Ψηφίζω τα χέρια μου…

Ο παγωμένος απριλιάτικος αέρας φοβίζει την επερχόμενη άνοιξη  και αυτή κρύβει τις μυρωδιές της στους δρόμους της Πόλης. Στα τσιμεντένια παρτέρια του πεζόδρομου τα  λουλούδια έχουν μαζέψει τρομαγμένα τα φύλλα τους. Ακούγεται ο μεταλλικός βρυχηθμός ενός θηρίου το οποίο άκαρδα σκάβει την μάνα γη.  Λιοντάρι και Ηρακλής στην νέα εποχή της τεχνολογίας έχουν πια φιλιώσει. Στρίβοντας για την κεντρική πλατεία, στον ήλιο λαμπυρίζει το τεράστιο μεταλλικό δόντι, ανεβοκατεβαίνει καταβροχθίζοντας προσεκτικά πέτρες και χώματα. Γίνονται τα έργα για την ανάπλαση του κέντρου της Πόλης. Ασώματες κεφαλές , οι εργάτες χωμένοι μέσα στα μεγάλα αυλάκια πετούν έξω τα χώματα. Ποιος ξέρει αν σκάψουν λίγο ακόμα μπορεί να ανασυρθεί κάποιος αρχαίος Αργείος ή κομμάτια από το σπιτικό σου. Μεγάλη τύχη να περπατάς  σε μια πόλη στην οποία είναι πλέον και επιστημονικά σίγουρο ότι εδώ και πέντε χιλιάδες χρόνια, ίσως και περισσότερα  οι κάτοικοι της βαβίζουν την προσωπική τους ιστορία σε μια κοινή αδιάκοπτη γονιδιακή και πολιτισμική συνέχεια  με τους προγόνους τους. Αυτόματα το μυαλό μου ανοίγει σελίδες από το βιβλίο του καθηγητή Κωνσταντίνου Τριανταφυλλίδη «Η γενετική ιστορία της Ελλάδας το DNA των Ελλήνων». Ιδιαίτερα εντυπωσιακά τα ευρήματα της επιστημονικής μελέτης για την γονιδιακή συνέχεια και ιδιαιτερότητα των Ελλήνων, σε καμία περίπτωση βέβαια δεν αναφέρεται σε γονιδιακή υπεροχή. Εκείνο το οποίο με εντυπωσίασε περισσότερο είναι η τοποθέτηση του ότι η εμμονή στην γλώσσα, στον πολιτισμό στα ήθη και τα έθιμα μας τις αξίες και τις παραδόσεις μας ήταν αυτή που μας οδήγησε στην όποια γενετική  μας ιδιαιτερότητα.
-Θα μας κλείσουν τα σπίτια! ( Μια οργισμένη φωνή κλείνει την φαντασιακή περιπατητική μου ανά(μνημο)γνωση.)Καλημέρα Βασίλη.
-Καλά ρε Γιώργη τι έπαθες πρωί – πρωί;
-Ο κύριος 65 τα εκατό θα μας κλείσει τα μαγαζιά!!!
-Θα με τρελάνεις εσύ δεν ήσουν από τους πιο φανατικούς του ψηφοφόρους; Δεν το ήξερες ότι ήταν στα σχέδια του συνδυασμού του;
-Δεν περίμενα ότι θα το κάνει κιόλας! Δεν είναι κόλαση αυτό που τραβάμε είναι κάτι χειρότερο.
-Σιγά την κόλαση, παράδεισος θα είναι ο τόπος μπροστά από το μαγαζί σου. Γκρινιάζεις για να  γκρινιάζεις. Καλημέρα παιδιά.
Ο Θανάσης αργόσχολος νεοσυνταξιούχος περπατώντας πρωί  στην πόλη βρήκε ανοιχτή κουβέντα και μπήκε. Αλλά εγώ είχα χάσει την επαφή με την πραγματικότητα γιατί ο Θανάσης ήταν φανατικός αντίπαλος του τωρινού δημάρχου και όλων των προεκλογικών του εξαγγελιών. Το έμπειρο βλέμμα του έπιασε την απορία μου, πρώην αστυνομικός βλέπεις.
