Μια επανάσταση που θα γινότανε, αλλά δεν έγινε

Όλοι μας περιμένουμε μια αλλαγή, μια αλλαγή προς το καλύτερο, εννοούμε, αλλά δεν το διευκρινίζουμε, άρα αυτή η αλλαγή μπορεί να είναι και προς το χειρότερο. Ένας απ’ τους λόγους που φοβάμαι τις αλλαγές, που πρόκειται να έρθουν, είναι κι αυτός: Ότι δεν ξέρω κατά πού θα μας πάνε. Στο καλύτερο ή στο χειρότερο;

 

Κάτι άλλο που μου κάνει εντύπωση είναι ότι όλοι περιμένουμε αυτή η αλλαγή να είναι προϊόν επανάστασης! Δηλαδή, μ’ άλλα λόγια κι αν κατάλαβα καλά, τόσο «δημοκράτες» είμαστε. Η δημοκρατία, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μας, δεν μπορεί να επιφέρει τόσο μεγάλες αλλαγές όσο θα μας άρεσε γι’ αυτό κι εμείς λοξοκυτάζουμε προς τις επαναστάσεις.

 

Ας γίνει λοιπόν μια επανάσταση! Το ερώτημα που ανακύπτει τώρα είναι το εξής απλό: Είναι δυνατόν μια επανάσταση να μας ικανοποιήσει όλους; Τις προσδοκίες όλων μας; Γιατί όποιος ηγηθεί αυτής της επανάστασης, θα κοιτάξει να ικανοποιήσει πρώτα τις προσδοκίες των άμεσων συνεργατών του. Τις δικές μου προσδοκίες ούτε που θα τις μάθει ποτέ.

 

Ως εκ τούτου, δεν έχω ιδέα για τι είδους επανάσταση μιλάμε και πιστεύω κανείς δεν ξέρει, εκτός απ’ τους… επαγγλματίες επαναστάτες, που πρέπει να ξέρουν. Γιατί αν δεν ξέρουν κι αυτοί, χαιρέτα μου τον πλάτανο και τις ψηλές κορφές.  Πάντως, μια επανάσταση είναι ένα πολλά υποσχόμενο πράγμα και πολλούς κινδύνους εμπεριέχον. Γιατί πολλούς κινδύνους;

 

 

Ας δούμε πρώτα τις υποσχέσεις. Θα έχετε ακούσει για επαναστάσεις, δεν μπορεί. Όλοι έχουμε ακούσει και ορισμένοι από μας ενθουσιάστηκαν με την επαναστατικότητα των επαναστατών. Να πω την αλήθεια δεν έχω καταλάβει ακόμη για ποιο λόγο ενθουσιάστηκαν γιατί εγώ την επαναστατικότητα των επαναστατών την αποκαλώ βαρβαρότητα. Κάθε επανάστασης!

 

Η επανάσταση, –γενικό είν’ αυτό και δεν μιλάμε για μία συγκεκριμένη τώρα,– υπόσχεται να διευθετήσει τα πράγματα για το καλό του λαού. Το αν θα το κάνει ή όχι είναι θέμα που θα αποδειχτεί στην συνέχεια και εφ’ όσον η επανάσταση πετύχει. Εκείνο που πρέπει να εξετάσουμε είναι αν μπορεί να το κάνει. Και είναι τόσο πολλές οι γνώμες, που δεν μπορεί.

 

Το παραβλέπουμε αυτό και το πάμε δημοκρατικά το θέμα: Θα ικανοποιήσουν όσο περισσότερες διεκδικήσεις μπορούν. Πράγμα που κάνει την επανάσταση άχρηστη! Γιατί δημοκρατία είχαμε και προεπαναστατικά. Για ποιο λόγο να κάνουμε επανάσταση; Για να έχουμε πάλι δημοκρατία; Δεν είναι λογική αυτή. Μήπως εννοούμε επαναστατική δημοκρατία;

 

Αν το πάτε στο «επαναστατικό δίκαιο», δικαίωμά σας, αλλά έχω να πω ότι σε κανέναν δεν αρέσει το «δίκαιο» αυτό, που μπορεί και να μην είναι δίκαιο. Στην αρχή όλοι αντιδρούν, όχι δυναμικά, δεν τους παίρνει για τέτοια αντίδραση, αλλά με κατήφεια, κατεβασμένες μούρες, σιγομουρμουρίσματα σε ανθρώπους που έχουμε εμπιστοσύνη, αν και ποτέ δεν ξέρει κανείς.

 

Θα με ρωτήσετε τώρα αν σας μιλάω για επαναστάσεις ή για δικτατορίες. Για να δούμε τι είναι η επανάσταση. Μια εξέγερση του λαού είναι, που επειδή δεν συμφωνεί με το ισχύον σύστημα, προσπαθεί, με βίαιο τρόπο, να το αλλάξει. Αν το πετύχει, έχει εγκαταστήσει δικτατορία, που θα είναι τόσο καλή ή κακή όσο και οι διαθέσεις του αρχηγού της.

