Το μήνυμα …

του Βασίλη Καπετάνιου
Στην οθόνη του υπολογιστή ένα εικονίδιο με ειδοποίησε  ότι μόλις έλαβα μήνυμα. Διέκοψα την εργασία που έκανα εκείνη την στιγμή και άνοιξα το μήνυμα. Οι λέξεις στην ηλεκτρονική εποχή που ζούμε έχουν χάσει την πρώτη εννοιολογική τους σημασία, και εμείς απωλέσαμες την κατά- την – νόηση του κόσμο μας. Το άνοιξα ένα φάκελο αντικαταστάθηκε από το πάτημα ενός κουμπιού για να διαβάσουμε μια ηλεκτρονική πληροφορία. Μηνύματα τα οποία μεταφέρονται με ασύλληπτη ταχύτητα αλλά στερούνται έστω και ενός ελάχιστου κόκκου πραγματική επικοινωνίας. Ηλεκτρονικά αυτοδίδακτος όπως οι περισσότεροι της γενιάς μου κάπου στο βάθος του μυαλού μας έχουμε τις επιφυλάξεις μας για την ηλεκτρονική επικοινωνία όσο χρήσιμη και να είναι. Σύμφωνα με νέες έρευνες σε σχέση με την νέα γενιά που αναπτύχθηκε μέσα στην νέα τεχνολογία εμείς είμαστε ηλεκτρονικά λειτουργικά αναλφάβητοι . Διάβασα το μήνυμα.
-«Βασίλη μετά την ολοκλήρωση των εργασιών πρέπει να περάσεις από την Δημόσια
Υπηρεσία να το δηλώσεις. Μπορώ να το κάνω και εγώ από το γραφείο αν θέλεις. Θάνος».  
 
Αμέσως λειτούργησε μέσα μου η ηλεκτρονική καχυποψία και θέλησα τις βεβαιότητες της άμεσης επικοινωνίας, κάλεσα στο τηλέφωνο τον Θάνο.
-Για εξήγησε μου τι ακριβώς εννοείς με το μήνυμα σου.
-Δεν είναι κάτι ιδιαίτερα δύσκολο, δηλώνουμε ολοκλήρωση εργασιών και το πιστοποιεί η Υπηρεσία. Μπορώ να το κάνω και εγώ από το γραφείο μου αν θες. Ξέρεις ποιος είναι υπεύθυνος εκεί;
-Όχι, αφού δεν έχω πάει ποτέ.
-Ο Νίκος ο συμμαθητής μας.
-Μα αυτός είχε δικό του γραφείο έξω.
-Τώρα έχει κάνει άλλες επιλογές.
-Άσε θα πάω εγώ, έχω κάτι χρόνια να τον δω.
 
Την άλλη μέρα πήγα στην Δημόσια Υπηρεσία. Στο πρώτο όροφο με μια οπτική περιστροφή αναζήτησα τον παλιό συμμαθητή. Στον χώρο υπήρχαν πολλοί άνθρωποι αλλά ελάχιστοι υπάλληλοι, οι οποίοι κινούνταν με πυρετώδεις ρυθμούς από την μια αίθουσα στην άλλη, Φαίνεται ότι το ελληνικό κράτος βρήκε έξυπνους τρόπους για να κάνει οικονομία μειώνει τον αριθμό υπαλλήλων και όσοι απομένουν δουλεύουν μέχρι τελικής πτώσεως. Αφού συνήλθα από την αρχική εικόνα βρήκα το κουράγιο να ρωτήσω έναν διερχόμενο υπάλληλο.
-Τον κύριο Νίκο παρακαλώ ;
-Στον πάνω όροφο.
-Ευχαριστώ πολύ ( αλλά μάλλον δεν το άκουσε ο υπάλληλος γιατί είδε είχε χαθεί στην επόμενη αίθουσα ).
 