-Τι με κοιτάς, δεν τους ψήφισα και ούτε τους ψηφίζω εγώ ανήκω αλλού! Αλλά δεν μπορώ τους αραχτούς γκρινιάρηδες της πλατείας. Τα ίδια έλεγαν και για τον άλλο δήμαρχο όταν έφτιαξε τους πεζόδρομους. Και τι έγινε που γκρινιάζει ο Γιώργης; ‘Όταν έρθουν οι εκλογές τους ίδιους θα ψηφίσει! Κοίτα Γιώργη πως θα γίνει η γειτονιά σου! ( Και του δείχνει κάπου στην άκρη την μακέτα του έργου. Το θορυβώδες θηρίο έριξε άλλη μια μεταλλική νυχιά στο δάπεδο της πλατείας.)
-Κοίτα χάλια…. Χάλια …. Χάλια ….Δεν άκουσες ότι θα διώξει και το παζάρι;
-Καλά εσύ δεν έλεγες εδώ και χρόνια ότι πρέπει να φύγει η λαϊκή αγορά για να αλλάξει η πόλη;
Η κουβέντα αυτή δεν είχε ούτε αρχή ούτε τέλος.  Ο έντονος θόρυβος του μηχανήματος με διευκόλυνε να απομακρυνθώ αποχαιρετώντας με τα χέρια. Από την μια οι φωνές τους από την άλλη το μηχάνημα δεν ήταν δυνατόν να ακουστώ. Βαδίζοντας προς την τράπεζα στο κάτω μέρος της πλατείας οι αντιφατικές «εμφυλιοπολεμικές» κουβέντες των πρωινών φίλων μου έφεραν πάλι στο νου την γενετική ιδιαιτερότητα  και συνέχεια των Ελλήνων και στα ελαττώματα φυσικά! Παρά τον θόρυβο μια παρέα στην απέναντι καφετέρια απολάμβανε τα φραπέδια της. Μερικοί άνθρωποι έχουν ψυχοσωματική εξάρτηση με το καφενείο τους και είναι αδύνατον να αλλάξουν στέκι. Η σκληρή εργασία και ο ιδρώτας των ασώματων κεφαλών μέσα στα αυλάκια ήταν το πρωινό δροσερό θέαμα για κάποιους.
Στην τράπεζα λίγες  μέρες  μετά το Πάσχα λιγοστοί οι πελάτες. Περισσότερες ήταν οι ευχές για χρόνια πολλά, Χριστός Ανέστη παρά οι συναλλαγές. Το βλέμμα του παλιού συμμαθητή από το απέναντι γραφείο διαγράφει μια ημικυκλική τροχιά μέχρι τα ταμεία και καταλήγει στην μπλε πολυθρόνα μπροστά του. Από τα σχολικά χρόνια ο Βαγγέλης είχε μια φοβερή ικανότητα να διηγείται μια ιστορία με το βλέμμα και τα χέρια και λόγος να είναι συνοδευτικός της οπτικό -σωματικής παρουσίασης. Αποκωδικοποίησα το σινιάλο του αμέσως.
-Κάνε την δουλειά σου και έλα να πούμε μια καλημέρα.
Μέσα στις ευχές και τα καθημερινά νέα του διηγήθηκα τις αντιφατικές απόψεις που άκουσα στην πλατεία.
-Βασίλη από τα χρόνια του σχολείου ξέρεις την πολιτική  απολιτική μου θέση. Δεν μετέχω στις εκλογές, δεν με ενδιαφέρουν οι εκλογές γιατί δεν αλλάζει τίποτα με τις εκλογές. Εγώ ψηφίζω τα χέρια  μου!
-Νομίζω ότι μου προσφέρεις άλλη μια ατάκα για ιστορία στον «Αναγνώστη».
