Ο επίλογος μιας τραγωδίας

Τις τελευταίες μέρες και σήμερα έξω από τα Δικαστήρια του Ναυπλίου, ξεκίνησε να γράφεται και να εκτυλίσσεται ο επίλογος μιας τραγωδίας που αφορά στο τραγικό συμβάν της δολοφονίας ενός νέου άνδρα στην γενέτειρα μου την Κοιλάδα. Το θέμα λόγω της προβολής των μέσων μαζικής ενημέρωσης έλαβε και πανελλήνιες διαστάσεις όπως γίνεται συνήθως άλλωστε σε τέτοιου είδους εγκλήματα με ερωτικά και σεξιστικά κίνητρα. Στην τοπική μας ιδιαίτερα κοινωνία πολλές οι συζητήσεις και τα σχόλια ,πολλές οι εικασίες, πολλές οι δίκες στους δρόμους και στα καφενεία πολλοί οι κριτές και υποκριτές όπως συνήθως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις αλλά και πολύς ο πόνος κυρίως των συγγενών του θύματος. Μπροστά σε αυτό το τραγικό συμβάν και τα επακόλουθά του με την ιδιότητα του συμπολίτη, γιατρού αλλά και δημάρχου για χρόνια στη περιοχή μας, θα ήθελα να καταθέσω λίγες σκέψεις μου με ψυχραιμία και θάρρος στους συμπατριώτες μου αλλά και στην κοινή γνώμη:

1. Το τραγικό αυτό γεγονός, το έγκλημα, θα μπορούσε να έχει συμβεί σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας και του κόσμου, όπως άλλωστε γνωρίζουμε κατά καιρούς συμβαίνουν παρόμοια. Ο ίδιος ο τόπος και η γεωγραφία του είναι ο μόνος που δεν ευθύνεται. Ευθύνη ασφαλώς έχουν όλοι οι εμπλεκόμενοι, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, ο τρόπος της ζωής μας που προκαλεί ανταγωνισμούς και εντάσεις που παίρνουν τραγικές καμιά φορά διαστάσεις, η κατάσταση της ψυχικής υγείας των ανθρώπων που εμπλέκονται και κυρίως, κατά την γνώμη μου οι κρατούσες και δεσπόζουσες ηθικές αξίες και αρχές σε μια μικρή η μεγαλύτερη κοινωνία, οι αντιστάσεις και οι άμυνές της αλλά και η ύπαρξη η όχι θεσμικών η εθελοντικών παρεμβάσεων προληπτικά και έγκαιρα.

2. Τα θύματα δεν περιορίζονται μόνον σε όποιον χάνει την ζωή του που ασφαλώς είναι και το τραγικότερο αλλά και μεταξύ των δραστών και του περιβάλλοντός των που υφίσταντε τις ύστερες συνέπειες, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε ένα παιδί βαριά ψυχικά τραυματισμένο για όλη την υπόλοιπη ζωή του, και ορφανό από την προστασία και ανατροφή και από τους δύο γονείς του,

3. Η επικράτηση του άκρατου υλισμού και ευδαιμονισμού, η επιδίωξη του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού, και η έναντι παντός τιμήματος κίνηση για ατομική ικανοποίηση και απόλαυση κάθε λογής διαλύουν την οικογένεια, την κοινωνία, και αδρανοποιούν και αχρηστεύουν τις αμυντικές της γραμμές .

Είναι αυτά τα πρότυπα της ζωής που επικρατούν και προβάλλονται στην εποχή μας, που αφοπλίζουν συνειδήσεις και οπλίζουν ανθρωποκτόνα χέρια.

4. Όπως και όλες οι ασθένειες έτσι και όλα τα νοσηρά φαινόμενα στη ζωή και την κοινωνία έχουν χρόνο και συνθήκες επώασης πριν από την εκδήλωσή τους. Το τραγικό αυτό γεγονός στην Κοιλάδα μας, δεν συνέβη εν αιθρία αλλά επωάσθηκε κάτω από ευνοϊκές για να συμβεί συνθήκες όπως και κάποια στιγμή συνέβη.

5. “ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω”

Η οργή, το μίσος η υβριστική και επιτιμητική “κατόπιν εορτής” κριτική απέναντι στον η τους δράστες ελάχιστα ωφελεί και παιδαγωγεί.

Αντίθετα η σιωπή και η περίσκεψη, ο αυστηρός επανέλεγχος των συμπεριφορών και των πράξεων από τον καθένα μας, η απόρριψη με θάρρος και γενναιότητα των καταστροφικών και ευδαιμονικών προτύπων που καθημερινά μας σερβίρονται με κάθε τρόπο, και η υιοθέτηση δημιουργικών και θετικών προτύπων κατανόησης ,συγχώρησης, αγάπης και αλληλεγγύης στην κοινωνία μας αλλά και η ειλικρινής μετάνοια και προσευχή μας, είναι απαραίτητες και ικανές συνθήκες να μας επαναφέρουν σε ένα δρόμο ζωής με λιγότερο πόνο και δυστυχία με περισσότερη χαρά, σε ένα δρόμο πιο κοντά στο Θεό, γιατί όχι.

Οι κατάρες και τα αναθέματα η αναπαραγωγή του μίσους και της εκδίκησης σε τίποτα δεν βοηθούν. Ας αφήσουμε την ανθρώπινη δικαιοσύνη και τον Θεό να κρίνουν να δικάσουν και να καταδικάσουν. Εμείς ας είμαστε έτοιμοι να προλαμβάνουμε.

Δημήτρης Καμιζής