Ανέβηκα και στον δεύτερο όροφο, και εδώ οι λιγοστοί υπάλληλοι κινούνταν σαν αναστενάρηδες πάνω στα κάρβουνα, αλλά αυτών τα πόδια μάλλον είχαν πάρει φωτιά. Αυτή την φορά δεν χρειάστηκε τα μάτια μου να κινηθούν σαν περισκόπιο πλοίου. Μια ασύνειδη «μαγνητική» διαδικασία με κατεύθυνε προς ένα πρόσωπο.
-Βασίλη (παρά τον φόρτο των φακέλων που κουβαλούσε με αναγνώρισε πρώτος, η υπερδραστηριότητα που τους έχουν επιβάλλει μάλλον έχει αυξήσει και τα αντανακλαστικά τους).
-Νίκο, καλά είσαι;
-Μια χαρά δεν βλέπεις; (!!!)Έλα μαζί μου.
 
Πέρασα στο γραφείο του, μια στοίβα φάκελοι στην αριστερή πλευρά και δυο οθόνες υπολογιστών στην δεξιά.
-Μπορώ να σου μιλήσω;
-Εσύ θα μιλάς και εγώ θα περνάω τα στοιχεία στον υπολογιστή. Δεν βλέπω να το γλιτώνω το εγκεφαλικό με την τόση πίεση στην δουλειά.
-Να σε ρωτήσω κάτι;
-Σου είπα ότι θες ( ήδη είχε αρχίσει να περνά στοιχεία στην μία οθόνη και έριχνε και κλεφτές ματιές και στην άλλη).
-Γιατί έχεις δυο οθόνες στο γραφείο σου;
-Ο συνάδελφος απολύθηκε και δεν ήρθε καινούργιος στην θέση του. Για να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες χρειάζονται  δυο προγράμματα, τώρα τα κάνω και τα δύο εγώ. Είναι αυτό που λέμε παραφράζοντας παλιό πολιτικό σύνθημα «υπάλληλοι υπάρχουν»!!!
-Εσύ δεν είχες δικό σου γραφείο;
-Είχα , άλλο η ικανότητα να παράγεις έργο και μάλιστα καλό και άλλο να έχεις την ικανότητα να εισπράττεις τα χρήματα για τον κόπο σου. Στο δεύτερο δεν τα πήγαινα καλά. Έγινε η προκήρυξη των θέσεων και είπα ότι θα ήταν καλύτερα εδώ.
-Δεν είναι ;
-Τον πρώτο χρόνο διορίστηκα στην Καλαμάτα και η γυναίκα μου πήρε απόσπαση στην Ορεινή Κορινθία , ζήσαμε δυο χρόνια μέσα στην τρέλα. Εσωτερικοί μετανάστες καλά που ήταν γονείς μας και κράτησαν τα παιδιά. Μαζευτήκαμε στην ίδια πόλη και οι δύο, είπαμε ότι θα πάρουμε μια ανάσα. Αλλά ήρθε η κρίση και μας τα τίναξε όλα στον αέρα, η γυναίκα μου απολύθηκε και εγώ έμεινα με τον κουτσουρεμένο μισθό. (
 
