Κοδέλας: Δεν ήταν μονόδρομος η ταπείνωση και το 3ο μνημόνιο

Παραθέτω άρθρο της 28ης Φλεβάρη, σημεία από την τοποθέτησή μου στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της 2ης Απριλίου και της Κεντρικής Επιτροπής της 23ης Μάη καθώς και σημεία από συνέντευξη τη 2η Μάη.
 
Τα παραθέτω έχοντας αναλάβει τις προσωπικές ευθύνες μου που δεν παραγράφονται, γιατί πρέπει να αναδειχθεί ότι το αδιέξοδο στο οποίο οδηγηθήκαμε δεν ήταν μονόδρομος ούτε φυσικό φαινόμενο που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει ή για το οποίο κανείς δεν είχε ακούσει.
 
Γιατί μέχρι σήμερα, ακόμα και στην τελευταία Κεντρική Επιτροπή δεν υπήρξε καμία ουσιαστική αυτοκριτική από το επιτελείο που διαχειρίστηκε τα πράγματα. Αυτό θα ήταν μια πρώτη ένδειξη αυτογνωσίας, θάρρους και μια αρχή για να αναζητήσουμε, από κοινού, εναλλακτικές. Όχι μόνο για λόγους ηθικούς. Αλλά, κυρίως, γιατί είναι άλλη η διέξοδος αν εκτιμάς ότι έκανες τα πάντα, αλλά δε γινόταν αλλιώς και άλλη αν εκτιμάς ότι εγκλωβίστηκες εξαιτίας λαθών που έκανες και αυταπατών που είχες στην παγίδα που εξύφαιναν οι πιο σκληρές τάσεις των δανειστών.
Αντί αυτού, επιλέχθηκε ο εξωραϊσμός της κατάστασης, η αποφυγή ευθυνών, η απόλυτη υιοθέτηση όσων μέχρι πριν από λίγες βδομάδες καταγγέλλονταν και μια εύκολη προσαρμογή στο νεομνημονιακό/νεοπαοικιακό πλαίσιο που στήνεται για τη χώρα.
 
Γιατί το ερώτημα «Ποια άλλη εναλλακτική υπήρξε στις 12 Ιούλη;» είναι το γνωστό βολικό και αποπροσανατολιστικό ερώτημα που παραμονή κάθε μνημονίου τίθεται στον ελληνικό λαό και στους βουλευτές. Βολικό γιατί αφού η διαπραγματευτική τακτική έχει οδηγήσει τη χώρα από θέση πλήρους αδυναμίας στην παγίδα Σόιμπλε, τότε οι απαντήσεις και οι εναλλακτικές δεν είναι φαεινές ούτε συνταγή μαγειρικής που κάποιος τη βγάζει από την τσέπη και την αντιπροτείνει τα ξημερώματα της 13ης Ιούλη. Αποπροσανατολιστικό, γιατί γίνεται μια βασική αφαίρεση που αφορά το αν ήταν μονόδρομος να πέσουμε στην παγίδα Σόιμπλε και τι έκανε η κυβέρνηση για να μην οδηγηθούμε σε αυτό το οδυνηρό αδιέξοδο.
 
Γιατί πολιτική σωτηρίας της χώρας δεν αποτελεί η αναπαραγωγή εκβιασμών και του «Δεν υπάρχει εναλλακτική», αλλά η δημιουργία των όρων και των προϋποθέσεων ώστε να μην εγκλωβιστούμε στους εκβιασμούς.
 
