Ο Οιδίποδας της επανάστασης

Μέσα Σεπτέμβρη, η γλυκιά υγρασία του Σεπτέμβρη , τα φανάρια ασετιλίνης, ο φωτισμένος μπερντές του Καραγκιόζη και φανατικοί θεατές είχαν φτιάξει μια μυθική ατμόσφαιρα στην άπλα  της γειτονιάς.
-Κυρίες και κύριοι σήμερα θα σας παρουσιάσουμε το έργο «Ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμένο φίδι»
 
-Σκότωσε το φίδι, σκότωσε το φίδι ( Ήταν η απάντηση από το ενθουσιώδες κοινό, το δυνατό χειροκρότημα και οι φωνές διέκοψαν για μια στιγμή την φωνή του μάστρο Γιώργη. Ο νεαρός βοηθός του έκανε σινιάλο ότι δεν υπήρχε αστυνομικός στην χωμάτινη άπλα. Τέλη της δεκαετίας του 60 και έπρεπε να προσέχουν ακόμα και τον ίσκιο τους ακόμα και στο θέατρο σκιών.)
-Λοιπόν κυρίες και κύριοι πριν η παράσταση αρχίσει θέλω να σας θυμίσω ότι όλοι μας κρύβουμε μέσα μας ένα μικρό Μέγα Αλέξανδρο αρκεί να τον ανακαλύψουμε και να σκοτώσουμε όλα τα φίδια που μας ζώνουν.
-Μπράβο, μπράβο… ( τώρα ήταν οι μεγάλοι που χειροκροτούσαν με φανατισμό συμπαρασύροντας και τους μικρούς θεατές) .
Η παράσταση τελείωσε με μεγάλη επιτυχία, βοηθός και μάστορας τοποθετούσαν με προσεχτικές κινήσεις  τους δερμάτινους πρωταγωνιστές στα κουτιά τους. Ο μάστορας μάζεψε τις εισπράξεις σε ένα κομμάτι δέρμα από αυτά που έφτιαχνε τις φιγούρες και πήγε στον νεαρό  βοηθό του.
-Λοιπόν μικρέ , αυτά είναι για σένα.
-Μα τι λες μάστορα;
 
– Άκου το νοιώθω ότι σήμερα είναι η τελευταία παράσταση που κάνουμε μαζί, αύριο φεύγεις για το Πανεπιστήμιο , σε χάνω. Πάρ΄ τα, ένα μικρό δώρο. Ένα μόνο να θυμάσαι να μην αφήσεις κανένα μικρό φίδι εξουσίας να φωλιάσει στην καρδιά σου. Εκεί πας να μάθεις γράμματα όχι να γεμίσεις εξουσίες. Άντε στο καλό. Φύγε μην μαζεύεις άλλα. ( Έδωσε το αυτοσχέδιο πουγκί στο νεαρό και βουρκωμένος με νευρώδεις κινήσεις μάζευε τα κομμάτια του θεάτρου του πάνω στο μαύρο τρίκυκλο.
 
Σε πείσμα της φτώχεια που τον κυνηγούσε από παιδί ο βοηθός του μάστορα  κατάφερε και πέρασε στις εισαγωγικές εξετάσεις.  Σχεδόν ξυπόλητος μπήκε για να παρακολουθήσει το πρώτο μάθημα, δουλευτής πολύ καλός φοιτητής και πρώτος στην οργάνωση για να αλλάξει τον κόσμο. Μεγάλη του χαρά εκείνα τα χρόνια ήταν οι παραστάσεις καραγκιόζη που έδινε μαζί με φίλους , οι πιο αντιστασιακές ατάκες που μπορούσες να φανταστείς έφευγαν από τις σκιές Ας ήταν καλά ο κυρ Γιώργης που του έμαθε την τέχνη του Καραγκιόζη.  Ήταν μέσα του Νοέμβρη όταν άρχισε να πέφτει η αυλαία της στρατιωτικής κυβέρνησης και άρχισε να ανεβαίνει η προσωπική του παράσταση, σε ρόλο πρωταγωνιστή για την γενιά του. Από τότε, για πολλά χρόνια μέχρι το τέλος του, παρέμεινε πρωταγωνιστής της πολιτικής σκηνής του τόπου.
 
