Καιρός για απολογισμό (ΙΙ)

Μένουμε στην κεντρική σκηνή ακόμη. Για τα τοπικά θα μιλήσουμε αργότερα, στο «Καιρός για απολογισμό (ΙΙΙ)», γιατί πρέπει να συνεννοηθώ με τους τοπικούς άρχοντες, τους δημάρχους μας, εδώ και στην παρακείμενη πόλη, για να μην θίξω χοντρά κανέναν κι έχουμε τραβήγματα και ο νοών νοείτω, αν με πάρουν χαμπάρι δηλαδή, που δεν είναι και απολύτως σίγουρο. Αυτό βεβαίως δεν είναι ενημέρωση, από «ε» αρχίζει κι αυτό, αλλά ενημέρωση δεν θα το ’λεγα. Καλά, αφήστε το κι αυτό μαζί με τ’ άλλα, γιατί, έτσι όπως έχουμε κάνει τη ζωή μας, πολλά θέματα είναι αλληλένδετα και δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Μάλλον, κακό είναι! Ας ξεχάσουμε, μ’ άλλα λόγια, το «Καιρός για απολογισμό (ΙΙΙ)», που, μάλλον, δεν θα αξιωθώ να το γράψω ποτέ. Και μ’ αυτό που σας είπα τώρα μόλις τώρα, –μια σπάνια στιγμή εξομολόγησης ήταν, δεν θα ξαναγίνει,– χαρά να δείτε οι δήμαρχοι!

 

Αρχίζει η νέα διαπραγμάτευση με τους δανειστές και τους «θεσμούς», μπορεί  να άρχισε κιόλας από σήμερα, αλλά το «σήμερα» δεν έχει φτάσει ακόμη, γιατί αυτά τα γράφω το Σάββατο, 2/1/2015 Β΄. Άντε μια από τα ίδια λοιπόν. Σας το έχω πει ότι δεν ξεμπερδέψαμε ακόμη με το 2015! «Oh my god», που θα ’λεγαν κι οι σύμμαχοί μας οι ΗΠΑτζήδες κι άμα έχουμε τέτοιους συμμάχους, δεν μας χρειάζονται οι εχθροί. Ελπίζω τον Ιούλιο να μην μας έρθει κατακέφαλα και κάνα 4^ο μνημόνιο, επαχθέστερο και απεχθέστερο του 3^ου. Μόνο ο Μπαρουφάκης θα λείπει απ’ αυτήν την διαπραγμάτευση και δεν καταλαβαίνω πώς στην ευχή μπορεί να πάει στραβά χωρίς τον Μπαρουφάκη, αλλά θα ρωτήσω και τον Φλαμπουράρη, κάτι θα ξέρει κι αυτός δεν μπορεί να είναι tabula τελείως rasa. Θα σας ενημερώσω, αν μου απαντήσει.

 

Έστειλε και τελεσίγραφο στους δανειστές, ότι, λέει, δεν θα υποκύψουμε σε παράλογες απαιτήσεις, ή κάπως έτσι το έθεσε, μπορεί να μίλησε και για ανήθικες προτάσεις, που δεν το πιστεύω, γιατί δεν ζήτησε κανείς να μας… πηδήξει. Έπειτα μίλησε για το τέλος της κρίσης και την είσοδο της Ελλάδας στην λεωφόρο της ανάπτυξης, που εκτείνεται, φαρδιά και ολόφωτη, μπροστά μας, κι όλ’ αυτά μέσα στο 2015 Β΄, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι αυτά τα έχουμε βαρεθεί να τ’ ακούμε, κάθε χρονιά που μας έρχεται μετά το «λεφτά υπάρχουν» του GAP (ξέρετε τι σημαίνει gap, «κενό» σημαίνει, σας έχω εκπαιδεύσει στην αγγλική γλώσσα,) που μας έριξε στα σαγόνια του ΔΝΤ, τα ίδια ακούμε: «Η κρίση τελειώνει μέσα σ’ αυτή την χρονιά και μπαίνουμε στην ανάπτυξη» κι όποιος τα πιστέψει αυτά μπορεί να πιστέψει οτιδήποτε. Μας είπε επίσης ότι η κακοδαιμονία μας και οι διαδόσεις που κυκλοφορούν οφείλονται στις δυνάμεις της συντήρησης, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι αυτοί οι ίδιοι κυκλοφορούν τις διαδόσεις, –πάγια τακτική όλων των κυβερνήσεων,– για να μετρήσουν αντιδράσεις και να σταθμίσουν την στάση της αντιπολίτευσης. Εν τάξει, το πιστέψαμε κι αυτό. Σάμπως είμαστε κάνας έξυπνος λαός, για να μην μπορούν να μας κοροϊδεύουν; Το 2,6% είναι οι έξυπνοι, το ’χω πει και θα συνεχίσω να το λέω μέχρι να το καταλάβετε όλοι. Το 97,4% από βλάκες και κάτω. Εν τάξει,  το τακτοποιήσαμε κι αυτό.

