Η Φώφη αρχηγός
Αφού όλος ο κόσμος ασχολήθηκε με την εκλογή της Φώφης, είπα να γράψω δυο αράδες επί του θέματος κι εγώ, για να μην… υστερήσω.
Σας εξέπληξε το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας; Εμένα καθόλου. Μετά την Μιμή, που ως καλή σύζυγος, συμβούλευε τον Andrew Papandrew και την Μάργκαρετ, που ως καλή μητέρα χάραζε την κυβερνητική πορεία του George A. Papandrew, του επιλεγόμενου GAP και ξέρετε τι σημαίνει gap, gap στο όνομα, gap στο μυαλό κι εμείς τον εκλέξαμε να μας κυβερνήσει, καιρός ήταν για μια τρίτη αρχηγό στο ΠαΣοΚ, που συρρικνώνεται και σβήνει, γιατί οι ψηφοφόροι του είτε χόρτασαν κουτόχορτο και δεν ήθελαν άλλο, –ο Βαγγέλης και όλοι οι άλλοι αρχηγοί τούς είχαν χορτάσει από δαύτο– είτε ήταν οπορτουνιστές και τυχοδιώκτες κι έριξαν δέκα φάσκελα στο (πρώην) κόμμα τους και την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια προς την ανερχόμενη δύναμη, για να συνεχίσουν να κινούν τα νήματα και να ’χουν το πάνω χέρι, χωρίς να μπορώ να σας φωτίσω ως προς το πού θα πάνε όταν το κόμμα –ο θεός να το κάνει κόμμα– που διάλεξαν, αρχίσει να είναι κατερχόμενη δύναμη. Θα μου πείτε τώρα ότι υπάρχει και το «Ποτάμι», που είναι μνημονιακό κόμμα, αλλά μήπως το ΠαΣοΚ δεν είναι; Πάμε πίσω στη Φώφη τώρα.
Θα μας αφήσουν ποτέ ήσυχους τα τζάκια στην Ελλάδα; Μάλλον όχι, λέω εγώ και μακάρι να βγω ψεύτης. Παρατράβηξε το κακό! Ο καθένας προωθεί τον γιο του κι αν δεν έχει γιο, την κόρη του, όπως είναι η περίπτωση της Φώφης, της Ντόρας και –ίσως– και άλλων. Βάζω στοίχημα από τώρα ότι ο γιος του Βενιζέλου θα γίνει αρχηγός του ΠαΣοΚ κάποια μέρα, αν υπάρχει ΠαΣοΚ μέχρι τότε, που χλωμό το βλέπω, γιατί το κόμμα αυτό ξεπλήρωσε τον προορισμό του και, μάλλον, δεν χρειάζεται πια και ο προορισμός του δεν ήταν να φέρει τον σοσιαλισμό στην Ελλάδα, –οι περισσότεροι εκεί μέσα ούτε τι σημαίνει η λέξη δεν ξέρουν,– αλλά τα παιδιά τα δικά τους, τα κομματόσκυλα, στην εξουσία, που ήταν οι περιβόητοι πρασινοφρουροί, –κατά το ερυθροφρουροί του Μάο,– οι περισσότεροι δε, ξύλα απελέκητα. Κι από μυαλό, πατάτα, που θα έλεγε κι ο Γιώργος Ζαμπέτας, που αλλιώς το είπε, αλλά δεν περνάει με τίποτα εδώ.
Και πάει και μπλέκει κι η Φώφη! Εθελοντικώς! Τι το ’θελε; Αντί να καθίσει στ’ αυγά της, ήσυχη και πειθαρχημένη, χωρίς υποχρεώσεις, ώστε να μπορεί να φύγει κι αυτή, όταν τα νούμερα γίνουν πολύ δυσάρεστα για τους πασόκους, όσους θα έχουν μείνει, τέλος πάντων, πήγε κι έβαλε υποψηφιότητα για πρόεδρος του κινήματος και εξελέγη κιόλας! Τώρα πώς φεύγουν; Τώρα, μάλλον, δεν φεύγουν και το μόνο που της μένει να κάνει, όταν φτάσουν στο «περασμένα μεγαλεία, διηγώντας τα να κλαις», να ρίξει μια αυτοδιάλυση στο απόκομμα, –δεν θα είναι κόμμα πλέον!– και να ηρεμήσουν τα νεύρα μου, που μου τα ’χουν κάνει τσατάλια σαράντα χρόνια τώρα.