Ενώ μιλούσε περνούσε στοιχεία από την μια στην άλλη οθόνη και ρύθμιζε και τον εκτυπωτή για να ολοκληρώσει την δουλειά του)
-Παιδιά έχεις;
-Τρία! ( Επιτέλους ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του.)
-Φίλε μου τουλάχιστον έχεις τα καλύτερα αντικαταθλιπτικά στο σπίτι σου.
-Είπες μεγάλη αλήθεια τώρα, τα παιδιά είναι η τελευταία γραμμή άμυνας μου. Αφού ακόμα μπορούμε και γελάμε όλοι μαζί νομίζω ότι όλα είναι καλά, παίρνω θάρρος και συνεχίζω. Για πες μου τι θέλεις; ( Κατάλαβα ότι έπρεπε να επικεντρωθώ στα υπηρεσιακά του, γιατί ο φόρτος εργασίας τον στραγγάλιζε. )
-Να δηλώσω μια ολοκλήρωση εργασιών.
-Πες μου το ΑΦΜ  σου…. Λοιπόν με την κόλαση που επικρατεί σήμερα δεν είναι δυνατόν να κάνω κάτι. Θα σε πάρω τηλέφωνο την Παρασκευή όταν το έχω έτοιμο.
-Εντάξει. Δεν μου λες αυτός ο πανικός επικρατεί κάθε μέρα εδώ μέσα;
-Μάλλον θα γίνουν και χειρότερα τα πράγματα. Οι παλιοί υπάλληλοι όσοι μπορούν φεύγουν γιατί φοβούνται για σύνταξη και εφάπαξ. Νέες προσλήψεις δεν γίνονται και όπως καταλαβαίνεις με όλο και λιγότερο προσωπικό  θα προσπαθούμε να βγάλουμε όλο και περισσότερη δουλειά. Και ο κόσμος όλο και πιο απαιτητικός γίνεται, έτοιμος να θυμώσει, να ξεσπάσει με το παραμικρό.
-Θεωρητικά προσπάθησες να αποφύγεις τους εφιάλτες του ελεύθερου επαγγέλματος και έπεσες στην τιμωρία του Σίσυφου. Απορώ πως αντέχεις ;
-Είπες πριν ότι έχω τα καλύτερα αντικαταθλιπτικά στο σπίτι, τα παιδιά, η τελευταία γραμμή άμυνας αλλιώς θα τα είχα παρατήσει.
-Θα τα πούμε την Παρασκευή.
 
Βγαίνοντας στο δρόμο ανάπνευσα με ανακούφιση. Ακόμα και οι ανάσες στην Δημόσια Υπηρεσία ήταν με ένταση. Τα βλέμματα οι κινήσεις ο αέρας όλα σε μια υπερένταση. Πραγματικά θα είναι πολύ δύσκολο να περνάς ένα εφιαλτικό οκτάωρο σε μια δουλειά που δεν μπορείς να αναπτύξεις την δημιουργικότητα σου. Αν η μισή σου ημέρα είναι εγκλωβισμένη σε μια εργασία χωρίς νόημα όπου πολλές φορές καταναγκαστικά επαναλαμβάνεις  πράξεις ανόητες γραφειοκρατικές  τότε μάλλον είσαι σκλάβος κωπηλάτης σε μια τριήρη για την οποία δεν ξέρεις ούτε ποιος την κυβερνά ούτε που πηγαίνει. Πόσο μπορεί να αντέξει ένας εργάτης, ένας εργαζόμενος όταν είναι αποξενωμένος από το προϊόν της εργασίας του: Όταν δεν ξέρει ούτε τι παράγει, για ποιόν το παράγει, ποιος είναι ο τελικός σκοπός της εργασίας του.
 
Ιδιαίτερα στις δημόσιες υπηρεσίες πολίτες και εργαζόμενοι, παρά τη μεγάλη πρόοδο της τεχνολογίας εξακολουθούν να περιστρέφονται σε ένα φαύλο κύκλο γραφειοκρατίας. Ποια να είναι η γραμμή άμυνας για να μην αρχίσεις να συνθλίβεσαι σωματικά και ψυχικά; Η εβδομάδα πήρε τους κανονικούς της ρυθμούς και έφτασε πολύ γρήγορα άλλη μια Παρασκευή. Γύρω στις 9 το πρωί άκουσα το κινητό τηλέφωνο να με ειδοποιεί ότι είχα λάβει κάποιο μήνυμα,
 
-ΚΑΛΗΜΈΡΑ ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΩ ΣΟΒΑΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΝΩ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΒΑΣΙΛΗ ΣΤΟ ΠΡΟΝΗΠΙΟ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΜΟΥ ΤΑ ΛΕΜΕ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ.
 