Ήταν μεγάλη έκπληξη για τους φίλους του ότι διάλεξε ένα κόμμα εξουσίας για να κάνει την πολιτική του αναρρίχηση. Όμως για το κόμμα ήταν θείο δώρο, η πύλη επικοινωνίας με τα λαϊκά στρώματα. Βέβαια οι παλιοί  σύντροφοι του δεν του το συγχώρεσαν ποτέ αυτό. Εννοείται ότι μετά την μεταπολίτευση έπαψε να δίνει παραστάσεις Καραγκιόζη, Τώρα ήταν αυτός μπροστά από τον μπερντέ, όλα τα φώτα πάνω του , καμία σκιά στον λαμπερό εκπρόσωπο της Βουλής των Αντιπροσώπων,
-Εξαργύρωσες την διαρκή επανάσταση με την επανάπαυση της κυβερνητικής εξουσίας. (Του είπε ο Γιώργος, παλιός φίλος και συμφοιτητής  μια μέρα που τον είδε τυχαία έξω από το εκλογικό του κέντρο.) 
-Εγώ πάντα σας θυμάμαι, σας σκέπτομαι και για σας αγωνίζομαι .
Πρόλαβε να του πει  καθώς εκείνος περιφρονητικά απομακρυνόταν. Και πράγματι κρατούσε μια νοητική επικοινωνία με τους παλιούς συντρόφους. Του έρχονταν στο νου του οι παλιοί του φίλοι όταν ήταν στο μπάνιο μπροστά στον καθρέφτη. Και οι αναμνήσεις αυτές σταματούσαν κατά μια περίεργη σύμπτωση με ένα ελαφρό κόψιμο στο αριστερό του μάγουλο.
-Δεν βαριέσαι κάποτε θα καταλάβουν ( μονολογούσε και προσπαθούσε να σταματήσει την μικρή πληγή και αυτόματα σταματούσαν και αυτές οι ενοχλητικές σκέψεις ).
 
Αμέσως μετά την μεταπολίτευση βγήκε για πρώτη φορά στην Βουλή των Αντιπροσώπων. Σηκωμένο στα χέρια τον πήγαν στο Κεντρικό Συμβούλιο οι φίλοι και οι οπαδοί του κόμματος. Αφού τελείωσαν τα πανηγύρια οι παλιοί  μέντορες της Λαϊκής Εξουσίας τον πήραν στα παραμέσα δωμάτια.
Σαν σύμβολα πανάρχαιας τελετής μύησης τον περίμεναν πάνω σε μια καρέκλα ένα διχαλωτό πουκάμισο και ένα ζευγάρι παπούτσια με παράξενα τακούνια.
-Τώρα που πήρες και εσύ το δρόμο της Λαϊκής Εξουσίας πρέπει να μυηθείς στα ιερά σύμβολα μας. (Του είπε ο Σφίγγας, ο πρόεδρος του κόμματος.) Τα παπούτσια έχουν ειδικά τακούνια για να σε ψηλώνουν
-Μα δεν έχω κανένα πρόβλημα με το μέτριο ύψος μου ( του είπε ).
-Ναι αλλά τώρα υπηρετείς τον λαό και την πατρίδα «λίγο ακόμα και θα ανεβούμε ψηλότερα» ήταν το βασικό μας σύνθημα. Είναι και είσαι  ένα οπτικό σύμβολο για την Λαϊκή Εξουσία .
-Αν είναι για τον λαό ας είναι. Και αυτό το πουκάμισο με την παράξενη διχάλα στο λαιμό τι είναι;
-Άλλο ένα σύμβολο της Λαϊκής Εξουσίας, εφαρμόζει ακριβώς κάτω από τον λαιμό σου και σε αναγκάζει να κοιτάς διαγώνια δεξιά προς τα πάνω, το όραμα για το διαρκές της Λαϊκής Εξουσίας
 
Με βαριά καρδιά και μια αδιόρατη αγωνία τα φόρεσε . Ένοιωσε όμως ένα απότομο  κλείδωμα γύρω από το λαιμό και τα πόδια του. Κάποιοι παράξενοι ήχοι σκορπίστηκαν στον αέρα. Του έλυσε όμως αμέσως τις απορίες ο Σφίγγας
-Στην διχάλα και στα τακούνια υπάρχουν ηλεκτρονικοί δέκτες και πομποί για να σε προστατεύει η Κεντρική Εξουσία του κόμματος. Μας είσαι πολύτιμος, είσαι ένα σύμβολο πλέον. Παράλληλα είναι και τα διαπιστευτήρια σου, η ηλεκτρονική σου ταυτότητα για να ανοίγουν αυτόματα οι πύλες όταν μπαίνεις στην αίθουσα  της Βουλής των Αντιπροσώπων . Αν βέβαια δεν τα επιθυμείς απλά τα βγάζεις και αποχωρείς από το κοινοβούλιο και το κόμμα. Όλοι οι Εκλεγμένοι τα φοράνε.
Δέχθηκε το Λαϊκό Παιδί και μπήκε στον Κόσμο της Εξουσίας των Αντιπροσώπων. Ιδιαίτερα δημοφιλής, εκλεγόταν συνεχώς, είχε και τα ΜΜΕ στο πλευρό του. Μόνο που σε κάθε εκλογική του νίκη συνέβαιναν και παράξενα πράγματα. Όλο και πιο ψηλά ανέβαιναν τα τακούνια και η διχάλα στον λαιμό όλο και πιο πολύ τον πίεζε να κοιτά πιο ψηλά διαγώνια, δεξιά προς τα πάνω.
 
Ψήλωνε το μπόι του , στράβωνε το βλέμμα του και γέμιζε εξουσία .
 