 

Οι αρχαίοι ήταν αλλιώς. Δεν πίστευαν τίποτα, μέχρι να έχουν χειροπιαστές αποδείξεις. Ο Θουκυδίδης αναφέρει ότι την είδηση για την καταστροφή του μεγαλύτερου στόλου της αρχαιότητας και του εκστρατευτικού σώματος στην Σικελία την έφερε στην Αθήνα ένας κουρέας απ’ τον Πειραιά, που οι Αθηναίοι δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να τον πιστέψουν και το έβαλαν φυλακή, ως ενσπείροντα ψευδείς ειδήσεις και οι Πειραιείς έπαψαν να είναι καρηκομόωντες. Δυστυχία τους! Εμείς να τα χάψουμε όλα, αμάσητα και σαν λουκουμάκια. Είναι η βλακεία μας ως λαού ή η ελπίδα που μας οδηγεί σε κάτι τέτοιο; Το έχω ξαναπεί: Οι αρχαίοι είχαν δίκιο, όταν τοποθέτησαν και την ελπίδα, μαζί μ’ όλα τα άλλα κακά, στο πιθάρι της Πανδώρας. Το χειρότερο κακό είναι! Και καλά θα έκαναν να την άφηναν για πάντα εκεί μέσα. Ήξεραν τι έλεγαν οι άνθρωποι. Εμείς δεν ξέρουμε!

 

Ίσως είναι η ελαφρότητά μας, το γεγονός ότι αντιμετωπίζουμε όλες τις καταστάσεις με μια απίθανη και απίστευτη ελαφρότητα. Πιστεύουμε ότι εμείς δεν φταίμε ποτέ και για τίποτα και ότι αυτό αρκεί για να μας απαλλάξει απ’ όλες μας τις ευθύνες, είτε συλλογικές είτε ατομικές. Μια ιδιότητα βεβαίως που είχαν και οι αρχαίοι, που μιάμιση γενιά πριν είχαν κατανικήσει την μεγαλύτερη αυτοκρατορία της εποχής, είχαν υψώσει Παρθενώνες και το 431 π.Χ. εκείνος ο υδροκέφαλος Περικλής, (γιατί νομίζετε ότι φορούσε πάντα κράνος και δεν το ’βγαζε ούτε στις τρυφερές του στιγμές με την Ασπασία;) πήγε κι άρχισε τον Πελοποννησιακό πόλεμο, λες και ήταν σίγουρος ότι μπορούσαν να νικήσουν τους Σπαρτιάτες. Μέσα σε 27 χρόνια, –τόσο κράτησε το κακό,– κατέστρεψαν την Ελλάδα κι όλο το μεγαλείο της και κατελύθη η Α΄ Αθηναϊκή δημοκρατία. Τα μετέπειτα αναλαμπές ήταν και δεν ξανασηκώσαμε κεφάλι ποτέ από τότε. Αν αυτό δεν είναι ελαφρότητα, τι είναι; Περαστικά μας!

 

Εν μέσω ελαφρότητας περάσαμε το 2015 και φτάσαμε στο 2015 Β΄, έχοντας συνηθίσει σε τόσα περίεργα και παράξενα, που μας θαυμάζω! Θα πρέπει να μας θαυμάζουν και όλοι οι πολιτισμένοι ξένοι, γιατί κατασκηνώσεις προσφύγων μέσα σε πλατείες πόλεων δεν πρέπει να υπάρχουν ούτε στην Καμπούλ! Θα μου πείτε τώρα «τι να πάνε να κάνουν οι πρόσφυγες στην Καμπούλ;» Αυτό λέω κι εγώ, αλλά, αν πήγαιναν, θα τους άφηναν; Δεν πιστεύω…

 

Και το ερώτημα είναι: Έχουμε το θάρρος, την θέληση, την δύναμη και το βάρος να αντισταθμίσουμε την ελαφρότητά μας ή θα συνεχίσουμε να καταποντιζόμαστε;

Αίσιον και ευτυχές το 2015 Β΄!

 

ο θείος Τάκης  Παναγιώτης Περράκης

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά

 

της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες. Ο καφές εκεί είναι υπέροχος!

 

Και

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες και γρήγορη, πολύ καλή εξυπηρέτηση. Έχουν και δυο chef de cousine καταπληκτικούς, τον Ηλία Κόκκορη και τον Γιάννη Μήτσο. Δοκιμάστε την μαγειρική τους και θα με θυμηθείτε.

 

Και

 

Της ταβέρνας «Τα Φανάρια», Σταϊκοπούλου 13, με σπιτική, ελληνική κουζίνα, άμεμπτη καθαριότητα, φαγητά της ώρας στα κάρβουνα και οικογενειακή, φιλική ατμόσφαιρα.

 

Στα δύο πρώτα μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.