Γαϊδουρινό το Πρόσωπο, Ζωή Χαριτωμένη

Ο αρχισυντάκτης θα νομίζει τώρα ότι βρίζω πάλι και θα κάνει λάθος. Γιατί δεν βρίζω τώρα. Άλλες φορές ναι και με ανακαλούν στην τάξη, όχι τώρα όμως. Τώρα θυμήθηκα μια παροιμία του λαού μας και την ανέφερα. Το γιατί την θυμήθηκα είναι άλλη ιστορία κα αυτά θα πούμε σήμερα.

 

Από τις 25 Γενάρη έχουμε αριστερή κυβέρνηση για πρώτη φορά κι αν ρωτάτε την γνώμη μου, μακάρι να ’ναι κι η τελευταία. Ήτοι συμπληρωμένους 7 μήνες. Μήπως μπορεί να μου πει κανείς ποιο είναι το κυβερνητικό έργο σ’ αυτούς τους επτά μήνες; Γιατί εγώ, εκτός από την επανασύσταση της ΕΡΤ, για ευνόητους λόγους, αφού αν δεν την είχαν επανασυστήσει δεν θα ξέραμε πόσος θα ήταν ο μισθός του Διευθυντή της «Αυγής», γιατί τι ’ν’ ο κάβουρας, τι ’ν’ το ζουμί του; ενώ τώρα ξέρουμε. Δεν θυμάμαι τίποτ’ άλλο. Ούτε τις καθαρίστριες του ΥπΟικ δεν προσέλαβαν, που τις είχαν παραπέμψει για τον Γενάρη του 2016.

 

Συμπέρασμα: Εκλέξαμε μια κυβέρνηση, για να μην κυβερνάει! Μ’ άλλα λόγια «Ζήτω το Χάος!» που το χάος θα ζη ούτως ή άλλως, αφού δεν υπάρχει κανένας λόγος να αποθάνει. Εμείς οι υπόλοιποι τι θα κάναμε με τέτοια «κυβέρνηση»; Αυτό είναι το ερώτημα. Διάβασα ένα άρθρο προχτές, 29 Αυγούστου, στην «Καθημερινή». Ήταν του Κωνσταντίνου Ζούλα και ο τίτλος του «Ψηφίστε με, για να μην κυβερνήσω». Θα έχουμε πολλά να πούμε επ’ αυτού, αλλά αργότερα. Μεθαύριο, Τετάρτη 2/9/2015, θα έχουμε «Παλιές Ιστορίες» πάλι.

 

Δεν ξέρω αν έχει καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά την κυβέρνηση την χρειαζόμαστε επειδή έχουμε προβλήματα, για να μας τα λύσει. Αν δεν έχουμε προβλήματα, τι να την κάνουμε την κυβέρνηση; Γι’ αυτό και όλες οι κυβερνήσεις –διεθνές είν’ αυτό, όχι μόνο ελληνικό φαινόμενο– φροντίζουν να λύνουν ένα πρόβλημα και να δημιουργούν άλλα δυο ή και περισσότερα στη θέση του, έτσι για να μας βρίσκονται και να τους έχουμε ανάγκη. Όλες οι κυβερνήσεις τα ίδια κάνουν, εκτός απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν έκανε τίποτα. Τέλεια!

 

Μετά απ’ όλ’ αυτά που σας είπα, μια ερώτηση: Με αυτήν την «κυβερνητική σαλάτα» παραλογισμού των τελευταίων επτά μηνών, έχετε δει καμιά φωτογραφία του (ευτυχώς!) πρώην πρωθυπουργού, που να μην χαμογελάει; Εγώ δεν έχω δει καμία! Κανονικά, με τα χάλια που είχε αυτό το πράγμα που έφτιαξε και ονόμασε κυβέρνηση, (ο θεός να την έκανε, που χλωμό το βλέπω, γιατί όσο παντοδύναμος κι αν είναι ο θεός, το αδύνατο δεν μπορεί να το καταφέρει!) θα ’πρεπε να κλαίει και να οδύρεται, να τραβάει και να ξεριζώνει τα μαλλιά του, να δέρνει τους υπουργούς του. Αντί όλων αυτών, εκείνος χαμογελάει! Τι να πω;

 