Υπάρχουν κάποιες στιγμές που σε βγάζουνε έξω από την ρουτίνα,  από το καθιερωμένο , σαν ένα ξαφνικό χαμόγελο που δεν ξέρεις από πού ήρθε. Ένα χαρούμενο παιδικό γέλιο χωρίς να μπορείς να εντοπίσεις τον μπόμπιρα που στο χαρίζει. Με ξάφνιασε το μήνυμα, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη έτσι όπως ήταν γραμμένο αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω ποιο ήταν το θέμα του. «Κυλώντας»  την οθόνη του κινητού στην πάνω άκρη βρήκα το όνομα του συμμαθητή από την Δημόσια Υπηρεσία, μια φευγαλέα ματιά στο ημερολόγιο, ήταν Παρασκευή και έπρεπε λογικά σε λίγο να πάω στο ραντεβού μας, το είχα ξεχάσει. Προσπάθησα να τον πάρω στο  τηλέφωνο του ήταν κλειστό , προφανώς ο άγιος Βασίλής είχε αρχίσει να κάνει την δουλειά του. Θυμήθηκα την ασφυκτική κατάσταση στην δουλειά του και την απορία μου για την γραμμή άμυνας. Το χαμόγελο των παιδιών του ήταν η γραμμή άμυνας. Όταν η μικρή του κόρη του ζήτησε να κάνει τον άγιο Βασίλη εκεί υψώθηκε το τείχος άμυνας. Τελικά τα μικρά παιδιά δεν είναι μόνο τα καλύτερα αντικαταθλιπτικά αλλά και το βασικό τείχος άμυνας. Το γέλιο, η έκπληξη, η σχέση, το απρόσμενο, το ξαφνικό, η «υποταγή» στις «παράλογες» απαιτήσεις των μικρών μπόμπιρων είναι η επιστροφή στο νόημα της ζωής . Η αναζήτηση και η επιστροφή στις ανθρώπινες σχέσεις , στην κοινότητα , στην αλήθεια η οποία κοινωνείται αλλά δεν εξαντλεί την αλήθεια της στον ορισμό της  ίσως είναι  η καλύτερη ευχή για την καινούργια χρονιά… και το μόνο ουσιαστικό πολιτικό μήνυμα.
 
*Η ιστορία έχει φανταστικά στοιχεία αλλά το μήνυμα είναι πραγματικό , το κράτησα στο κινητό σαν ένα γραπτό ευχάριστο ξάφνιασμα. Μια γραφειοκρατική εργασία που ακυρώθηκε από τον «άγιο Βασίλη»  έδωσε χρώμα σε εκείνο το πρωινό και ελπίδες ανθρώπινης  αντίστασης.
**Ζούμε σε εποχή έντονης πολιτικής πόλωσης, οι μεγάλοι διεκδικητές και από την μια και από την άλλη πλευρά μιλάνε σε μια ξύλινη , αυστηρά οικονομιστικά μέτρα και παντού τα νούμερα. Από τους πρωταγωνιστές που διεκδικούν το κυβερνητικό πρωτάθλημα κανείς δεν μας αναφέρει τον Λόγο, την Σχέση , το Νόημα κάτω από τα οποία πρέπει να βρίσκονται τα οικονομικά μέτρα. Ζούμε σε μια εποχή όπου αντί οι Πολίτες να είναι πάνω από την Οικονομία είναι η Οικονομία πάνω από τους Πολίτες. Πολιτικά προγράμματα χωρίς σαφή προσανατολισμό, χωρίς νόημα ….. Μας ανακοινώνουν μέτρα για τον δεξιό και τον αριστερό φράχτη , ένας μπόμπιρας παίζει και κυλιέται στο γρασίδι του λιβαδιού που μας ανήκει. Θα έχουμε την όραση να τον δούμε και να τον ακούσουμε ή ο φράχτης του φόβου είναι ερμητικά κλειστός;