεν διορθωνόμασταν, αλλά πορευόμασταν. Τώρα που μας πήραν χαμπάρι κι όλο ζητάνε, δεν ξέρω τι θα γίνει. Δυστυχώς για μας, δεν είναι τόσο «κουτόφραγκοι» όσο είχαμε νομίσει…
Είναι γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει ν’ αλλάξει συνθηματολογία και να ξεχάσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που το φάγαμε, κατά κόρον, στην μάπα, πράγμα που μου θυμίζει κάτι που άκουσα από έναν φίλο μου, –δυστυχώς– μακαρίτη τώρα: «Όταν ξυπνάνε οι λαοί, αλλάζουν κόλπα οι φακίρηδες». Το ερώτημα λοιπόν είναι αν ο λαός μας ξύπνησε, που, προσωπικά, χλωμό το βλέπω, έχοντας υπ’ όψιν μου και τις δημοσκοπήσεις αμέσως μετά την συμφωνία και το τέλος των διαπραγματεύσεων. Θα δείξει το πράμα…
Για να πετύχουμε κάτι και να βελτιωθούμε, πρέπει να καταργήσουμε το κομματικό κράτος και όλο το οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο, που οι αστέρες – πολιτικοί μας οικοδόμησαν από την μεταπολίτευση και ’δώ, ίσως για να δικαιώσουν την γνώμη μου, ότι τα κακά της χούντας μας χτύπησαν μετά που είχε πέσει η χούντα και φτάσαμε εδώ πού φτάσαμε: Στον υδροκεφαλισμό! Πρέπει να αρχίσουμε να οικοδομούμε απ’ την αρχή, σε σωστές βάσεις. Όλοι μαζί, κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις. Μπορούμε να το κάνουμε; Έχουμε τα κότσια και τον πατριωτισμό που απαιτούνται για κάτι τέτοιο; Προσωπικά, αμφιβάλω, αν και μέχρι τώρα, για το τρίτο μνημόνιο, οι αντιδράσεις ήταν μόνο ενδοκυβερνητικές, της Αριστερής Πλατφόρμας του Π. Λαφαζάνη, που θέλουν να μας ξαναγυρίσουν στα καταρρεύσαντα σοβιέτ. Και φυσικά αντιρρήσεις και αντιδράσεις του ΚΚΕ και της ΧΑ. Καλά, αφήστε τους αυτούς! Μόνο καταστροφή μπορούν να φέρουν…
Φτάνοντας στο «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» λοιπόν, πρέπει να πω ότι βρισκόμαστε ένα βηματάκι πριν απ’ την καταστροφή, τον όλεθρο, το χάος! Πράγματα που ξέρετε κι από μόνοι σας βεβαίως και τα αντιμετωπίζετε με… χαμόγελο. Δεν καταλαβαίνω πώς τα καταφέρνετε…
ο θείος Τάκης Παναγιώτης Περράκης
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά
της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.
Και
Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.
Και
Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που σας επιτρέπουν να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας.
Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.
