Οι δικοί μας γέροντες
ΔΕΝ Υπάρχει τίποτα πιο εύκολο απ το να γεμίσεις τον κόσμο ελπίδες με προβλέψεις που ακόμα και το Τζόκερ θα σ έκαναν ανά τους αιώνες να κερδίσεις. Οι προβλέψεις αυτές απ την εποχή του Ιουδαϊσμού έχουν σχεδόν πάντα Λυτρωτικό χαρακτήρα που ενισχύεται από κάποια «θεία βούληση», -γιατί ήταν θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει- που λέει και το παραδοσιακό τραγούδι. Πέρα όμως απ του Νοστράδαμους κάθε εποχής, υπάρχουν και οι άλλοι «γέροντες» που μας διευρύνουν τους τρόπους κατάκτησης της ελευθερίας μας, όπως ο Π. Κροπότκιν, απόσπασμα του οποίου ακολουθεί:
ΔΕΝ ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ να φοβόμαστε “τους κινδύνους και τις καταχρήσεις της ελευθερίας”. Μόνο εκείνοι που δεν κάνουν τίποτα, δεν κάνουν λάθη. Όσο για κείνους που δεν ξέρουν άλλο από το να υπακούνε, πέφτουν στα ίδια και σε περισσότερα λάθη από εκείνους που αναζητάνε το δικό τους δρόμο, προσπαθώντας να δράσουν προς την κατεύθυνση που τους υποδείχνει η ευφυία τους και η κοινωνική τους μόρφωση. Το ιδανικό της ελευθερίας του ατόμου κατανοημένο και προπάντων εφαρμοσμένο λαθεμένα -σ’ ένα περιβάλλον όπου η έννοια της αλληλεγγύης δεν έχει τονιστεί αρκετά από τους θεσμούς- μπορεί να παρασύρει σίγουρα απομονωμένους ανθρώπους σε πράξεις που είναι αποκρουστικές στα κοινωνικά αισθήματα της ανθρωπότητας. Ας δεχθούμε πως αυτό μπορεί πράγματι να συμβεί. Είναι ωστόσο αυτό λόγος για να απορρίψουμε τελείως την αρχή της ελευθερίας; Είναι λόγος για να δεχθούμε τη λογική αυτών των αφεντών που, για να εμποδίσουν τα “παραστρατήματα” ενός απελευθερωμένου τύπου, επανακαθιερώνουν τη λογοκρισία και καρατομούν τα προχωρημένα ρεύματα, για να διατηρήσουν την ομοιομορφία και την πειθαρχία (…);
ΤΟ ΜΌΝΟ που έχουμε να κάνουμε όταν βλέπουμε να διαπράττονται αντικοινωνικές πράξεις στο όνομα της ελευθερίας του ατόμου είναι να αποδοκιμάζουμε την αρχή “ο καθένας για τον εαυτό του και το Κράτος για όλους” και να έχουμε το θάρρος να λέμε μεγαλόφωνα και κατά πρόσωπο τι σκεφτόμαστε γι’ αυτές τις πράξεις. Αυτό μπορεί βέβαια να οδηγήσει στη σύγκρουση, αλλά η σύγκρουση είναι η ίδια η ζωή. Και από τη σύγκρουση θα προκύψει μια εκτίμηση αυτών των πράξεων πολύ πιο σωστή από εκείνες τις εκτιμήσεις που θα μπορούσαν να προκύψουν κάτω από την επίδραση κατεστημένων ιδεών.
Όταν το ηθικό επίπεδο μιας κοινωνίας ξεπέσει εκεί που βρίσκεται σήμερα, μπορούμε να είμαστε σίγουροι εκ των προτέρων πως η εξέγερση ενάντια σ’ αυτήν την κοινωνία θα παίρνει κάποτε μορφές που θα μας κάνουν να φρίξουμε, ας μην καταδικάζουμε όμως προκαταβολικά γι’ αυτό την εξέγερση…
ΤΟ ΌΛΟ σύνολο της τωρινής μας ζωής εξαφανίζει τον σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή! Ο δικαστής που διατάζει να σκοτώσουν και το τσιράκι του, ο δήμιος, που στραγγαλίζει καταμεσήμερα στη Μαδρίτη ή αποκεφαλίζει ξημερώματα στο Παρίσι, μπρος στο σαρκαστικό χαμόγελο των κοινωνικών έκφυλων, ο στρατηγός που σφάζει στο Μπασλέχ και ο ανταποκριτής εφημερίδας που το επάγγελμά του είναι να εγκωμιάζει τους δολοφόνους, το αφεντικό, που δηλητηριάζει τους εργάτες του με το ψιμύθρι γιατί -όπως λέει- ¨θα κόστιζε τόσο περισσότερο αν το αντικαθιστούσε με τον τσίγκο”(…) όλα, όλα, όλα στην τωρινή κοινωνία δείχνουν την απόλυτη περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής – της σάρκας αυτής που κοστίζει τόσο λίγο στην αγορά! Κι εκείνοι που στραγγαλίζουν, που δολοφονούν, που εξοντώνουν την ξεπεσμένη ανθρώπινη πραμάτεια, αυτοί που κάνανε θρησκεία το αξίωμα πως για το δημόσιο συμφέρον πρέπει να στραγγαλίζουμε, να τουφεκίζουμε, να σκοτώνουμε, αυτοί ακριβώς είναι που παραπονιούνται πως οι άλλοι δεν σέβονται αρκετά τη ζωή!
ΌΧΙ, ΠΟΛΊΤΙΣΣΕΣ και πολίτες, όσο η κοινωνία θα εφαρμόζει το νόμο των αντιποίνων, όσο η θρησκεία και ο νόμος, ο στρατώνας και το δικαστήριο, η φυλακή και το βιομηχανικό κάτεργο, ο τύπος και το σχολείο, θα συνεχίζουν να διδάσκουν την έσχατη περιφρόνηση της ζωής του ατόμου – μη ζητάτε να τη σεβαστούνε οι εξεγερμένοι ενάντια σ’ αυτήν την κοινωνία! Θα ήταν σαν να απαιτείτε από αυτούς σε ηπιότητα και μεγαλοψυχία ένα επίπεδο άπειρα ανώτερο από αυτό που έχει όλη η κοινωνία.
Αν θέλετε, όπως εμείς, να γίνεται σεβαστή όλη η ελευθερία του ατόμου, και, συνακόλουθα, η ζωή του, δεν μπορείτε παρά να καταλήξετε αναγκαστικά στην αποκήρυξη της διακυβέρνησης ανθρώπου από άνθρωπο, όποια μορφή κι αν έχει. Θα υποχρεωθείτε να δεχθείτε τις αρχές της αναρχίας, που τόσο καιρό μετά βδελυγμίας απορρίπτατε. Θα πρέπει τότε να αναζητήσετε μαζί μας τις μορφές της κοινωνίας εκείνης που μπορούν να υλοποιήσουν καλύτερα αυτό το ιδανικό και να τερματίσουν όλες αυτές τις βιαιότητες που προκαλούν την αγανάκτησή μας.