Γιατί πριν επικαλεστεί κανείς τον εκβιασμό της 12ης Ιούλη οφείλει να δώσει απαντήσεις σε κάποια άλλα κρίσιμα ερωτήματα:
– Γιατί και πώς φτάσαμε στην Κυριακή της 12ης Ιούλη; Ποια η σχέση της με την 20ή Φλεβάρη που θα μας έδινε «χώρο και χρόνο», όπως έλεγαν οι υποστηρικτές της; Πώς και από ποιον αξιοποιήθηκε αυτός ο χώρος και ο χρόνος; Πότε έγινε αντιληπτό το περίφημο «λάθος» του να δεσμευόμαστε για αποπληρωμή του χρέους χωρίς να υπάρχει χρηματοδότηση της χώρας; Πότε έγινε αντιληπτό το ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πέραν της ταπείνωσης και της συνέχισης του μνημονιακού καθεστώτος;
– Ήταν μονόδρομος η τελευταία “πράξη” της διαπραγμάτευσης να δοθεί ύστερα από έξι μήνες και με την οικονομία εξουθενωμένη, με μια εσωτερική στάση πληρωμών, με εξαντλημένα τα ταμειακά διαθέσιμα, έχοντας ήδη αποπληρώσει δόσεις 7,5 δισ., με εξανεμισμένα δεκάδες δισ. από τις τράπεζες, με την κοινωνία αφοπλισμένη και κουρασμένη να παρακολουθεί για μήνες σε ρόλο τηλεθεατή την παραπλανητική αφήγηση της «προόδου» των διαπραγματεύσεων, της «αισιοδοξίας» για αμοιβαία επωφελή συμφωνία, των κόκκινων γραμμών που όλο και έσβηναν όσο … καθαρογραφόταν η συμφωνία κ.λπ.;
 
Γιατί το χειρότερο ετούτη τη στιγμή που θα καθορίσει και το μέλλον, είναι να καταλήξει ο λαός μας πως όλα καλά έγιναν, ό,τι μπορούσαμε κάναμε, αλλά δεν γίνεται τίποτα τελικά, η μοίρα αυτού του τόπου είναι να παραμείνει αποικία χρέους και να αποδεχτεί καρτερικά τις καταστροφικές επιλογές που ανοίγονται μπροστά: αποικιακό μνημόνιο, σκέτο ή μαζί και με GRexit α λα Σόιμπλε.
 
Γιατί σε μια χώρα την οποία για δεκαετίες ρήμαξε το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο έχει το “δικαίωμα” η αριστερά που πρώτη φορά βρέθηκε στην κυβέρνηση να κάνει λάθη, ακόμα και στρατηγικά, και ο λαός να την κρίνει.
Εκείνο που δεν έχει δικαίωμα είναι τους εκβιασμούς που δέχτηκε ύστερα από δικά της λάθη, αυταπάτες και ανεπάρκειες και με δεδομένο τον κυνισμό και τις στοχεύσεις των δανειστών, να τους μεταφέρει στον ελληνικό λαό, πασχίζοντας να τον πείσει ότι δεν υπήρχε άλλη λύση.
 
Γιατί το μεγάλο κακό που κάνει η κυβερνητική αφήγηση, δεν είναι ότι απέτυχε, είναι ότι δημιουργεί την αφοπλιστική και παραλυτική αυταπάτη στο λαό ότι θα διασωθεί η χώρα με τρίτο μνημόνιο, το οποίο βέβαια θα διαχειριστεί η ίδια καλύτερα από τους άλλους, όπως προσπάθησε και ο Φ. Κουβέλης συμμετέχοντας στην κυβέρνηση Σαμαρά!
Τέλος, στο ερώτημα “τι θα μπορούσε να είχε γίνει;” μπορούν να δωθούν πολλές απαντήσεις. Κάποιες, είχα προσπαθήσει να περιγράψω στο άρθρο της 28ης Φλεβάρη [Το αντίστοιχο απόσπασμα βρίσκεται στο τέλος του κειμένου].
 
Ακολουθούν τα αποσπάσματα:
 
· 28/02/2015 – Αποσπάσματα από άρθρο στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς στις 28/2 με τίτλο Κομμένες… ανάσες με ζητούμενη την αξιοπρέπεια. Το άρθρο αφορά στη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη την οποία καταψήφισα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα.
 
