Σιωπάτε ρε, έχουμε κυβέρνηση;

ΤΕΛΙΚΑ με βάση τα όσα λέγονται και γράφονται, οι εκλογές τελείωσαν και έχουμε πλέον κυβέρνηση. Χρειάστηκε βέβαια να περάσουν 7 μήνες για να μας την εγκρίνουν οι «Ευρωπαίοι εταίροι μας». Ναι έτσι είναι κι ας πονάει. Η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ ελεύθερο κράτος απ την μέρα της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας της έως σήμερα κι αυτό καταβάθος το ξέραμε παλιότερα ως λαός.

Δεν είναι τυχαίο που ο Καραγκιόζης καλεί τους «Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους, Σέρβους, Βούλγαρους, Ρουμάνους…» κλπ. για να τους ανακοινώσει κάτι.

Η ΑΠΛΟΙΚΗ προσέγγιση των πραγμάτων δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση υποβάθμιση της λαϊκής αντίληψης περί ελευθερίας. Εξ άλλου, όσο πιο περίπλοκα ερμηνεύουμε τα πράγματα τόσο τα περιορίζουμε ή δείχνουμε πως δεν τα κατανοούμε. Τι σημαίνει λοιπόν Ελευθερία;

Αν ρωτήσεις έναν πολιτικό θα σου αραδιάσει εκατοντάδες νόμους που την περιχαρακώνουν και επομένως την περιορίζουν. Αν όμως ρωτήσεις έναν απλό πολίτη θα σου απαντήσει απλά πως σημαίνει να κάνεις ότι θέλεις αρκεί να μην περιορίζεις τον άλλο να κάνει το ίδιο.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ επομένως Κυβέρνηση; Δεκάδες υπουργοί, υφυπουργοί, γραμματείς φαρισαίοι κλπ που στόχο έχουν να ελέγξουν την δημόσια διοίκηση, την διαχείριση επομένως όλων αυτών που θεωρούμε σαν κοινά όλων. Αυτά τα κοινά είτε τα διατηρούμε είτε τα διευρύνουμε στοιχίζουν, σε χρήμα, σε υλικά, σε ανθρώπινο δυναμικό, σε ύλες κλπ. κι αυτό το κόστος κάποιος θα πρέπει να το επιμεριστεί.

«Όλοι να πληρώσουν το ίδιο» θα ήταν η αυθόρμητη απάντηση, και φαίνεται αρχικά σαν νάνοι και πολύ δίκαιη. Όμως δίκαιο δεν είναι αυτό που φαίνεται αλλά αυτό που περιορίζει τις ανισότητες.

ΚΑΝΕΙΣ δεν γεννήθηκε απ την φύση πλούσιος ή φτωχός. Ότι απέκτησε ήταν και παραμένει προϊόν ιδιοποίησης της υπεραξίας άλλων ή χρηματικής προσόδου  όπου η εργατικότητα του ιδίου απλά επιταχύνει η μειώνει τους ρυθμούς ιδιοποίησης του κέρδους. Εκ του συστήματος λοιπόν δημιουργείται μια ανισότητα που περιορίζει και την ελευθερία μεταβάλλοντας την από αξία σε εμπόρευμα.

Όταν όμως κάτι γίνεται εξαγοράσιμο δίνει την δυνατότητα κάποιοι να το απολαμβάνουν περισσότερο και κάποιοι λιγότερο με βάση τις οικονομικές τους δυνατότητες. Εύκολα θα μπορούσε να πει πλέον κανείς πως «όποιος απολαμβάνει περισσότερα, πληρώνει και περισσότερο επομένως το σύστημα είναι δίκαιο και ελεύθερο προς όλους».

ΠΟΣΟ όμως ένα σύστημα είναι δίκαιο προς όλους, όταν όχι μόνο επιτρέπει την εκμετάλλευση αλλά στηρίζεται πάνω σ αυτήν για να επιβεβαιωθεί;

Με βάση την πολύπλοκη αστική δικαιοσύνη φυσικά κι όλα είναι εντάξει, με βάση τον απλό νου, όλοι αναγνωρίζουμε τις ανισότητες και τις αδικίες, που κάποιοι πιο πολιτικοποιημένοι ανάγνωσαν «ως πάλη των τάξεων», των ισχυρών να κηδεμονεύσουν τους αδύναμους και των αδυνάμων να διεκδικήσουν απ τους ισχυρούς την Ελευθερία τους.

Αυτό είναι και το κρίσιμο σημείο που θα κριθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δηλαδή παρέμβει  στην ανακατανομή των βαρών υπέρ των αδυνάτων ή θα παραμείνει στην αριστερή φρασεολογία της ύπνωσης των μαζών που χρόνια εφάρμοζε και το ΠΑΣΟΚ.

ΓΙΑ να υπάρξουν πραγματικές αλλαγές υπέρ των αδυνάτων, θα πρέπει πρώτα η Κυβέρνηση να αποσείσει από πάνω τις όλες τις ευρωπαϊκές δυνάμεις που προδιαγράφουν τις πολιτικές αποφάσεις της και στην συνέχεια να στραφεί κατά της πηγής που γεννά της ανισότητες και ασκεί εξουσία κι αυτή δεν είναι άλλη απ το ίδιο το κράτος. Έτσι απλά, γιατί πολύπλοκα δρώντες θα φωνάξουμε, «σιωπάτε ρε που έχουμε κυβέρνηση».