Σταϊκοπούλου: Από τα καρβουνιάρικα του 1950 στις ταβέρνες του 2015

Άκουσα κατά την περίοδο διακοπών της εφημερίδας ότι βγήκε υπουργική απόφαση για την οδό Σταϊκοπούλου. Είναι, λέει, δρόμος, όχι πεζόδρομος! Που δεν χρειαζότανε, γιατί ήταν δρόμος από παλιά. Θα μου πεις τώρα «γιατί την πλακοστρώσανε;» Γιατί την κάνανε να φαίνεται σαν πεζόδρομος; Δεν ξέρω, αλλά –ίσως– άλλα να ήταν τα σχέδια τότε.

Άκουσα επίσης, κατά την περίοδο διακοπών της εφημερίδας, που δεν θα ’πρεπε να ακούω τίποτα, αλλά να κάνω κι εγώ διακοπές, ότι οι δημοτικοί άρχοντες θεωρούσαν την οδό Σταϊκοπούλου δρόμο, γιατί είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί έξω απ’ την πόλη. Κούνια που τους κούναγε, λέω εγώ, αν είναι αυτός ο λόγος. Την οδό Μπουμπουλίνας την ξέρουν; Ας προσπαθήσουμε τώρα να βγούμε στην Μπουμπουλίνας από το σημείο που αρχίζει η Σταϊκοπούλου. Παίρνουμε την οδό Φαρμακοπούλων, που μας οδηγεί κατευθείαν στην Μπουμπουλίνας.

Πού μας βγάζει στην οδό Ν. Κίου και από ’κεί μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε, αφήνοντας την πόλη πίσω μας: Είτε δεξιά στην Μεγάλου Αλεξάνδρου, για να βγούμε στην Άργους είτε ευθεία στην Ν. Κίου, για Ν. Κίο, Μύλους, Κιβέρι και λοιπή Πελοπόννησο. Μπορώ βεβαίως να τους δείξω μερικούς δρόμους ακόμη, για να βγουν απ’ την πόλη, απ’ όπου κι αν ξεκινάνε και δεν θα χρειαστεί να βάλουν ούτε ένα οδικό σήμα. Ποιος ο λόγος λοιπόν να διατηρούμε την Σταϊκοπούλου ως δρόμο; Μια οδό της πόλης μας, που τα καλοκαίρια γίνεται μια μεγάλη υπαίθρια τραπεζαρία! Έναν λόγο μπορώ να σκεφτώ εγώ, θα τον πούμε παρακάτω.

Πρέπει κάποτε να καταλάβουμε, δημοτικοί άρχοντες και δημότες, ότι οι χρήσεις της πόλης δεν είναι οι ίδιες μ’ αυτές που ίσχυαν το 1950. Αλλάζουν! Και τις αλλάζουν οι δημότες και οι επισκέπτες. Η Σταϊκοπούλου, φέρ’ ειπείν, την δεκαετία του ’50 μέχρι και τέλος της δεκαετίας του ’60, δεν υπήρχαν ταβέρνες και εστιατόρια. Καρβουνιάρικα υπήρχαν κι ένα μπακαλικάκι. Μαγαζιά που δεν είχαν ανάγκη να καταλάβουν τον δρόμο ή το πεζοδρόμιο, δηλαδή. Τώρα όμως υπάρχουν ταβέρνες και εστιατόρια και οι τουρίστες αρέσκονται να τρώνε έξω, αν και μέσα, με τον κλιματισμό να δουλεύει, είναι πιο δροσερά.

Οι πελάτες όμως θέλουν αυτό που τους λείπει στις πατρίδες τους: Να τρώνε έξω κάθε φορά. Αλλά ο δήμος, οι υπουργικές αποφάσεις και όσοι τις υποκινούν δεν τους αφήνουν. Τελικά είμαστε τουριστική πόλη ή όχι; Τους θέλουμε τους τουρίστες ή όχι; Αν τους θέλουμε, πρέπει να συμπεριφερθούμε ανάλογα και οι τουριστικές πόλεις έχουν και ορισμένες υποχρεώσεις προς τους επισκέπτες τους. Αν δεν τους θέλουμε, καλά πάμε έτσι όπως πάμε!

Μέχρι στιγμής βεβαίως δεν έχει γίνει τίποτα και η υπουργική απόφαση έμεινε στα χαρτιά. Οι εστιάτορες της Σταϊκοπούλου όμως είναι όμηροι των διαθέσεων του όποιου δημοτικού σύμβουλου, που θα αποφασίσει να ανακινήσει το θέμα. Και ας μην ξεχνάμε ότι μπορεί φέτος να έκανε μια χαλαρή παρατήρηση η αστυνομία, για την απόσυρση των τραπεζοκαθισμάτων, αλλά οι εμπλεκόμενοι επιχειρηματίες θα πρέπει κα του χρόνου, όπως και τα επόμενα χρόνια, να μπορούν να συντηρήσουν τις οικογένειές τους, έχοντας τραπεζοκαθίσματα και εξυπηρετώντας τους πελάτες τους έξω, όπως αρέσει στους τουρίστες μας! Δεν μπορεί λοιπόν ούτε και πρέπει να αναγκαστούν να λειτουργούν κάτω απ’ την Δαμόκλειο σπάθη.