Η κυβέρνηση πήρε μια μικρή ανάσα. Όμως αυτή η ανάσα δεν είναι «ουδέτερη». Είναι ανάσα και παγίδευση ταυτόχρονα. Μια ανάσα που με βάση τη συμφωνία και τις επιδιώξεις των «εταίρων» θα είναι σε ένα περιβάλλον συνέχισης των εκβιασμών, απαίτησης για παρέμβαση σε όλα σχεδόν τα στοιχεία εσωτερικής πολιτικής, εντεινόμενης οικονομικής ασφυξίας. Στόχος τους είναι η συμμόρφωση και προσαρμογή της χώρας σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο, ώστε να συρθεί η κυβέρνηση σε μια αναγκαστική μνημονιακού τύπου συνθηκολόγηση.
 
Κι εδώ υπάρχει ένα ερώτημα: Εάν υποθέσουμε ότι εξαντλήσαμε όλες τις δυνατότητές μας, ειδικά σε μια στιγμή που η νέα κυβέρνηση είχε κατακτήσει τη μέγιστη λαϊκή υποστήριξη και κουβαλούσε έναν φρέσκο αντιμνημονιακό αέρα χωρίς υπογραφές και συμμετοχή στη μνημονιακή καταστροφή, τότε τι προμηνύει ότι οι μάχες που έρχονται και αφορούν το μέλλον της χώρας θα δοθούν με καλύτερους όρους; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό και, έστω και τώρα, χρειάζεται να αναζητηθούν τρόποι απεγκλωβισμού.
 
 
· 02/04/2015 – Σημεία από την τοποθέτηση στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας από την οποία αποχώρησαν οι εισηγητές, εκ μέρους της κυβέρνησης, μόλις τελείωσαν τις τοποθετήσεις τους.
 
Είναι ακυρωτικό του ρόλου μας το ότι αποχώρησαν οι εισηγητές. Έπρεπε να μείνουν, να δώσουν διευκρινήσεις και απαντήσεις. Δεν μπορεί να ενημερωνόμαστε με non-paper.
 
Είναι εξευτελιστικό για Έλληνα βουλευτή τα κείμενα που συζητούνται να μη μας στέλνονται στα mails και μεταφρασμένα, αλλά να τα βρίσκουμε στο Διαδίκτυο.
 
Απουσιάζει οποιοδήποτε σχέδιο. Εάν αυτούς τους δύο μήνες είδαμε τις προθέσεις και την τακτική των δανειστών που είναι, όπως είπε ο Βαρουφάκης, η ταπείνωση κυβέρνησης και χώρας, εάν τελούμε υπό οικονομική ασφυξία και εκβιασμό, εάν υπάρχει χρηματοδοτικό κενό 19 δισ., τότε τι δημιουργεί την αισιοδοξία ότι η συμφωνία που θα καταλήξουμε δεν θα αναπαράγει ένα καθεστώς ασφυκτικής επιτήρησης και περιορισμένων δυνατοτήτων; Οδηγούμαστε σε έναν επώδυνο εγκλωβισμό.
 
Έπρεπε να μείνουν να μείνουν οι εισηγητές και να μας ενημερώσουν για ΕΝΦΙΑ και φορολογικό.
Μιλάμε για αυτονομία της Γενικής Γραμματείας Εσόδων, δηλαδή αυτονομία στη Σαββαΐδου που τον Γενάρη χάρισε στα κανάλια το φόρο. Θα την κρατήσουμε αυτήν, όπως και άλλα μνημονιακά στελέχη;
Δεν υπάρχει σοβαρή ενημέρωση για τις ιδιωτικοποιήσεις. Άλλα λέγονται εδώ και άλλα στα κείμενα που στέλνονται. Στις μεταρρυθμίσεις που στείλαμε αναφέρεται συγκεκριμένα ότι προχωρά η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ και θα γίνουν ιδιωτικοποιήσεις 1,5 δισ. Θα έπρεπε να απαντήσουν οι εισηγητές. Δεν ισχύει αυτό που ακούστηκε ότι τα κείμενα που στέλνουμε είναι θέμα τακτικής, καθώς ό,τι γράφεται θα υποχρεωθούμε να το εφαρμόσουμε.
 