-Δεν ξέρω, εσύ είσαι ο καταγραφέας των μικρών στιγμών. Εγώ γνωρίζω ότι όλα είναι θέμα βιωμάτων και οπτικής. Σήμερα ο καιρός είναι λίγο κρύος. Αν πας στην πλατεία ένα άνθρωπο από τον Βόρειο Πόλο θα σου πει ότι ζεσταίνεται αν πάς έναν άνθρωπο από την Αφρική θα κρυώνει. Τώρα για τις πρωινές γκρίνιες που είπες πριν, ένα έχω να σου πω. Ο Έλληνας από τότε που έχασε το ΑΔΑ, μόνος του πετάχτηκε στον Ευρωπαϊκό Καιάδα. (Οπτικά συνέλαβε την απορία μου.) Και εξηγούμαι. Όταν χάσαμε την Αυτονομία την Δημιουργικότητα και την Αυτάρκεια κατρακυλήσαμε στο βάραθρο των στατικών εικόνων. Εγώ σου είπα ψηφίζω τα χέρια μου. ( Με γρήγορες κινήσεις ανέβασε τα μανίκια του πουκαμίσου, φάνηκε μια σειρά ακατάστατων κοκκινωπών χαρακιών και στα δύο του αντιβράχια.) Την Κυριακή είχα πάει για κλάδο στις πορτοκαλιές μου. Δεν ξέχασα όμως ότι είμαι και υπάλληλος έτσι έβαλα και γάντια, από τον καρπό και κάτω ούτε μια χαρακιά. Ο πελάτης πρέπει να βλέπει καθαρά χέρια. Καθαρές συναλλαγές καθαρά χέρια είναι ο αυτονόητος συνειρμός. Το αγαπάω αυτό το χωράφι όχι γιατί μου δίνει ένα παραπάνω εισόδημα αλλά μέσα από την δράση, από την κίνηση γεμίζει το μυαλό μου νέες σκέψεις. Εκεί μέσα νοιώθω δημιουργός ενός ονείρου. Όταν κάνω τον σχεδιασμό για την καλλιέργεια της χρονιάς δεν ξέρω το τελικό αποτέλεσμα. Αλλά το παλεύω με όλες μου τις δυνάμεις γνωρίζοντας ότι όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Το ραντεβού στις πλάστιγγες ζυγίσματος θα δείξει αν  πέτυχε ο κόπος μου ή όχι. Όταν μπαίνω στον κλάδο δεν ξέρω το οριστικό αποτέλεσμα. Αν όμως σταματήσω την φροντίδα του χωραφιού για να επουλώσω μια δυό χαρακιές και ξανά το ίδιο αφού κλάδος χωρίς γρατζουνιά δεν γίνεται στο τέλος θα καταστρέψω την καλλιέργεια. Αν βλέπω μόνο το τελικό γεγονός χωρίς να κάνω τίποτα πάλι το ίδιο καταστροφικό αποτέλεσμα θα είχα. Αν μείνω επικεντρωμένος σε στατικές εικόνες μικρού πόνου ή σε φαντασιακές μεγαλειώδους τέλους το ίδιο αποτέλεσμα έχω. Μέσα στο χωράφι είμαι μέτοχος ενός γεγονότος και πρέπει να δράσω. Η πραγματικότητα είναι ρευστή.
-Από τα έργα στην πλατεία ξεκινήσαμε στον Ηράκλειτο μου φαίνεται καταλήξαμε.
-Γιατί όχι; Οι έλληνες αν επιμέναμε στο χυμώδες, ρευστό , αναζωογονητικό κοινοτικό πατριωτικό πνεύμα δεν θα εγκλωβιζόμαστε σε στατικές εικόνες, άσχετες με την πραγματικότητα. Στατικές εικόνες που γίνονται ασπίδες για να πολεμήσουμε ο ένας τον άλλο, ενώ αν τις στρέψουμε ο ένας δεξιά και ο άλλος αριστερά θα δούμε ότι  είμαστε τόσο ίδιοι και τελικά  ο εχθρός είναι  από την άλλη πλευρά.