Ψάχνοντας τώρα να βρω τους λόγους για όλο αυτό, πρέπει να πω ότι έχω ακούσει ότι ένας απ’ τους κατοίκους της Σταϊκοπούλου υποδαυλίζει αυτήν την κατάσταση. Ίσως να ’χει δίκιο, γιατί ενοχλείται, αν και όλα τα εστιατόρια και ψησταριές του δρόμου κλείνουν λίγο μετά τις 23:00. Ίσως υπάρχει άλλος λόγος. Καταστηματάρχες της παραλιακής οδού Μπουμπουλίνας, όπου ισχύουν άλλα μέτρα και άλλα σταθμά, λόγω ενός προεδρικού διατάγματος, που –ίσως– ισχύει ακόμη, να πιέζουν ο δημοτικό συμβούλιο, να παίρνει αυτές τις αποφάσεις ή, μάλλον, να μην παίρνει καμιά απόφαση, για να κάνει την Σταϊκοπούλου πεζόδρομο, για να οδηγηθούν όλοι οι τουρίστες, που δεν θα μπορούν να φάνε έξω πλέον στην εν λόγω οδό, προς την Μπουμπουλίνας και τα εστιατόριά τους, πράγμα που θα έχει σοβαρές επιπτώσεις και σε άλλα μαγαζιά της πόλης μας, όχι μόνο της οδού Σταϊκοπούλου.

Πιστεύω ότι, ως συμπολίτες, μπορούμε να βρούμε την χρυσή τομή και να συνδυάσουμε τα πράγματα έτσι ώστε να είναι προς το συμφέρον της πόλης, των κατοίκων και των επαγγελματιών. Αν ο καθένας από μας πάψει να βάζει το στενό του προσωπικό συμφέρον πιο μπροστά απ’ όλα τ’ άλλα, θα πάμε καλά. Αλλιώς θα αποτύχουμε παταγωδώς και θα ψάχνουμε να βρούμε την αιτία της αποτυχίας μας. Που θα την έχουμε προκαλέσει εμείς οι ίδιοι! Όπως και με την αντίδραση ορισμένων στις κρουαζιέρες που προωθεί ο Λιμενάρχης μας. Ας είμαστε προσεκτικοί μ’ αυτά τα πράγματα, γιατί η όποια λανθασμένη απόφασή μας γυρνάει μπούμερανγκ και μας κτυπάει στο κεφάλι.

Με όλ’ αυτά βεβαίως δεν εννοώ ότι πρέπει να αφεθούν ασύδοτοι οι επιχειρηματίες. Μόνο στο χάος οδηγεί η ασυδοσία. Πρέπει να υπάρχουν κανόνες και να τηρούνται. Ο δήμος λοιπόν που εκδίδει τις άδειες και καταλήψεις δημοτικών χώρων, πρέπει να ελέγχει και επειδή μας αρέσει το «ωχ, αδελφέ», οι έλεγχοι να γίνονται σε τυχαίες μέρες και ώρες. Και οι συλλαμβανόμενοι δεύτερη φορά να παρανομούν, αγνοώντας τους κανόνες που έχει θεσπίσει ο Δήμος, να στερούνται το προσόν της κατάληψης δημοτικού χώρου με τραπεζοκαθίσματα για έναν μήνα. Να είστε σίγουροι ότι μετά απ’ αυτό θα τηρούν ευλαβικά τους κανόνες.

Η πόλη είναι ένας ζωντανός οργανισμός, όλοι, –κάτοικοι και επισκέπτες,– έχουμε τις υποχρεώσεις μας και τα δικαιώματά μας. Καθήκον των δημοτικών αρχόντων είναι να φροντίζουν να περνάμε όλοι καλά, – κάτοικοι και επισκέπτες, όχι ο εύκολος πλουτισμός ορισμένων, που δεν θα πω ότι γίνεται, γιατί δεν έχω στοιχεία, φήμες όμως ακούγονται πολλές και μπορούν να ερευνηθούν. Ας κοιτάζουμε το γενικό καλό λοιπόν κι όχι το συμφέρον ορισμένων.

Θυμάμαι κάποτε επιτρεπόταν να βγάζουν δυο σειρές τραπέζια τα μαγαζιά, που, κατά την γνώμη μου, θα μπορούσε να ισχύει μόνο αν η Σταϊκοπούλου ήταν πεζόδρομος, που δεν ήταν.  Μετά περιορίστηκαν τα μαγαζιά στη μια σειρά τραπεζιών και τώρα σε καθόλου  τραπέζια έξω. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Ότι θέλουμε να κλείσουμε τα εστιατόρια της Σταϊκοπούλου; Τότε, αν τα καταφέρουμε, πολλά κακά θα συμβούν, όπως η ανεργία του προσωπικού και πολλά άλλα. Δεν ξέρω πού το πάνε, αλλά πιστεύω ότι πρέπει να λογικευτούμε! Ας ξεχάσουμε την λογική… πατάτας. 
 
Η φίλη σας
Αθηνά