Ζήσαμε την ιστορία του άρθρου 24 στο Σ/Ν για τις 100 δόσεις που προέβλεπε την ένταξη στο ΤΑΙΠΕΔ όλης της δημόσιας περιουσίας. Από πού ήρθε αυτό; Πώς γίνεται να μπαίνουν σε δημόσια κείμενα της κυβέρνησης τέτοιες διατάξεις; Ποιος ευθύνεται;
 
· 02/05/2015 – Σημεία από συνέντευξη στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς:
 
Σχετικά με την 20ή Φλεβάρη:
Όμως, η δέσμευσή μας για τήρηση των αποπληρωμών του χρέους και ταυτόχρονα η εξάρτηση της στοιχειώδους ρευστότητας από τις αξιολογήσεις ήταν εμφανές ότι θα οδηγούσε στην οικονομική ασφυξία, στην εξουθένωση της χώρας, στην απώλεια στοιχειώδους ανεξαρτησίας και διαπραγματευτικής δύναμης, ώστε κάτω από ασφυκτικές πιέσεις και εκβιασμούς να συρθεί η κυβέρνηση σε μια αναγκαστική μνημονιακού τύπου συνθηκολόγηση.
 
Σχετικά με τους στόχους των δανειστών:
Νομίζω ότι έχουμε μπει στην τελευταία ευθεία κλιμάκωσης των εκβιασμών και των τελεσιγράφων, από την πλευρά των λεγόμενων θεσμών. Πολιτικά επιδιώκουν την ταπείνωση και την ακύρωσή μας, τη βίαιη ματαίωση της προσδοκίας και της ανάγκης του λαού μας για να αλλάξει πορεία ο τόπος. Συνεχίζουν να μας αντιμετωπίζουν ως πειραματόζωο με ασκήσεις καταστολής, σωφρονισμού και συμμόρφωσης προς το μνημονιακό μονόδρομο. Θέλουν να ακυρώσουν τη δυνατότητα μιας εναλλακτικής πορείας που θα κρατά τη χώρα όρθια και να διαχυθεί πανευρωπαϊκά η αίσθηση ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μόνο η υποταγή στους σχεδιασμούς ενός ευρω-ιερατείου.
 
Σχετικά με τη ρευστότητα και τον τραπεζικό εκβιασμό:
Ναι, δυστυχώς, η στάση των κυρίαρχων δυνάμεων στους λεγόμενους θεσμούς αυτό δείχνει. Και για να το πετύχουν χρησιμοποιούν οικονομικά μέσα όπως η ασφυξία της ελληνικής οικονομίας με την παράλληλη απαίτηση για συνέχιση πληρωμής χρεών χωρίς ίχνος εξωτερικής χρηματοδότησης. Σε αυτή την τακτική η ΕΚΤ αναδεικνύεται ως το βασικότερο όπλο τους και μέσο πίεσης. Με τα προβλήματα ρευστότητας που δημιουργεί πυροβολεί τη χώρα μας στα πόδια, ώστε να μην μπορεί να βαδίσει. Στη συνέχεια το όπλο θα κατευθυνθεί στο κύριο σώμα, απαιτώντας πλήρη ευθυγράμμιση. Αυτό έγινε και ενόψει της 20ής Φλεβάρη. Το αν τα πυρά θα είναι άσφαιρα ή όχι, εξαρτάται κυρίως από τη δική μας προετοιμασία.
 