Τώρα γιατί η Φώφη επέλεξε την πορεία προς την προεδρία του ΠαΣοΚ δεν το γνωρίζω, αλλά θα πρέπει να υπάρχουν πολλοί λόγοι, πρώτος και καλύτερος είναι η φιλοδοξία. Θα θέλησε να επαναφέρει το ΠαΣοΚ στην πρότερή του αίγλη και δύναμη και να αποδείξει έτσι ότι είναι άξια κόρη του μπαμπά της κι όπως εκείνος έκανε, ε, δεν ξέρω τι έκανε, αλλά κάτι θα έκανε, για να τον λένε θρυλικό, έτσι και εκείνη κατάφερε το αδύνατο: Να δημιουργήσει πάλι ένα κόμμα απ’ το απόκομμα. Βεβαίως ο Andrew το είχε κάνει, αλλά ο Andrew ήταν ο Andrew, που μπορεί πολλοί να τον βρίζουν τώρα, αλλά τότε όλοι καταβρόχθιζαν με μανία τα όσα λεφτά τους έδινε, γιατί Andrew είχε βρει παρθένο έδαφος και μπορούσε να δανείζεται αφειδώς, άσε εκείνα τα χρήματα που είχαν έρθει από ΕΟΚ μεριά, (έτσι λεγότανε τότε η ΕΕ,) για να γίνουν έργα και να… ανορθωθούμε, όπως η εκτροπή του… Αχελώου, φέρ’ ειπείν. Τα κατάφερνε και ο Simiç, –τούρκικο δεν είναι το όνομα; γιατί σας πείραξε που το ’γραψα στα τούρκικα;– αλλά αυτός είχε ευχαριστήσει τους ΗΠΑτζήδες στην αρχή της καριέρας του ως πρωθυπουργού, από βήματος Ελληνικού Κοινοβουλίου, για την διευθέτηση της κρίσεως των Ιμίων, να μην τα ξεχνάτε αυτά, άρα είχε την εύνοια των ΗΠΑ, άρα πλούσια τα ελέη του στις αγορές. Μ’ αυτά θέλω να πω ότι έτσι όπως είχαν καλομάθει τον κόσμο οι Πασόκοι, για την ανασυγκρότηση του κινήματος, απαιτούνται λεφτά, θα τα κατάφερνε και ο ωραίος Μπρούμελ, ο Άκης είναι αυτός, αν είχε εκλεγεί ποτέ στην προεδρία του κινήματος, έν ανάγκη θα έδινε κι απ’ τα δικά του, είχε οικειοποιηθεί –δεν μ’ αρέσει η λέξη «κλέψιμο»– τόσα, που δεν θα του στοίχιζε και πολύ. Για την ιστορία του ωραίου Μπρούμελ διαβάστε εδώ και θα βρείτε τις ομοιότητες: http://www.koutipandoras.gr/article/18527/o-oraios-mproymel-akis
Το ερώτημα που ανακύπτει τώρα είναι το εξής απλό: Η Φώφη πού θα τα βρει τα χρήματα που απαιτούνται; Βρε, σκληρή που είναι η ζωή! Το λέει και μια φίλη μου: «Η Ζωή είναι ωραία, αλλά τα ’χει με άλλον!»
Ερώτημα που απαιτεί μια απάντηση, που αν δεν βρεθεί, μπορείτε να ξεχάσετε την ανασυγκρότηση του κινήματος, όλο κατά κάτω θα πηγαίνει, μέχρι να γίνει αόρατο. Θα συνεχίσουν να φεύγουν οπαδοί και ψηφοφόροι, αφού όλοι τους δεν ψήφιζαν ΠαΣοΚ για την δόξα, την έλευση και εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού στην Ελλάδα, αλλά για να φάνε με χρυσά κουτάλια, μπας και λιγδώσει τ’ αντεράκι τους, που αχόρταγο ήταν, που να το πάρει ο διάολος!