 

Πώς ήταν στην Αθήνα επί υδροκέφαλου Περικλή; «Εγίγνετό τε λόγω μεν δημοκρατία, έργω δε υπό του πρώτου ανδρός αρχή», μας έχει αφήσει ο μεγάλος πολιτικό νους και ιστορικός Θουκυδίδης, πράγμα που οι φιλοπερικληδείς τείνουν να σβήσουν σήμερα και να μας πείσουν ότι δεν ήταν έτσι. Έτσι ήταν όμως και αφήστε τους να λένε. Ήξερε τι έλεγε ο Θουκυδίδης!

 

‘Όταν ο λαός άγεται και φέρεται από μόνον έναν άνδρα, ας είναι και ο πρώτος, τότε δεν έχουμε δημοκρατία, αλλά δικτατορία καραμπινάτη. Και οι δικτάτορες–επαναστάτες απανταχού της γης τα ίδια κάνουν, αποφασίζουν και διατάσσουν, και η μόνη διαφορά είναι ότι δεν ενδιαφέρονται να μας πείσουν. Έχουν τον καταναγκασμό πιο εύκολο και τον εφαρμόζουν.

 

Γι’ αυτά μιλάμε. Ποιος σας είπε ότι μια επικρατήσασα επανάσταση θα ενδιαφερθεί να  ρωτήσει τη γνώμη σας; Κι αν το κάνει, έτσι για τους τύπους, ποια εγγύηση έχουμε ότι θα σεβαστεί τις απόψεις μας. Σιγά μην ζητάμε εγγυήσεις κι απ’ τους δικτάτορες. Δεν γίνονται αυτά. Αν γινόντουσαν, δεν θα είχαμε επανάσταση και δικτατορία, αλλά πλέρια δημοκρατία.

 

Επειδή λοιπόν όλες οι επαναστάσεις μέχρι τώρα είχαν σκοτεινό και αμφιλεγόμενο τέλος, λέω ότι μόνο μια επανάσταση θα μπορούσα να δεχτώ: Την επανάσταση του μυαλού! Την επανάσταση της Παιδείας! Που είναι η μόνη που δεν μπορεί να μας πάει στραβά! Γι’ αυτό και βάλλεται πανταχόθεν και πέφτει συνεχώς σε τρύπα χωρίς πάτο.

 

Μόνο με την επανάσταση της Παιδείας και του μυαλού μπορούμε να αποφύγουμε όλες τις άλλες επαναστάσεις, που, αν δεν μας πάνε κατ’ ευθείαν στο χαμό, μας οδηγούν σε καταστάσεις δυσάρεστες, όπως βαρβαρότητα, ρουφιανιά, εκδικητικότητα, όπως θα έκανε και αυτή η επανάσταση, που την ψηφίσαμε δυο φορές και –ευτυχώς– δεν πραγματοποιήθηκε.

 

Αν σας πω ότι ως μόνη αλλαγή στην Παιδεία ο πρώην υπουργός μας, κ. Μπαλτάς, θεωρούσε την κατάργηση της αριστείας, ενώ ο επόμενος δεν θεωρεί τίποτα, γιατί δεν μπορεί να σκεφτεί. Με τέτοιους ανθρώπους πώς περιμένουμε να μάθουν τα παιδιά μας να σκέπτονται και να μην παπαγαλίζουν; Ποιος θα τους διδάξει ότι ο βαθμός δεν είναι το παν, αλλά η ικανότητα σκέψης;

 

Θα θέλατε να σας πω τώρα τι θα γινότανε αν είχε πραγματοποιηθεί η επανάσταση, αλλά δεν μπορώ να μαντέψω τις σκέψεις των… επαναστατών. Γιατί, απλούστατα, θα ήταν άνθρωποι του περιθωρίου, που είχαν ζήσει στην σκιά και, με την επανάσταση, θα έβρισκαν την ευκαιρία να αποδείξουν ότι κάτι είναι κι αυτοί, να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα.

 

Αυτά τα ολίγα περί επαναστάσεων σήμερα. Κάποια άλλη φορά, αν έχω κέφι, λέω να σας πω περισσότερα, αν έχετε κέφι ν’ ακούσετε. Αν δεν έχετε κέφι, εδώ από κάτω υπάρχει χώρος για σχόλια. Βάλτε ένα σχολιάκι, θα το διαβάσω και δεν θα σας ξαναζαλίσω άλλη φορά με επαναστάσεις. Απλό δεν είναι; Ό,τι θέλει ο λαός, φτάνει να ξέρει τι θέλει!

 

ο θείος Τάκης  Παναγιώτης Περράκης

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά

 

της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες. Ο καφές εκεί είναι υπέροχος!

 

Και

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες και γρήγορη, πολύ καλή εξυπηρέτηση. Έχουν και δυο chef de cousine καταπληκτικούς, τον Ηλία Κόκκορη και τον Γιάννη Μήτσο. Δοκιμάστε την μαγειρική τους και θα με θυμηθείτε.

 

Και

 

Της ταβέρνας «Τα Φανάρια», Σταϊκοπούλου 13, με σπιτική, ελληνική κουζίνα, άμεμπτη καθαριότητα, φαγητά της ώρας στα κάρβουνα και οικογενειακή, φιλική ατμόσφαιρα.

 

Στα δύο πρώτα μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.