· 23/05/2015 – Σημεία τοποθέτησης στην Κεντρική Επιτροπή
 
Βιώνουμε τη ματαίωση μιας ιστορικής δυνατότητας, που δεν εξαντλήθηκε και δεν παλεύτηκε όπως θα έπρεπε.
Οδηγούμαστε σε ένα οδυνηρό δίλημμα «μνημόνιο ή ρήξη χωρίς προετοιμασία με τους όρους των άλλων».
Στην πορεία αυτή κυριάρχησαν αυταπάτες / ατολμία / μη εμπιστοσύνη στο λαό / ιδεοληψίες / στερεότυπα.
Εγκλωβιστήκαμε στις βασανιστικές διαδικασίες σωφρονισμού, καταστολής και συμμόρφωσης των δανειστών. Διαδικασία που οδηγεί σε κούρεμα προσδοκιών και δεσμεύσεων, αυτοακύρωση, σταδιακή μετάλλαξη συλλογική και ατομική.
 
Προεκλογικά:
Οι εκτιμήσεις και η προετοιμασία μας ήταν για εύκολη λύση με την Ευρώπη.
Όσα λέγονταν για Κύπρο και την ανάγκη προετοιμασίας χλευάζονταν.
Η ανάγκη πολιτικού κινήματος υποκαταστάθηκε από επικοινωνία.
 
Μετεκλογικά:
Είχαμε την 20ή Φλεβάρη που το εντυπωσιακό είναι ότι ακόμα την θεωρούμε επιτυχία χωρίς μια αυτοκριτική και χωρίς απολογισμός για τη «δημιουργική ασάφεια» και το «λάθος».
 
Η πορεία από τότε:
–  Σπαταλά τις ανθρώπινη διαθεσιμότητα που εκδηλώθηκε, πρωτοφανώς, το πρώτο διάστημα.
–  Μας έχει βάλει στο γήπεδο του αντιπάλου.
–  Κάθε μέρα σπαταλά τις δυνατότητες μια άλλης πορείας.
– Καλλιεργεί μαζικά το «πάση θυσία συμφωνία». Ας μην αναφέρουν κάποιοι το γεγονός πως ο κόσμος ζητά συμφωνία γιατί αυτό είναι η κατάντια μιας τακτικής που εξουθενώνει την κοινωνία και την οικονομία ώστε να φτάνει ο κόσμος να λέει «υπογράψτε μια συμφωνία να τελειώνουμε».
 
Παράκληση να μην αλλοιώνουμε τη θέληση και την ψήφο του λαού π.χ. «Ψήφισε διαπραγμάτευση εντός ευρώ» ή «Ψήφισε όχι μνημόνιο εντός ευρώ». Ο κόσμος δεν ψήφισε γενικώς διαπραγμάτευση, ούτε αν δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από το μνημόνιο να μείνουμε με ευρώ και μνημόνιο. Επιπλέον, οι δυνατότητες αντοχής της κοινωνίας και επιλογών σχετίζονται με το τι προϋποθέσεις διαμορφώνεις.
 
Δεν ακούστηκε αυτές τις δυο μέρες στην Κεντρική Επιτροπή, πέρα από το τι συμφωνία επιδιώκουμε, τι κάνουμε σε περίπτωση που δεν έχουμε θετική λύση/συμφωνία με τους δανειστές. Έχουμε όλοι, λαός και ΣΥΡΙΖΑ, παροπλιστεί.
 
Υπάρχουν μπροστά μας τα εξής διλήμματα:
α) Να παλέψουμε, να αντισταθούμε, να πούμε «όχι» ή να συνεχίσουμε να συρόμαστε σε συμφωνία «καλύτερη από το mail Χαρδούβελη».
β) Να πούμε και να λέμε την αλήθεια και να κάνουμε αυτοκριτική. Πχ. Πώς γίνεται να είναι αναδιανεμητική η αύξηση του ΦΠΑ; Δεν είναι άρση της λιτότητας η συνέχιση της φοροεπιδρομής ή να χειριστούμε την κατάσταση…
 
Αυτό που διακυβεύεται είναι να μη χαθεί η ελπίδα ότι μπορεί να ζει ο λαός μας διαφορετικά. Το 5χρονο αγώνων κατέληξε να βρει έκφραση στον ΣΥΡΙΖΑ και δεν πρέπει να απογοητευτεί ο κόσμος.
 