Όλα άλλαξαν όταν ένα πρωινό σε ένα δελτίο ειδήσεων άκουσε για τον θάνατο του μαστρο- Γιώργη διάσημου καραγκιοζοπαίχτη. Σχεδόν παππούς του ο παλιός του γείτονας, ο μάστορας του, μαζί του έμαθε τον κόσμο του Θεάτρου Σκιών και στην αυλή του έφτιαξε τις πρώτες του φιγούρες . Για δυο χρόνια ήταν και πρώτος βοηθός του. Έκλεισε τα μάτια και τον έφερε στον νου του.
-Ο Καραγκιόζης παιδί μου δεν έχει ανάγκη από το βάθος των δυτικών, όλα στο φως.  Τον βλέπεις πόσο πιο μεγάλος είναι και από την παράγκα και από το Σαράι. Ο άνθρωπος να είναι πάνω από τα πράγματα και όχι τα πράγματα πάνω στον άνθρωπο.
 
Με το ειδικό τεράστιο τζιπ για να χωράει με τα ψηλά τακούνια της Εξουσίας που φορούσε έφτασε στη παλιά λαϊκή του γειτονιά. Πάρκαρε δυο τετράγωνα πριν από το σπίτι του κυρ Γιώργη Κανείς δεν τον αναγνώρισε. Αλλά και αυτός δεν τους έβλεπε με το εγκλωβισμένο διαγώνιο βλέμμα. Στην πόρτα της εσωτερικής αυλής του κυρ Γιώργη είχε ένα ξαφνικό πρόβλημα δεν μπορούσε να περάσει. Τα τακούνια τον είχαν ψηλώσει πάρα πολύ και η διχάλα τον εμπόδιζε να σκύψει!!! Χωρίς να το σκεφτεί , πετά τα παπούτσια. Ή επαφή των ποδιών του με το υγρό χώμα ξύπνησε όλες τις μνήμες από τα παιδικά του χρόνια. Με μεγάλη δυσκολία ο Εκλεγμένος έβγαλε και την διχάλα από το λαιμό του. Τότε ξανακέρδισε ,το βλέμμα, την όραση , την συνείδηση του. Τότε σχεδόν αυτόματα ξανα(οί)δε τους συνανθρώπους του, αυτούς με τους οποίους μεγάλωσε μαζί και αγωνίστηκε μαζί τους. Τον είδαν και αυτοί και τον έπνιξαν στις αγκαλιές τους.
Τα κλάματα του έγινα ξέσπασμα λυγμού όταν τον αγκάλιασε ο παιδικός του φίλος και συμφοιτητής ο Γιώργης. Ευτυχώς τώρα δεν του είπε τίποτα για την Εξουσία που της παραδόθηκε τόσα χρόνια, τα μικρά φίδια που μπήκαν και δηλητηρίασαν τον νου και την καρδιά του . Όλοι νόμιζαν ότι έκλαιγε για τις μνήμες από τον παλιό του δάσκαλο τον καραγκιοζοπαίχτη. Αυτός όμως θρηνούσε γιατί η Εξουσία των Αντιπροσώπων του στέρησε την επαφή με την γη, έχασε την γείωση του αλλά το χειρότερο έχασε το βλέμμα του, την όραση του την Λαϊκή του  συνείδηση. Μέχρι να πάνε τον κυρ Γιώργη στο νεκροταφείο κατάλαβε ότι έτσι όπως εγκλωβίστηκε μέσα στον γυάλινο πύργο της εξουσίας , έτσι όπως το «ψήλωσαν» και τον «στράβωσαν» δεν μπορούσε να δει ποτέ προς τα κάτω και αριστερά , εκεί που ήταν τα πραγματικά προβλήματα του λαού,  εκεί από όπου ξεκίνησε, εκεί που ανήκε. Τότε κατάλαβε την παγίδα που του έστησε με τα ψηλά τακούνια και το διχαλωτό πουκάμισο ο Σφίγγας.
 
Ο χρησμός λύθηκε για άλλη μια φορά με τον πιο οδυνηρό τρόπο. Ξέσπασε μεγάλο σκάνδαλο όταν την άλλη μέρα τον βρήκαν νεκρό μπροστά από το άγαλμα του «Άγνωστου Στρατιώτη». Η διχάλα που τον στράβωνε μπηγμένη μέσα στα μάτια του, μια φιγούρα του καραγκιόζη στα χέρια, με τα ψηλά τακούνια είχε φτιάξει έναν μικρό μπερντέ και πίσω από το ριζόχαρτο αντί για παράγκα και σαράι μια φράση :
« Σήμερον ο Οιδίποδας της επανάστασης, έβγαλε με την διχάλα της εξουσίας τα μάτια της χαμένης του συνείδησης , περνώντας τον Αχέροντα βρήκε το φως του.»
 
*Ας ελπίσουμε μια παλιά φανταστική ιστορία να μην γίνει  σύντομα πραγματική….τα ύπουλα μικρά  φίδια της εξουσίας και η διαγώνια όραση των αντιπροσώπων απαιτούν ένα διαρκή Μέγα Αλέξανδρο σε κάθε γειτονιά….
 
Βασίλης Καπετάνιος