Σέρνει την χώρα εκβιαστικά σε εκλογές, χαμογελάει. Κερδίζει τις εκλογές, χαμογελάει. Ορκίζει κυβέρνηση, χαμογελάει. (Μέχρι εδώ καλά! Υπήρχαν λόγοι για χαμόγελα). Στέλνει τον Μπαρουφάκη στις διαπραγματεύσεις, χαμογελάει. Με τις εξυπνακίστικες αλακίες (με «μ» μπροστά) του εκλεκτού του (ευτυχώς!) πρώην πρωθυπουργού μάς φτάνουν κοντά στο Grexit, σε σημείο να μην ξέρουμε πού πατάμε και που βρισκόμαστε, ο Τσίπρας χαμογελάει. Συμφωνεί στο πιο επαχθές και απεχθές μνημόνιο που ανθρώπινος νους μπορούσε ποτέ να συλλάβει, χαμογελάει. Μας πάει για δημοψήφισμα, όπου το «όχι» έγινε «ναι», πριν στεγνώσει η μελάνη των αποτελεσμάτων, χαμογελάει. Επιβάλλει capital control και κλείνει τις τράπεζες, αν και τα αντίθετα είχε υποσχεθεί, χαμογελάει. Πάει να ψηφίσει τα προαπαιτούμενα, τα ψηφίζει με πολλαπλά δεκανίκια, του φεύγουν καμιά τριανταριά και βάλε και χαμογελάει. Βλέπει ότι δεν τον παίρνει άλλο και μας σέρνει πάλι σε εκλογές, χαμογελάει. Παραδίδει τη πρωθυπουργία στην κ. Θάνου, χαμογελάει, αν και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, κι εγώ, αν τα είχα κάνει τόσο σκατά, θα χαμογελούσα παραδίδοντας. Ερώτηση κρίσεως: Είναι σοβαρότης πρωθυπουργού αυτή; Δηλαδή, πότε σκέπτεται τα χάλια του, να μελαγχολήσει λίγο; Δεν ξέρω, μπορεί να είναι μαζοχιστής και να την καταβρίσκει έτσι!  Πάμε πάρα ’κεί τώρα.

 

Οι μόνοι σταθεροί στις (εξωπραγματικές) απόψεις τους είναι ο Λαφαζάνης, ο Λαπαβίτσας και μερικοί άλλοι. (Ποιος να μου το ’λεγε πριν από μερικές μέρες ότι θα το σκεπτόμουνα κι αυτό;) Βεβαίως οι άνθρωποι έχουν κατέβει από άλλο, άγνωστο Σύμπαν, αλλά από σταθερότητα… σκίζουν!

 

Μετά έχουμε και την Ζωή, που έχει καβαλήσει ένα καλάμι από ’δώ μέχρι το Τόκιο και κάνει τις βόλτες της στην πολιτική ζωή. Διάβασα ότι θέλει να ενταχθεί στην ΛΑΕ, αλλά δεν μπορεί να είναι δεύτερη προ ουδενός και… μακραίνει το καλάμι. Για να καταλάβω κι εγώ, στον ΣΥΡΙΖΑ πρώτη ήταν; Αν ήταν, γιατί έγινε ο Τσίπρας πρωθυπουργός; Αναπάντητα ερωτήματα!

 

Φυσικά υπάρχουν κι άλλα, αλλά αν σας τα ’γραφα όλα, θα έπρεπε να γράψω βιβλίο και ο ιστότοπος δεν μου το επιτρέπει. Μετά, μ’ όλα εκείνα που θα έβαζα μέσα, άντε να βρεις εκδότη να το εκδώσει, που αν υπήρχε κανείς κουτούτσικος ή με τάσεις αυτοκτονίας, ζούπητοι θα πηγαίναμε και οι δύο, κι εκείνος κι εγώ. Γι’ αυτό καλύτερα να σταματήσω εδώ και αφήστε το ρίσκο για τους τολμηρούς. Όπως έχω ξαναδηλώσει, δε έχω ταλέντο για φυλακισμένος. Τι να κάνουμε τώρα; Έμφυτα είναι αυτά τα πράγματα και για μένα δεν κάνουν… Πάντως ελπίζω να καταλάβατε την σημασία του σημερινού τίτλου. Έτσι… όλως τυχαία μπήκε…

 

ο θείος Τάκης  Παναγιώτης Περράκης

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά

 

της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.

 

Και

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και

 

Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που σας επιτρέπουν να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας.

 

Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.