Ξεκινήσαμε από το «Δεν λέμε αυτά που θέλουμε, αλλά αυτά που μπορούμε» και καταλήγουμε στο ότι «Δεν θα κάνουμε αυτά που είχαμε πει ότι μπορούμε, αλλά αυτά που θέλουνε οι δανειστές».
 
Η πίεση μεταφέρεται στο πολιτικό πεδίο. Δεν θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ και βασικό τους σενάριο είναι να τον φθείρουν και να τον μεταλλάξουν ως ουσία και ως σύνθεση κυβερνητικής και κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Το εργαλείο είναι οι ασφυκτικές πιέσεις και οι εκβιασμοί ώστε να επιβληθεί ένα πρόγραμμα, μη συμβατό (sic) με τις ανάγκες του λαού και σε πλήρη διάσταση με τις δεσμεύσεις μας.
Εάν θέλουμε τη σταθερότητα της κυβέρνησης, σημαίνει να μην πέσουμε σε αυτή την παγίδα μιας τέτοιας συμφωνίας.
 
Χαρακτηριστικό του μνημονιακού καθεστώτος είναι το χτύπημα στη Δημοκρατία.
Αυτό πέραν των άλλων σήμαινε και το ότι κόμματα, Κοινοβουλευτικές Ομάδες και λαός βρίσκονταν προ τετελεσμένων συμφωνιών, εκβιαστικών διλημμάτων και κατασταλτικών μέτρων.
Επομένως, δεν είναι έξω από το πλαίσιο του μνημονιακού καθεστώτος το ότι η Κεντρική Επιτροπή είχε να συνεδριάσει 2,5 μήνες και η Κοινοβουλευτική Ομάδα 1,5 μήνα όπου μάλιστα οι εισηγητές αφού μίλησαν έφυγαν, ότι έχουμε ήδη 2 ΠΝΠ. Ελπίζω να μη μιμηθούμε τους προηγούμενους και με το άρθρο ΜΟΝΟ κ.λπ.
Όπως και ένα σχέδιο απόφασης που είδα και μοιάζει με non paper της κυβέρνησης περισσότερο παρά με απόφαση κόμματος που έχει τις τύχες της χώρας πάνω του.
 
Δεν με ενδιαφέρουν οι δικαιώσεις και οι διαψεύσεις.
Δεν με ενδιαφέρουν οι αυτοαναφορικότητες.
Με ενδιαφέρει να μη χαθεί η ελπίδα του λαού μας, να τηρήσουμε αυτό που είπαμε προεκλογικά ότι «δεν θα τους προδώσουμε».
 