-Δεν έχεις άδικο. Πόσοι άνθρωποι ακόμα και στην εποχή μας κάνουν πολιτικές επιλογές με βάση στατικές εικόνες, δηλητηριώδη απολιθώματα. Ο ένας άνεργος εργάτης στα όρια της εξαθλίωσης και σου λέει εγώ είμαι δεξιός γιατί εκεί ανήκει η οικογένεια μου. Ο άλλος βιομήχανος που δεν έχει βάλει τα ένσημα των εργατών του για χρόνια, ούτε πληρώνει τις υπερωρίες κομπάζει φανατικά μπροστά στους εργαζόμενους του ότι είναι αριστερός, ταμπουρωμένος πίσω από τα κάδρο του ελασίτη παππού του.
-Τα ίδια λέμε, ο Γιώργης πήρε τα αυλάκια των έργων ως μόνιμη στατική εικόνα, ο Θανάσης το ίδιο έκανε για την τελική εικόνα του έργου. Αν μαζευτούν και άλλοι και τσακώνονται για κάτι που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα αλλά γίνεται , είναι εν εξελίξει το πιθανότερο είναι να δυσκολέψουν τους εργάτες να κάνουν την δουλειά τους. Η εμμονική στατική εικόνα που θεωρείς ως αντικειμενική πραγματικότητα ρίχνει σκιές και νομίζεις ότι σε προστατεύει. Αλλά στο τέλος σε γεμίζει σκοτάδια θολώνει ο νους. Σε βγάζει βέβαια από την ευθύνη, την αβεβαιότητα της πράξης και ρεμβάζεις ήσυχος μελλοθάνατος στην πολυθρόνα της απραξίας. Χωρίς γείωση και δράση δεν πρόκειται να επιστρέψουμε στους Πολίτες.  Σου το είπα εγώ ψηφίζω τα χέρια μου….
Το κινητό ενός νεαρού αντί για ήχο κλήσης μας ξάφνιασε ευχάριστα με την φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου
-Άσε με να κάνω λάθος. …..( Γελάσαμε επιδοκιμαστικά και το χάρηκε ο νεαρός)
 
Ας γίνει κάτι και ας είναι και λάθος, ας δούμε την πόλη και χωρίς το ιστορικό της παζάρι. Αν είναι λάθος ας το διορθώσουμε. Το μεγαλύτερο λάθος είναι να εγκλωβίζεσαι εμμονικά σε στατικές εικόνες ενώ η ρέουσα πραγματικότητα σε καλεί σε ένα δημιουργικό ταξίδι μετοχής. Να είσαι αλάνθαστος γιατί ποτέ δεν τόλμησες να γειωθείς και να δράσεις είναι το μεγαλύτερο λάθος.
 
-Η ατάκα «εγώ ψηφίζω τα χέρια μου» ανήκει στον Βαγγέλη, η οποία ήρθε και έντυσε τα αντιφατικά,  εμμονικά, εγκλωβισμένα σε στατικές εικόνες σχόλια καλών φίλων, στην πλατεία……. Η άποψη «ψηφίζω τα χέρια μου» προσεγγίζει την «εγωτική (όχι εγωιστική) αναρχική  αντίληψη» του Ρένου Αποστολιδη για την γνώση και τη δράση. Διαφωνώ μαζί του γιατί αναγνωρίζω μόνο την ταξική ψήφο, αλλά συμφωνώ ότι κλάδος χωρίς γρατζουνιές δεν γίνεται…… όσο για την αντιφατική εμφύλια γκρίνια, μάλλον, ποιος ξέρει,  γενετική ιδιαιτερότητα και αυτή…… από αρχαιοτάτων χρόνων και με γονιδιακή υποστήριξη…..