Τι μπορεί να προκύψει από τις κάλπες της 20ης Σεπτεμβρίου;

Φθάσαμε σε απόσταση αναπνοής από τις κάλπες της 20ης Σεπτεμβρίου. Ακόμα μια εβδομάδα, με τον ξύλινο λόγο των πολιτικών να δεσπόζει στην επικαιρότητα (και ας καίγεται ο κόσμος γύρω μας από σημαντικά γεγονότα…) και να «πυροβολεί» μια κουρασμένη, κατάκοπη, απηυδισμένη από αυτούς τους ίδιους πολιτικούς, από το κράτος, ακόμα και από τον ίδιο της τον εαυτό, κοινωνία… Είναι σίγουρο ότι η εξαντλημένη αυτή κοινωνία δεν δίνει σημασία, μάλλον δεν ακούει καν αυτές τις κονσερβαρισμένες προεκλογικές συζητήσεις. Η αγωνία της εστιάζεται στο να ανακαλύψει μέσα από αυτό τον μαζικό οχετό της πληροφόρησης που δέχεται καθημερινά, αυτόν που θα την πείσει πως θα της εξασφαλίσει στοιχειώδεις όρους ασφαλείας και στοιχειώδη έστω κοινωνική ηρεμία.

Είναι δυνατόν να την βρει αυτή τη λύση η Ελληνική κοινωνία; Το επιτρέπουν οι σημερινοί πολιτικοί σχηματισμοί; Θα υπάρξουν δυνατότητες συνεργασιών και μεταξύ ποιων; Αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν μέχρι την άλλη Παρασκευή που θα σταματήσουν οι δημοσκοπήσεις, που κακά τα ψέματα επηρεάζουν την λήψη μιας απόφασης. Ας δούμε πιθανές λύσεις:

Κατ’ αρχάς, το ερώτημα «ποιος θα πάρει αυτοδυναμία;» δεν υφίσταται και έχει μετατραπεί στο «τι είναι καλύτερο; Να βγει πρώτος ο Μεϊμαράκης ή ο Τσίπρας;», και ανάλογα με την απάντηση κτίζονται σενάρια μετεκλογικών συνεργασιών… Η καλύτερη λύση θα είναι -άσχετα ποιος θα έρθει πρώτος- μια μεγάλη κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας και συνεννόησης, που θα άφηνε έξω μόνο την Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ. Εννοείται υπό εξωκοινοβουλευτικό πρωθυπουργό, στελεχωμένη με τεχνοκράτες και έμπειρους οικονομολόγους που μέσα σε ελάχιστο χρόνο θα συντάξει νέο «Εθνικό Σχέδιο Ανόρθωσης της Ελληνικής οικονομίας» και θα πήγαινε στους δανειστές έχοντας στην πλάτη της το 80% και βάλε του Ελληνικού Λαού και θα απαιτούσε (όχι με την λογική που το έκανε ο άσχετος Βαρουφάκης) την δρομολόγηση μιας σειράς μεταρρυθμιστικών αλλαγών που θα είχε σχεδιάσει η Ελληνική πλευρά και δεν θα επέβαλε καμιά τρόικα… Είναι σίγουρο ότι οι εταίροι – δανειστές, αλλά και οι ξένοι επενδυτές θα έδιναν μια ευκαιρία ακόμα σε μια τέτοια κυβέρνηση.

Βέβαια αυτό απαιτεί μεγάλη ωριμότητα και κουλτούρα συνεργασιών που λείπουν από τα Ελληνικά πολιτικά κόμματα… Για αυτό, παρόλο που αυτή τη λύση ευχόμαστε, ας πάμε στα άλλα πιθανά σενάρια:

Αν ο Αλ. Τσίπρας έλθει πρώτος με οποιαδήποτε διαφορά, θα ήταν εξαιρετικό αν μεταμορφωνόταν σε Ρέντσι και υποστήριζε τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις μπαίνοντας σε ένα νέο ρόλο, αφού απέτυχε παταγωδώς ο ρόλος του Ευρωπαίου Αλιέντε που δημιούργησε στην φαντασία του… Εννοείται με την υποστήριξη κάποιων ή κάποιου άλλου κόμματος. Τίποτα όμως δεν μας πείθει ότι ο τέως πρωθυπουργός έχει πραγματικά πάρει τις αποφάσεις του, ότι έχει ωριμάσει και αλλάξει. Περιστοιχίζεται ακόμη από συνεργάτες που είτε τα «μασάνε», είτε παραδέχονται ωμά και κυνικά πως δεν έχουν καμία διάθεση να κάνουν υπερβάσεις. Ο ένας ομολογεί ότι «καλύτερα να μην τελειώσει η ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων», ο άλλος ονειρεύεται «αντάρτικο μέσα στο μνημόνιο». Πατάει ακόμη σε δύο βάρκες ο Αλ. Τσίπρας. Ίσως μάλιστα, να νιώθει ότι έχει χάσει την «ψυχή» του υπογράφοντας το μνημόνιο!… Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αλλάξει 3 φορές μέχρι τώρα την προεκλογική του καμπάνια ξεφουρνίζοντας διαρκώς ψέματα ενισχύουν το επιχείρημα αυτό.

Οπότε τι μας μένει; Πιστεύω ότι η καλύτερη λύση θα ήταν μια συγκυβέρνηση Ν.Δ – Ποταμιού – ΠΑΣΟΚ, συμφωνώντας με τον Α. Παπαχελά, ότι θα μπορούσε να πάει την χώρα παρακάτω. Όχι μπροστά, παρακάτω, να την ξεκολλήσει δηλαδή από τις αριστερές «μούχλες» του 7μήνου.

Όσο για το επιχείρημα που λένε πολλοί πως ο ΣΥΡΙΖΑ αν γίνει κυβέρνηση μπορεί να συγκρατήσει την κοινωνική αναταραχή δεν στέκεται και πολύ. Οι σκληροί συνδικαλιστές και οι συνήθεις «μπαχαλάκηδες» έχουν περάσει ήδη στην αντίπερα όχθη και μισούν τους παλαιούς συντρόφους περισσότερο από το παλιό κατεστημένο. Οι νέοι που τον ψήφισαν νιώθουν πολύ προδομένοι και εγκλωβισμένοι. Με την ανεργία των νέων στα ύψη και την οργή να φουντώνει δεν νομίζω ότι ο Αλ. Τσίπρας ή κάποιος άλλος θα τους σαγηνεύσει πλέον ή θα τους χαλιναγωγήσει εύκολα… Μια εβδομάδα έμεινε!…
 
* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι τ. πρόεδρος της Ε.Ι.Ε.Τ. και εκτελεστικός πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (Ε.Ε.Δ.)
zourop@otenet.gr