· 28/02 – Απόσπασμα από άρθρο στο Δρόμο της Αριστεράς στις 28/2 με τίτλο “Κομμένες… ανάσες με ζητούμενη την αξιοπρέπεια”.
Και τώρα τι;
Το από δω και πέρα προϋποθέτει την ανόθευτη και νηφάλια εκτίμηση/απολογισμό των πρώτων εξελίξεων και τη συγκέντρωση όλων των προσπαθειών ώστε να δημιουργηθεί εκείνη η πολιτική δύναμη στην χώρα που θα σπάσει τον κλοιό που σφίγγει γύρω μας.
α) Το πρώτο και βασικότερο είναι ο λαός να γνωρίζει πλήρως την κατάσταση, δηλαδή τους περιορισμούς, τους εκβιασμούς, τις παγίδες, τους κινδύνους. Και να χαρακτηρίζουμε μια συμφωνία έτσι όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι.
β) Το δεύτερο είναι να προετοιμαστούμε πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά, για να δοθεί η μάχη από τη στιγμή που γνωρίζουμε ότι επιχειρούν να μας εγκλωβίσουν στη συνέχιση ενός τύπου μνημονιακού καθεστώτος.
Αυτό σημαίνει:
ι) Πολιτικές και στάση που να διατηρούν και ενισχύουν το λαϊκό φρόνημα. Πρωτοβουλίες που να ενισχύουν την εμπιστοσύνη και αυτοπεποιήθηση του λαού, να δημιουργούν όραμα, να διατηρούν την ελπίδα, να γεννούν απόθεμα αγώνα.
ιι) Αξιοποίηση της γεωπολιτικής σημασίας της χώρας, της γεωπολιτικής αστάθειας και των αναδιατάξεων.
ιιι) Καμπάνια σε όλη την Ευρώπη στήριξης της Ελλάδας, ενδεχομένως με όλους τους βουλευτές να γυρνούν για μια βδομάδα σε ευρωπαϊκές πόλεις για να σπάσει η μαύρη προπαγάνδα των κυριάρχων δυνάμεων.
γ) Μόνο η αμφισβήτηση της συμφωνίας του Eurogroup μπορεί να μας απελευθερώσει ώστε να υπερασπίσουμε τα ζωτικά κοινωνικά συμφέροντα στη βάση των δεσμεύσεών μας. Οι πολιτικές της κυβέρνησης δεν πρέπει να εγκλωβιστούν στη συμφωνία και να συρθούμε στην εγκατάλειψη των δεσμεύσεών μας και στην αποδοχή περιορισμένης κυριαρχίας.
δ) Δεν ζητάμε και δεν δεχόμαστε νέο δάνειο για την κάλυψη των δανειακών αναγκών της χώρας. Ζητάμε και συζητάμε ρύθμιση/κούρεμα του χρέους σε επίπεδα που να είναι εφικτό να αποπληρώνεται και να μην αναγκαστεί η χώρα, μέσω νέου αναγκαστικού δανεισμού, να υπογράψει νέο μνημόνιο.
Πιο ειδικά κάποιες πρωτοβουλίες που θα μπορούσαν να ληφθούν:
1. Νομοθέτηση των άμεσων μέτρων που έχουμε εξαγγείλει και την άμεση ανακούφιση της κοινωνίας από χρέη και φόρους.
2. Σύγκρουση τώρα με το πολιτικό σύστημα και τη διαπλοκή. Αυτό δεν σημαίνει μόνο χτύπημα φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής. Αλλά:
ι) Επανεξετάζονται οι σκανδαλώδεις ιδιωτικοποιήσεις (κι αν δεν αρέσει αυτό στους εταίρους ας τους πούμε ευθέως ότι υποστηρίζουν τη διαφθορά!) και δημόσιες συμβάσεις. Δεν μπορεί το σκάνδαλο του ΟΠΑΠ, το σκάνδαλο της ΑΤΕ, όπως και πολλά άλλα να μη διερευνηθούν.
ιι) Επανεξετάζονται από τη Βουλή όλες οι τροπολογίες που πέρασαν «νύχτα» τους προηγούμενους μήνες καθώς και όσες αναφέρονται στην έκδοση του ΣΥΡΙΖΑ «Η μαύρη βίβλος της Ντροπής».
ιιι) Μπαίνει τέλος στη μιντιοκρατία και στη διαπλοκή της.
ιν) Ελέγχονται πολυεθνικοί όμιλοι και προμηθευτές του Ελληνικού Δημοσίου με προτεραιότητα στις γερμανικές πολυεθνικές καθώς στατιστικά ο κίνδυνος διαφθοράς είναι μεγαλύτερος.

3. Ανοίγει μια πανεθνική διαβούλευση για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση της χώρας (η οποία στις προγραμματικές δηλώσεις ξεχάστηκε). Στόχος της είναι η προβολή μεγάλων στόχων και επιλογών για την ενίσχυση της παραγωγής της χώρας, η εμπλοκή όλου του διαθέσιμου (εντός και εκτός χώρας) επιστημονικού και παραγωγικού μηχανισμού στη διαμόρφωση ενός στρατηγικού σχεδιασμού με άμεσα και μεσοπρόθεσμα βήματα.