Επειδή όμως συμπαθώ τις γυναικείες ηγεσίες, εύχομαι στην Φώφη καλή επιτυχία στο δύσκολο έργο της κι αν βρει τα λεφτά, ας μου στείλει κι εμένα κάμποσα, γιατί κινδυνεύω να λιμοκτονήσω.
Αισθάνθηκα κι εγώ ότι έπρεπε να γράψω ένα σημείωμα για την εκλογή της Φώφης στην προεδρία του ΠαΣοΚ. Ε, το ’γραψα…
ο θείος Τάκης Παναγιώτης Περράκης
ΥΓ: Αν δεν το ξέρατε, χτες άρχισε και το φεστιβάλ Ναυπλίου. Το 24ο! Μας ψυχαγώγησε το CHICAGO CONSORT που απαρτιζόταν από 24 νέα παιδιά και μια πιανίστα. Έπαιξαν ωραία μουσική, κάτω απ’ την διεύθυνση του Thomas Wermuth. Ήταν μια πανδαισία! Τους έβλεπα, (ναι, πρωταγωνιστικό ρόλο παίξει και η όραση στη μουσική, όχι μόνο η ακοή) και τους χαιρόμουνα. 24 δοξάρια ν’ ανεβοκατεβαίνουν πάνω στις χορδές των μουσικών οργάνων τους και να παράγουν την ακουστική τελειότητα. Ήταν όλοι τους πολύ πειθαρχημένοι και υπάκουαν στα κελεύσματα του μαέστρου τους, που δίνονταν με τις κινήσεις του σώματός του, αφού κι αυτός έπαιζε βιολί. Οι σολίστ έπαιξαν με πάθος, ειδικά οι Kevin Trickey και Stephen Leung, που ερμήνευσαν τη Navarra του Pablo de Sarasate. Ήταν όλοι εξαιρετικοί και τόσο νέοι! Τους αξίζουν θερμά συγχαρητήρια! Επίσης ευχαριστίες αξίζουν στον ΔΟΠΠΑΤ και την πρόεδρό του, κ. Πόπη Καλκούνου, τον Δήμο Ναυπλιέων και τον Δήμαρχό μας, κ. Δημήτρη Κωστούρο, και κυρίως στον κ. Γιάννη Βακαρέλη, καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ, για τις άοκνες προσπάθειές του και το άρτιο αποτέλεσμα που απολαύσαμε χτες και που θα ακολουθήσει και τις επόμενες 9 ημέρες του Φεστιβάλ.
Για όσους ενδιαφέρονται, θα βρουν το πρόγραμμα του φεστιβάλ εδώ:
http://www.nafplionfestival.gr/program/
Και μερικές παρατηρήσεις, που πρέπει να ειπωθούν:
- Με το που θα αρχίσει το κονσέρτο, δεν μπαίνει κανείς στον χώρο της συναυλίας, για να μην ενοχλούνται εκείνοι που πήγαν στην ώρα τους.
- Το ρολόι της πόλεως, αφού σταματάει τις ώρες κοινής ησυχίας, για να μην ενοχλούνται τα ευαίσθητα αυτιά των συμπολιτών μου, ας σταματάει και τις ώρες των συναυλιών. Όταν χτύπησε 10, ήταν μια μικρή δοκιμασία για τ’ αυτιά μου και πολύ φοβάμαι ότι θα μπορούσε να αποσυντονίσει και τους μουσικούς.
- Το υπ. αριθ. 1 ισχύει για όλους, ακόμη και για τον Δήμαρχο. Όποιος άργησε, να περιμένει το διάλειμμα για να μπει, αν υπάρχει διάλειμμα. (Χτες δεν υπήρξε).
Ας τα διορθώσουμε αυτά, για να γίνει το Φεστιβάλ μας πραγματική γιορτή! Αν παρατηρήσω κι άλλα τις προσεχείς ημέρες, θα τα πω, μυστικά δεν κρατάω.
ο θείος Τάκης Παναγιώτης Περράκης
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά:
της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς!
Και
Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.
Και
Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που σας επιτρέπουν να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας.
Σε όλα αυτά τα μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου
